WEDSTRIJDVERSLAGEN – H1
Gemini S H1 – Protos H2
13 december
Zaterdag was het weer zo ver: de grote clash tussen Gemini S Heren 1 en de onverschrokken gladiatoren van USV Protos HS 2. De spanning was te snijden, al was het vooral omdat Remco zijn sportdrank had vervangen door een extra grote portie luiheid. Klaaf was druk met werken – of beter gezegd, ‘doen alsof hij druk is’ – en Tom had zich op een zeer romantische manier overgegeven aan zijn eigen buikgriep. Een echte schande, want zelfs een buikgriep kan niet tippen aan de spanning van een volleybalwedstrijd!
Martijn gooide een bal bij het inspelen en deze zorgde voor het gat in de muur van de foto. Een echte beer uit Almere. Met een opstelling die zelfs de meest ambitieuze schaker jaloers zou maken, begon Gemini S aan de strijd. De setstanden waren als de gemoedstoestand van Wouter: wisselend, maar met een positieve uitschieter aan het eind! De eerste set ging met 25-20 naar onze helden, waarbij Marius zijn aanvallen in de lange diagonaal als een kunstenaar op het volleybalveld tentoonstelde. Als hij ooit een schilderij zou maken, zou het ‘De Lange Diagonaal’ heten.
In de tweede set leek het even alsof de jongens een wedstrijd aan het verliezen waren tegen hun eigen concentratievermogen. Protos beet van zich af en won de set met 25-18. Bas, onze service-kampioen, had blijkbaar zijn serveerhand in een andere dimensie achtergelaten, want die ballen vlogen alle kanten op – behalve het veld in. Nouja, viel wel mee hoor Bas.
Gelukkig herpakte Gemini S zich in de derde set. Tim serveerde met de precisie van een chirurg en Martijn liet ons zien dat aanvallen over het midden niet alleen voor de middelbare school zijn. En laten we Erik niet vergeten, die als invaller het veld betrad en meer energie uitstraalde dan een batterij van 9 volt. Hij deed meer dan alleen de boel opvrolijken; hij deed het ook nog eens met stijl!
De vierde set was een waar spektakel, met een eindstand van 26-24. Mike besloot dat het nu of nooit was en scoorde als een dolle. Het was alsof hij de bal had ingesmeerd met een soort ‘schiet-hem-er-in’-olie. Wouter, die het voor het gemak had overgelaten aan zijn teamgenoten, mompelde de onuitgesproken woorden: “Jongens, ik had slechter verwacht.” Zo’n opmerking kan alleen van hem komen – de man is een wandelende paradox!
Al met al won Gemini S Heren 1 de wedstrijd met 3-1. De jongens hebben niet alleen een overwinning behaald, maar ook het vertrouwen dat zelfs de langste diagonaal niet op tegen hun teamgeest kan opwegen. En voor de afwezigen: Remco, Klaaf en Tom, jullie hebben wat gemist! Volgende keer nemen we een buikgriep mee voor de sfeer. Tot de volgende wedstrijd, en vergeet niet: als je de bal niet kunt raken, raak je geen vrouwen! (Of zoiets…)
**Met vriendelijke groet, en ja, met de kerstdagen ben ik alleen/gebruikt niemand mij (snik)**
**ChatGPT – uw digitale verslaggever en onmiskenbare bron van humor**
Gemini S H1 – Merkala Zaanstad H2
29 november
Het moet zo’n 400 jaar geleden zijn dat Rembrandt van Rijn leefde. En dat tegelijkertijd de achter, achter, achter, achter, achter, achter, achter, over, over, over, overgroot opa van Olaf in de haven van Amsterdam werkte. Zijn naam was Jan Hoonhout. Er werd destijds grof geld verdiend met de graanhandel vanuit het gebied wat nu Oekraïne (of Rusland zie nu.nl) wordt genoemd. Jan werkte in de haven van Amsterdam. Samen met andere havenarbeiders gooiden zij de pakketten en goederen naar elkaar. Jan probeerde met zijn maten niks te laten vallen. Tussen wal en schip wil niemand zitten. Jan Hoonhout en zijn maten waren sterke bonkige mannen. Maar er zaten ook lenige en snelle jongens tussen. Ze verdienden er niet veel mee. In de Zaanstreek (boven het florerende Amsterdam) kenden zij vele gezinnen die het misschien nog wel minder hadden. Wanneer de nachten langer werden, lieten Jan en zijn kornuiten wel eens een pakketje ‘vallen’ tussen wal en schip. Om dit na het werken dan achter te laten bij het huis van mensen die anders niet zouden overleven. Vaak was dit de regio Baeverwijck, bekend van de steenkool markt. Ofterwijl, de zwarte markt. Het gebeurde in de late uurtjes en de goede mannen waren goor en vies van het zware werk in de haven. Ze waren in het donker onherkenbaar. Door het overspelen en overgooien en doorslaan van de pakketjes werden hier in de loop van generaties de bestaande technieken geperfectioneerd. Maar. Aan alles komt een einde. Dat zou je zeggen. En dus gingen de meeste havenarbeiders na de Gouden eeuw over op vissen in de Zuiderzee. Toch werden de minder bedeelde gezinnen in de periode die wij nu begin december noemen verrast met een pak vis van deze goede lieden. Een pak vis, achter gelaten in het holst van de nacht. Er hing altijd een vleugje mysterie omheen. Naast visgeur dan. Er werd na de gouden eeuw in het weekend een bijzonder spel gespeeld. Een veld met een waterstrook ertussen. Een gracht, een beekje of eventueel een sloot. Helaas verdwenen vele van deze spel-lokatie‘s vanwege de overijverige inpolderdrift der Nederlanden. De Zuiderzeevissers die door dit polderen geen werk meer hadden zaten niet bij de pakken neer. Nee nee. Die hadden ze ‘s nachts in het Bever wijckse afgeleverd. Verder pakten ze hun netten en vervingen hiermee de strook water in het oud Zaanse spel. Een kort verhaal lang. Zo is dus het huidige volleybal ontstaan. En daarom genieten mannen als Marius, Bas en Wouter van het spelletje van nu. Zou Jan Hoonhout er nooit geweest zijn, dan zou volleybal nooit het leven hebben gezien. En na overlevingen van de machtige verhalen over Jan, zou ons dan wel meer leven zijn bespaard. Kijk maar eens goed naar de familie stamboom. Voor Gemini S is een wedstrijd tegen het nageslacht van deze held zonder status een grote eer. Mannen als Klaver, Tim en Tom hadden toch geen genade en maakten in de eerste, derde en vijfde set korte metten met de Zaanse brigade (20-25, 25-18, 15-6). Terwijl Mike, Erik en Martijn genade hadden en zorgden dat set twee en vier vriendschappelijk meegegeven werden (25-22, 18-25). Er vielen tijdens de wedstrijd een paar dingen op. Marius kwam er lekker in, scoorde veel en mocht zijn schoen zetten. Bas verdedigde gretig, passte goed en mocht zijn schoen zetten. Wouter deed mee en mocht zijn schoen zetten. Tim serveerde de wedstrijd voor ons binnen en mocht van zijn vrouw de schoenen in bed aan laten. Martijn was onderhands ongelukkig en geestig om te zien. Mike zorgt zonder zorgen, met versnaperingen. Erik was fanatiek, en weer vroeg op. Tom droeg goed bij. Ze mochten allemaal hun schoen zetten. En Klaver was de Man-of-the-Match en mocht zelfs twee schoenen zetten. Maar waar was Olaf? Waar waren overige spelers uit het Zaanse team? Wat hadden zij te doen in deze laatste dagen waarin er vele schoenen gezet worden? Zijn zij misschien de afstammelingen van een soort onherkenbare vrijmetselaars die in de donkerste nachten hun laatste bezittingen geven aan de armen? We stappen weer even terug in de tijd: Zwarte vegen roet trok Rembrandt over het gezicht van Jan Hoonhout. Het was een donkere nacht in het jaar 1632. De groep waaronder Hoonhout werd geportretteerd door de grote Rembrandt van Rijn. “Waar is de wereld mee geholpen Jan?”, vroeg Rembrandt hem. Jan Hoonhout: “Kapotjes, ik bedoel kadotjes”. En hij en zijn maten gingen te paard naar Beaverwijck om te verdelen. En Rembrandt schilderde er, vol onbegrip, snel even een anatomische les overheen.
Spaarnestad H2 – Gemini S H1
23 november
In 1996 hebben de Backstreet Boys in Nederland opgetreden. Ze zouden, naar verluid, ook de bloemstad aan hebben gedaan, beter bekend als Haarlem. VC Spaarnestad is toevallig gehuisvest in Haarlem. Met triple Karmeliet op de tap. Een zaterdagmiddag in november, waar je naar uit kan kijken. Waar je eerst ziet dat jongens B van Spaarne, door Inter Rijswijk jongens B wordt afgedroogd. Maar niet via een videobandje van de coach van de opponent van het Spaarnse vlaggenschip. Nee nee. Heerlijk blijft dat altijd. Na het lunchen. Even lekker lynchen. Of in ieder geval, toepassen van eigenrichting. Eigenrichting, dat is het (voor) eigen rechter spelen. Dit is het zelf en in eigen naam bestraffen van mensen die als daders van overtredingen of misdrijven worden beschouwd. Zonder tussenkomst van een rechter. Dus bijvoorbeeld; zeehondjes die doodgeknuppeld worden. Dat brengt ons bij het tweede herenteam van VC Spaarnestad. Ze trainen hard en goed. Spelen ook goed. Daardoor kwamen ze goed terug in de eerste set. Gemini S kwam voor. Onder leiding van blokkeringen door Bas en Tom. VC Spaarnestad heren 2, de backstreet boys van de tweede divisie D. En terug kwamen ze. Sterker nog, het werd 25-18. De Backstreet boys van de tweede divisie D speelden: ‘larger than life’, zeg dat wel. Of het nu de setjes van Erik waren of de aanvallen van Klaaf. In de tweede set liep het als een trage nageboorte. Dit is toeval, want ons prille vadertje kwam op dat moment het veld in. Mike pakte een blokje en we wonnen nipt doordat VC Spaarnestad verslapte (22-25). Met genoeg ontsluiting is alles in principe mogelijk. En de Yvonne van Genniphal zou de Yvonne van Genniphal niet zijn zonder ontsluiting. Misschien wel de ‘shape of my heart’. Maar was het de specifieke kant (met het publiek in de rug) waar VC Spaarnestad speelde? Of zat het hem ergens anders in. Iedereen ging vol voor elke bal en pufte bij lange rally’s. Duikende volleyballers door het hele veld van links naar rechts. Een gele kaart voor Erik die naar de scheids zong: ‘Show me the meaning, of being lonely’. Het maakte Erik niet uit, hij ging verder met ‘As long as you love me’. Feit blijft dat VC Spaarnestad zich niet van de wijs liet brengen door deze zangpartij en met 25-21 won in de derde set. Dit gebeurde onder leiding van een passer loper uit de hoogte en een stoïcijnse libero met de poten in de modder. Marius was er inmiddels ingekomen en ook Wouter was met gezonde tegenzin van de partij. Het leverde de winst op in de vierde set. 22-25. Helaas eindigde de vijfde set niet in Gemini S’ voordeel maar in Gemini S’ nadeel (16-14). Het was dus ‘Quit playing games’. Dat mocht de pret onder de douche niet drukken. Vraag dat maar aan de oud speler van Jonas die toch wel erg verlegen zat om een zeepje. Bij Gemini S kwam het aanbod van: ‘Everybody (backstreets back)’. De waarheid is soms ongeloofwaardiger dan de leugen. Wat hebben we een lol gehad onder de douche. Het is lang geleden dat de echte Backstreet Boys hier waren. De bloemenstad was door de regen niet op haar mooist. Toch won het team met de mooiste Spaarnse bloempjes van Gemini S en zijn herfst. En met of zonder triple karmeliet, de kantine is nog altijd beter dan die van onze eigen piet. Gemini S speelt volgende wedstrijd tegen Zaanstad H2. We hopen op evenveel lol in de wedstrijd alsmede onder de douche. Zachtjes staat ‘I want it that way’ aan in de kleedkamer. Zaanstad heren twee, we zijn klaar voor jullie. We vinden het fijn. Kom maar.
Gemini S H1 – VV Utrecht H3
16 november
Aike en Myrte liepen naast elkaar. Het centrum van Hilversum is niet echt goed winkelen. Maarja er moesten bepaalde inkopen gedaan worden. “Ga jij vandaag nog wat doen?” vroeg Myrte. Aike wist het nog niet. Misschien was er voetbal op tv. “Weet je wat het is, “ zei Myrte in de rij voor de kassa, “m’n mannetje vroeg of ik vanavond kwam kijken, maar ja.” “Ik weet het,“ antwoordde Aike, “het doet me veel verdriet. Dit jaar ook weer. Ze spelen dan wel een niveau hoger, maar het wordt alleen maar minder. En het lijkt,” ze pakte haar portemonnee “het lijkt alsof hij het zelf nog niet doorheeft.” “Hahaha” lachte Myrte “die van mij heeft wel meer niet door. Je zult zien dat hij gewoon zijn schoen zet.” glimlachend vervolgden zij hun weg.
Die avond konden ze er helaas niet onderuit. Oppassen waren geregeld door de heren. Althans, dat dachten de heren zelf. Aike en Myrte keken elkaar aan. Daar zaten ze weer. Zo veel uren op die houten bankjes van een tribune. Gemini S heren 1, het vlaggenschip van de vereniging, de heren liepen er krakkemikkig bij. Wel was er een sponsor (JAJIJ.nl). De warming up voor een wedstrijd is als een loopbaan voor het leven. Myrte: “Zie je die ene, die daar die zwarte shirtjes uitdeelt?” Aike keek vragend naar de jongens die allemaal zwarte shirtjes aantrokken. De jongen keek op en zwaaide naar de tribune. “JA JIJ!”riep Myrte. Een zwanger meisje zwaaide ook en keek verschrikt om naar Myrte.
“Die wordt binnenkort vader” vervolgde Myrte ongemakkelijk. Het zwangere meisje lachte schuchter. Ze was net een paar jaar ouder dan de meisjes achter de telling. Aike vertelde dat ze haar vent met de deegroller op zijn vingers had geslagen en dat hij daarom flink ingetaped was. Hij speelde ook niet. Het perfecte plaatje werd geschoten door Gemini S’ Rianne Tabak. Flitsend liep ze tussen de wedstrijden door en maakte ze de teamfoto. Aike: “Myrte, weet jij hoe ze nu allemaal heten? Er zijn weer een paar nieuwe bij gekomen toch?” Myrte: “Eeh, Erik en Sander, en natuurlijk Bas en Tom.” Hun buurvrouw draaide zich om en werd herkend als de partner van Erik. Kim dus, en ze maakte het namenlijstje af: “Erik, Bas, Tom, Mike..” In het veld stak er iemand zijn hand op. “JA JIJ!” Riep Kim naar beneden. En daarna: “Sander is weggestemd bij de eilandraad” “Eikel!” riep er iemand van beneden. De supporters van VV Utrecht mompelden afkeurend. Kim vervolgde de namenlijst: “Tim, Klaver, Martijn, Wouter, Bram en dit jaar heeft de vertrouwenspersoon zijn zoon in heren 1 laten zetten. Marius heet hij.” De eerste set werd er besproken hoe het met Expeditie Robinson ging. De wedstrijd was als vanouds. “Zes natte kranten in het veld. Een bal. Een hoop heisa om niks dus” zei Aike. “Vroeger, toen waren ze beter.” “Ja, klopt”, zei Myrte, “Toen zag ik ‘m wel drie avonden per week richting training vertrekken.” De eerste set eindigde met 23-25 voor VVUtrecht. De tweede kwam Gemini S er niet doorheen. “Kijk”, zei Myrte, “dit wordt een dikke verliespartij. Let op mijn woorden. En dan is Bas dit weekend niet te genieten.” Maar het tegendeel was waar. Bas serveerde Gemini S terug naar een 26-24. Nota bene van 20-24 achter. “Bas! Wissel.” Bas: “Ik?” JA JIJ! Aike: “Hey, Tom wordt er in gewisseld voor Bas, en Wouter en Klaver voor Tim en Erik. Dat is verassend.” Myrte: “VVUtrecht gooit er een schepje bovenop, kijk maar, ze winnen de derde set dik: 18-25. Dat waren geen goede wissels.” Maar wie had kunnen voorspellen dat ook VVUtrecht verkeerd kon wisselen. Ze haalden goede spelers eruit, zetten matige spelers erin. Aike: “Dit is tot nu toe een gekke wedstrijd.” Het zwangere meisje kwam naast ze zitten. “Pfff,” zei ze, “hebben jullie wijn?” Kim keek Myrte en Aike met verschrikte ogen aan. Kim: “Veerle toch? Vind je het spannend?” Veerle: “Zoals ze in de verloskunde zeggen: de spanning is te snijden. Maar nee hoor, grapje.” “Oh,” riep Myrte, “kijk ze winnen de vierde set met 25-18. Ben benieuwd of ze de laatste set nog wat energie hebben.” Kim: “Eerlijk gezegd hoop ik vooral dat hij in bed nog wat energie over heeft.” De andere dames lachten. Een supporter van VVUtrecht draaide zich om: “Vroeger was alles beter, nu is het twee laffe stootjes, een kordate ‘ja’ en hij valt snurkend op zijn rug in slaap.”. De man naast haar kreeg rode blosjes op de wangen. “JA JIJ, laffe tarrel” viel ze uit tegen haar man. Kim, Veerle en Aike keken elkaar aan. Myrte keek op haar telefoon. Ze zag niet dat Wouter de wedstrijd met 15-10 uitserveerde en inserveerde. “Morgen maar weer winkelen?” “Ja is goed, zelfde tijd?” “Prima, veel succes trouwens hè, dinsdag.” “Wie? Ik?”zei Veerle. “JA JIJ, en je man Mike natuurlijk ook.” “Och,” zei Veerle, “ik moet zelf terugrijden, en drie keer raden wie er op de amberkleurige bijrijdersstoel ligt te snurken.” Mike was naar de tribune gelopen: “Ik?” Veerle: “JA JIJ.
VTC Woerden H1 – Gemini S H1
09 november
Wat een week! Een week waarin er al zeven dagen iets leuks stond te gebeuren. Reikhalzend keken we er naar uit. Stan van de evenementen commissie. Hij had bij VTC Woerden iets speciaals in petto voor ons. Althans, de meeste teamgenoten van Gemini S heren 1 keken er naar uit. Tim zat bij zijn schoonmoeder. Ook mooi. Wouter was jaloers op Tim. Wouter was er eveneens niet. Ook mooi. En om Klaaf maar even te quoten tijdens het opereren tegen zijn piepjonge coassistente: “Ken je het het spelletje dokter Bibber? Dat is net als jij. Ook mooi.” Er werd een beroep gedaan op een van Hollands meest aimabele scheidsrechters. Stefan Krul heet hij. Krul is zijn bijnaam en Stefan zijn voornaam. Net zoals Erik als bijnaam Paardewipper heeft, maar vraag me niet waarom. Maargoed. Stefan Krul was erbij, vanaf de derde set. De eerste twee kon ie naar fluiten. HAHA, zucht. Dus hij werd wel opgeroepen door Stan, maar bleef in rookgordijnen verhuld. Knullig fout serverend hobbelden wij als een stelletje dreumesen de eerste set door. Tom Elet nam de honneurs waar als midden. Niet onaardig maar nog niet rijp voor het echte werk. De winst op VTC Woerden kwam toch vrij makkelijk onze kant op. VTC was gespannen als een gezeldschapdame op haar eerste werkdag, dit zat hun volleybalgogme in de weg. Als spelverdeler moet dit toch wel frustrerend zijn. Toch leek de VTC’se vent vrij opgetogen. Gemini S won 23-25. Op naar de tweede set. En daar liet diezelfde spelverdeler toch wel zien dat hij wél een klein verschil kan maken. Op zijn goede serve liep Woerden uit. Gemini S serveerde nog steeds matigjes. Marius Titie serveerde sprong maar landde niet altijd. En Bas Gitaar tokkelde wat in het blok. En zelfs Mike Rofoon haperde en maakte fouten. En Martijn Zelganger is nu ook weer niet het grootste verdedigingswonder boven de kreeftskeerkring. Kortom, 25-22 voor VTC Woerden. Die begonnen de derde set met dubbele wissels en toch konden wij met de impuls van Stefan Krul 25-27 winnen. Eerlijk gezegd zou ik graag zien dat er ook eens een wedstrijdverslag door een scheidsrechter wordt geschreven. Dit lijkt me nu typisch iets voor scheidsrechters. Scheidsrechterverslagen. Dat is toch heerlijk om te lezen? Gedachtenkronkels vanuit de hoogte. Zoiets als: ‘En ik waande me een heuse sheriff, liet ze dansen door mijn revolver helemaal leeg te schieten op de gladde sporthalvloer, BAM BAM BAM, ik weet heus wel, in het echt, zijn het korte fluitjes, maar het effect is niet anders. Ze doen wat ik zeg, en daar gaat het om. BAM BAM BAM. Ik hou er van. Die volleyballers willen net als ik gewoon een leuke middag. Dus dat ze af en toe zeuren als ze een puntje niet krijgen, ach, ik ben wel erger gewend. Ik moet straks ook weer naar huis, en daar staat al een emmer en een dweil klaar. M’n eega ernaast met de dikke armen over elkaar. Wacht even, ik dwaal af, was dat een slechte bovenhandse techniek? Moet ik affluiten? Oei te laat. Nouja, ik zie deze wedstrijd dan wel wat door de vingers. Let them play. Net zoals ik ook soms mijn elektrische modeltrein laat lopen (bam-bam-bam) terwijl ik even naar de wc ga. Wel spannend, maarja, ‘let them play’ is ‘let-them-play’. Oei, was dat een opstellingsfout bij Gemini S? De spelers van VTC en van Gemini S worden steeds opstandiger bij beslissingen. De VTC’ers zijn net iets vinniger, vooral die krullenbol. Die van Gemini S laten het koppie hangen, zo zie ik hier vanaf de bok. Dat neem ik vanavond denk ik ook. Een lekkere herfstbock. Focus, ze gaan weer serveren. Lekker. Oh, nou, dat ging toch vrij vlug. VTC wint nota bene 25-21. Maar even snel van de bok af om met de aanvoerders over de 5e set te praten. Die ene ziet er wel leuk ruw uit. Toch ben ik meer van de vrouwen. Daarom vraag ik me af of ik de 2e scheids mee uit moet vragen. Dat schijnt makkelijker te gaan als je 1e bent dan 2e. Nou goed, ik giet er bij haar eerst wel even een wijntje in. En dan zien we wel wat de parkeerplaats te bieden heeft. Hmm, met die telster is trouwens ook niks mis. BAM BAM BAM, denk ik dit of hoor ik dit? Ohja, de vijfde set. Daar zie ik toch altijd naar uit. Heerlijk, nog even fluiten. Heerlijk. Gemini S verliest. Heerlijk. Gemini S vind ik ook echt een kutteam. VTC wint 15-11. En dat bovenhands, ach, let-them-play. Ik zei dit ook hardop bij meerdere nieuwsberichten deze week. Mijn eega keek me indringend met een mengeling van walging en geilheid aan. Overigens, die stevige jongen bij VTC, waar ken ik die toch van. Volgens mij kwam zijn foto voorbij op de scheidsrechters whatsappgroep. Een prullenbak? Hij doet het toch best leuk? Alleen nog een zonnebrilletje. Thug life. Wat dat betreft is een volleybalwedstrijd net als de mensheid op de planeet. BAM BAM BAM. Of zoals mijn makkertje God zou zeggen: ‘Let them play’
Gemini S H1 – MOVE H1
18 oktober
En daar was ie weer. Mike, onze groteman. De man die het meeste input levert aan het team. Vraag dat maar aan ons cholesterol. En in de wedstrijd tegen Move H1 was het hij (of is het ‘was hij het’) die ons aan de hand nam. Zijn services. Zijn aanvallen. Een genot om naar te kijken. En om naast te staan. En wat Mike zo goed kan, dat is iets, wat velen niet kunnen. Grijnzen. Grijnzen na een mooi punt. Grijnzen na een grappige opmerking. Grijnzen als we worden overladen met gezondheidswensen in een krokant jasje. Move H1, we hadden tot onze stomme verbazing het inslaan gewonnen. Euforisch ging het in de eerste set dus ook buitengewoon goed. Wouter droeg de zware lasten van het coachen en aanvoeren. Terwijl hij niet de sterkste schouders heeft. Wat een held! Toen stelde hij Bas en Marius op. Wat een lul! Martijn speelde met zijn broer, en Klaver met zijn fles. Campingvolleybal aan het net, is waar Tim voor gemaakt is. En met zijn vuistje sloeg hij de ene volley terug, na de andere. Prima en nuttig gespeeld hoor jongen! Marius speelde ook een balletje mee, en Erik speelde dat balletje dan weer terug. Zo ging het. 25-13 Passend zakte het de tweede set iets in, tegelijkertijd compenseerden we dat allerminst met extra inzet en kwaliteit op de overige vlakken van het volleybal. En dan kom je tegen een toch wel erg beperkt team als Move (ze waren met 7 man) in de problemen. 20-24 achter en Martijn serveert ons even terug in de set (24-24). Zelfs krijgen wij een setpoint. Maar het kwaad, wat mentaliteit heet, was eerder in de set al geschied. 25-27. Een zwakke set, die wij alsnog voor het grijpen hadden, en dan tóch nog uit onze handen laten glippen. Was de eerste set dan een premature ejaculatie? Waren wij dan echt gesloopt na één lullig setje? Blijkbaar wel ja. De derde set nam iedereen de pillen waar ze behoefte aan hadden. Gelukkig had Martijn nog wel een promo-setje pillen bij zich. Dus gretig werd er aftrek genomen van zijn glanzende knikkers. Zo zijn we ook aan onze bijnamen gekomen: Erik Escitalopram, Basbal Prozac, Martijn Serlain, Tim Fevarin, Schram Sertraline, Klaver voorziene zich van Quetiapine+Olanzapine (want hij is arts en dan werkt het pas bij twee) en ondergetekende Bram Citalopram. De Zoloft was voor Mike, maar die voelde zich eigenlijk nog prima. En Wouter hoefde ‘m ook niet. Kwijlend en met de ogen op half zeven grijnsden wij schaapachtig naar Mike en Wouter. Dat zorgde voor 21-25. De pillen begonnen te werken. Iedereen keek weer omhoog in plaats van naar de grond. Iedereen blokkeerde de bal, in plaats van zich als een goedkope stoephoer te laten naaien. Iedereen serveerde met druk in plaats van Pascal, de druk van de bar. De bar van na de wedstrijd. De associatie van het onbegrip, zullen we maar zeggen. WAAROM lukt het dan ineens wel. Kan iemand ‘momentum’ bepalen of heeft het gewoon met kwaliteit en inzet te maken? Het werd deze set wederom 25-13. Onbegrijpelijk. De set erna gelukkig 15-8. Kwam het dan echt alleen maar door Mike? Ja, hij speelde heerlijk. Maar het is ook een heerlijke vent. En hij tovert heerlijk vlees tevoorschijn in de kleedkamer. Is dat alles? Een gloeiend hete bitterbal in één keer doorslikken. Doe maar. Is dit alles? Misschien even langs de kamer van koophandel: een bittergarnituur met een goulashvulling van antidepressiva. De combi van morgen, maar geen bittere pil.
Gemini S H1 – US H2
13 oktober
Een goede warming up is essentieel. Bij training nog meer dan bij een wedstrijd. Bij US werd er wel eens het spelletje ‘faberen’ gedaan. Twee kleine matten tegen de muur. Twee teams. Met hand/voet/lichaam maakt niet uit maar je mag één keer raken. Niks is uit. En een net er tussen omdat daarna direct op volleybal over kan worden gegaan. Een soort combinatie tussen voetbal/volleybal/handbal. Handig bij volleybalteams die de klassieke warming-up saai vinden. Een beetje oppassen voor blessures. Faberen heet het. Onrustig en bij vlagen chaotisch verliep de wedstrijd tussen Gemini S H1 en US H2. H2 speelde op het naastliggende veld. Tegen de konijnenkolonie, US H3. Met in het achterhoofd de vorige wedstrijd tegen Irene H1, stelde de coach van US zich voor: “Irene, H2”. Error. En waar was Frank? Waar is die schalkse krullenbol met zijn 93 decibellen? Hij was er niet. Bij US was Remco er wel. Het draagt allemaal niet bij aan onze perfecte en ordelijke Hilversumse samenleving. Soms is autisme geen straf. Vele goeie volleyballers hebben autisme. Vele slechte volleyballers hebben geen autisme. Of zoals Marjolein Faber zou zeggen: “Ik ben autisme”. En met die lieve meid in ons achterhoofd blubberden wij de wedstrijd in. Een volleybalwedstrijd tussen Gemini S en US is vaak een goede afspiegeling van het politieke klimaat. Wordt iedereen eerlijk over het veld verdeeld. Of geven spelers asociaal hun plek niet op aan iemand die op de bank zit te huilen? Een hoopvol begin, want er is altijd hoop, werd vervolgd door een teleurstellend einde van de set 21-25. Bij Gemini S werd er in het veld gehusseld. Waar ontvangers stonden op plekken van blokkeerders, stonden vervolgens aanvallers op plekken van verdelers. Politiek is er niks bij. Of zoals Faber zei over haar pak bloemkoolrijst: “Ik ben er niks bij.” De husseling zorgde voor rust bij Gemini S. Rust zorgt voor ontspanning. Ontspanning zorgt voor een bruine onderbroek. Irene rook onraad en Remco van Dongen werd snel gewisseld. 25-22. Het ging best goed in de eerste twee sets. De jeugd hield zich zeer kranig in de vorm van Marius. Passend met zijn mentor Bas controleerden zij de ontvangst op Gemini S’ grondgebied. Erik kon nota bene iets kwijt aan zijn geliefde Wouter en zijn vage bekende Tim. En wat gebeurde er toen? Nou. Vanuit de tribune werd er door een bemoeizuchtige ouder geroepen: ‘Hoe gaat het Marius?’ Afleiding leidt tot verminderde concentratie. En vervolgens tot teloorgang. Of zoals Faber zou zeggen: ‘Ik lóóp, door de teloorgang.’ Hoe gaat het? Het werd beantwoord met een opgestoken duim. Op dat moment suisde er vanuit het rechterspectrum een bal. Gehavend naar de ziekenboeg, de duim van onze Marius had meer verdiend. Ook met Martijn, Klaver en Bram werd het niks. Soms is verandering stilstand. Het derde kwart werd als taartpunt naar US geschoven met 24-26. Zonde! Aan de hand van Saheritan nam US H2 voorsprong. En met een paar lome ballen van Guillaume (Gui-loom) won US de laatste set ook nog van Gemini S H1. 23-25 De TC heeft plannen om ons naar H3 terug te zetten. ‘Wegens dit publiekelijke gepruts volgt mogelijk een motie van wantrouwen.’ Herman van Veen had een voorspellende blik: Vroeger werd gezongen en gefloten in de straat, had de slagersjongen nog een opera paraat. De metselaar kon zingend op de steiger staan en de melkboer lengde fluitend zijn melk een beetje aan. Hilversum 3 bestond nog niet, maar ieder had zijn eigen stem. Op elke steiger klonk een lied, van Paljas of Jeruzalem. En of het nu een warming up is of een beleid: Faber(en) zorgt voor een verhoogde bloeddruk en voor opwarming. Wat heet.
IreneH1 – Gemini S H1
5 oktober
Tip: HARDOP VOORLEZEN. Zaterdagmiddag ej hu miskidan verladichmi. Da esj vi moit dil til vi mil Gemini S H1. Ool videra mescki vaint ba pa si mo el miterlava Bilthoven. Ei toric viam besh besj vai a da mal. Berda vit volleyballen pi un mi, mi un pi vit berdarara. Ta lat e mji vi ock us vlet, vanzelfsprekend ta dis i laize. Fut-Flut Smit&Timmerman ec solo mai dnjingsie varatach. Dal knach, dal knach, del knach vai ma: HA HA HA. Bunurut iks dai Tim. E serveren pas vi daari ‘knai knai knai’! Ka Martijn wi Marius nie nie. Boi Stefan jaja boi jaja. Per vi haijns vi u haijns i ilkerich vreesh toi Gemini 21-25. Jeej! Va Mike e Wouter broeijnjen has has, vi un hassiklanter. Dara va mi has has tero has mi Bas. Vneu vi vneu 22-25. Gemini jalalalalalal haibi tirikandsi. Oei, ta vondare vi u nikare elu mai va dinksvi maiz Irene. Erik kampiri, ma kampiri vai si damp i matervla. Za di Mike knagg auwi auwi. Daparat 25-20 Irene. Taar va maa pali kali di vierde seep. Tom knagg auwi auwi. Auwi pi kinderen. Vader knagg auwi auwi. Dalva mi dalva et malva di Klaver 25-23. Gemini plais va mi ursten vali. Desondanks vi u taars ka ultimba vrensj. Tas 15-11 valp. Gerulatsi 3-2 ta Irene. Gerulatsi Gemini: “mimimi”. Et ta Texels. Et ta familie. Et ta schouders. Et ta Spanje. Fluff persti teeli US.
Gemini S H1 -ZVH H2
O mannen van ervaring en van kracht, Die zonder trainen in de tweede divisie pracht, Zich handhaven met flair en gemak, Als ware veteranen op het sportieve vlak.
Met iets meer inspanning, hadden jullie naar hogere regionen kunnen stijgen, Voor een aantal echter een te grote horde, om thuis elke zaterdag vrij te krijgen, Maar toch blijft jullie spel een bron van vreugd, Gedreven door passie en eeuwige jeugd.
Een ode aan de spelers die geen enkele wedstrijd verzaakte, Het hele seizoen paraat, ondanks dat alles piepte en kraakte, Jullie toewijding en standvastigheid verdienen eer, Een voorbeeld van trouw, keer op keer.
Een ode aan de teamgenoot, vol zorg en goedheid, Die voor de Skuumkoppe zorgt, en het bruine fruit in overvloed, Jouw bijdrage aan het team, vaak onopgemerkt, Maar essentieel voor de sfeer, door ieder gerespecteerd.
Een ode aan de enkeling op het podium van karaoke, Die zich moedig laat horen, een ware held in de spotlights, Jouw durf en enthousiasme inspireren ons allen, Om elke uitdaging met lef en plezier te bevallen.
En tot slot, een ode aan de andere teams in de 2e Divisie C zonder zichtbaar gewin, Die hun sportieve plicht vervullen, met een gouden zin, Op de ranglijst mag er niets te winnen zijn, Maar jullie geest van fair play was een groot festijn.
Aan al deze sporters en teams zo waar, Een ode van respect en lof, uit het diepste van ons hart, Voor jullie passie, toewijding en spelplezier, Verbonden door sport, als één grote familie die houdt van volleybal,bruin fruit en bier.
VTC Woerden H1 – Gemini S H1
Gemini S H1 – Merkala Zaanstad H2
Gemini S H1 – VV Amsterdam H1
Volleybal is energie. De wat erin gaat, komt er later weer uit. Eerst moet je schipbreuk lijden, want zonder pijn kan je geen goede schipper zijn. De pijn die het doet om te verliezen. Verlies in het volleybal kom je vroeg of laat altijd tegen. Een bal in de handen van een ervaren rot voelt anders aan dan een ei. Hoe rot ie ook is. Het ei is. Zacht of hard. Als het je hobby is, dan zou volleybal geen ‘Mens-erger-je-niet’ moeten heten. En laat dat nu het punt zijn waar wij de draad weer oppakten in de eerste set. Het inslaan en begin van de wedstrijd voor Gemini S H1 was oneindig ruk. Je weet toch. De kurk waarvan je de helft uit de fles scheurt, om vervolgens de rest erin te duwen. Gelukkig heeft alles twee kanten. Hilversum ook. De grijns op de smoel van Remko zag je weerkaatsen via de tablet in Wiebus handen. Via een aftastende en afwachtende tactiek was deze set een eerste date. We wonnen de slag met een tongzoen van Dima, maar oei… aan het eind van de avond, stonden we met de mond vol.. Stop! Op de 25-23 was erg veel geoefend. Daarna geef je wat weg 23-25 en win je weer wat terug (25-22). Vervolgens lummel je nietsvermoedend naar de 3-1 winst. Maar PANG! Toch niet. VvAmsterdam en zijn installateurs uit verre landen legt even de slangen aan, schroeft vast, zet de knop om en PANG! Dan sta je ineens met een warmtepomp in je bek. AU! En dan klinkt de keel van ons zeemans Shantykoor toch een stuk droger. Voorspronkelijk (dat betekent dat je eerst voor stond) was het 20-13 en 23-20. Waarom lukt het dan niet om te winnen? Moest er iemand uit of in? Deed er iemand iets fout of goed? Was het pech of geluk? Als we dat toch eens wisten… Louis Jordan -If you’re so smart, how come you ain’t rich? https://www.youtube.com/watch?
Punch H1 – Gemini S H1
Op de fiets. In het huis. Compleet. In de auto. Ver rijden. Op de parkeerplaats. Lopen. Lopen. Eindelijk de sporthal. Ohnee, basketbal. Sporthal gevonden. Terug, want de kleedkamers zijn weer ergens anders. Wachten op de wedstrijd. Beginnen. En dan volgt hier het verslag van de wedstrijd Gemini S H1 tegen Punch H1. Er zullen enkele woorden in het Engels staan. Dit heeft als hoofdreden dat de spelverdeler van Punch Engels spreekt en het anders niet kan lezen. Het is dus spreektaal. So excuses for the stonecoal English. It will not probably hear as music in the ears. The A Team (Ed Sheeran) startte met Tom, Bram, Tim, Martijn, Sander, Erik en Mike. Hiervan stond Sander op de Libero (Fabrizio Moro). Mike behoorde tot de Opposite people(Newen Afrobeat). Wouter was net als Bas en ook net als Marius een Substitute (Clout). Die zaten zo gezegd: Sitting, Waiting, Whishing (Jack Johnson). Onze vaste toeschouwer: rugby-teddybeer Qruun wierp zich op als Cheerleader (OMI). Terwijl tweede scheidsrechter Jack Schneider het Team (Lorde) gecontroleerd had, zorgde eerste scheidsrechter Ingmar Kaptein met zijn fluit voor een startende Whistle (Flo Rida). Erik mocht beginnen en wist nog niet op wie die moest serveren. Maarja, Gotte Serve Somebody (Bob Dylan), dus was het in het net. One (U2) zero achter (1-0). Echter hielden wij ons in de eerste set nog best goed. De ontvangst was prima, onder andere vanwege Passing By (Zero 7) Sander, Tom en Bram. Daardoor dacht de bal bij het contact met spelverdeler Erik: Setting me up (Dire Straits). Gedurende de set liepen we gelijk op. En altijd is het voor de middenmannen (Tim en Martijn) dat ze de bij elke Jump(Pointer Sisters) ook af en toe de bal kregen voor een Shot in the Dark (John Mayer) of denkende aan harde bal toch meer neuriënd: I shot the sheriff (Bob Marley). En Erik is Stuck in the middle with you (Stealers Wheel). Wel was het zo dat Tim een Monsterblock (Kai Kinkel) maakte. Bij het vieren van het punt zorgde het voor Jump Around (House of Pain). Iedereen wilde zo zijn als Tim, Bohemian Like You (Dandy Warhhols). De voorhoede hield wel van Block Rockin’Beats (Chemical Brothers), maar riep naar Sander: “Hold the line!”(TOTO). Enkele aanvallen van Mike lieten Punch Defenceless (Waldeck). En Martijn op zijn beurt kreeg de ene mooie bal na de andere van Erik: Bang Bang (Nancy Sinatra). Discutabele punten waren er wel. Point blank (Bruce Springsteen) heet dat in het Engels. Waar het ene team naar de scheids keek en hoopte: Give in to me (Michael Jackson) en het andere team de bal voelde komen: Touch me there. ‘Oei,Total Touch’. En als je dan juicht en het punt krijgt, dan ben je een Blockbuster. Sweet. De winst was dan wel Dom, Lomp en Famous (Opposites), maar na de 18-25 kwam de Breakdown (Jack Johnson). De wedstrijd werd Upside Down (Jack Johnson). Eerst was het bij Gemini S nog Everybody’s Jumping (Dave Brubeck), maar Setting forth (Eddie Vedder) was een stuk minder. Net als set twee en drie overigens. Bas Jump in the line (Harry Belafonte) en later kwam ook Wouter erin voor een Heart attack (Astroid Galaxy Tour). En zelfs onze Secret Combination (Randy Crawford) Marius kon het tij niet keren. De bal ging te vaak Outside (Calvin Harris). Remko keek online live mee en dacht: I gotta Feeling (Black Eyed Peas).Ook Klaaf zat klaar: “I’m so excited (Pointer Sisters)”. Hier en daar zaten mooie rally’s. Een Pancake (Tori Amos) en een Jump (Van Halen). Maar voor Gemini S ging het van Set Fire, to the Rain (Adele). Na verlies in set twee (25-17) namen we halverwege set drie een Time Out (Lambert). We hadden een Situation (Yazoo). Bas zei: “Everybody Get Up!” (Five) Iedereen was Right by your side (Eurithmics), maar overdag wil het gewoon niet zo vlotten. Set drie eindigde in 25-20. Wij springen hoger In the air tonight (Phill Collins). Hopelijk zal onze strenge producer Wiebe deze maandag onze contracten (zie foto) verlengen. De zjeu leek in de verste verte niet op Europapa (Joost), en onze beat al helemaal niet. Set vier was een formaliteit. De punten van Punch zullen we nog wel even vermelden. De artiesten moet je er zelf maar even bij zoeken (https://open.spotify.com/playlist/1vqWRyw0wo6ZQK0Eb4gCTZ?si=a9cf00a5089f4f12). Punch liep uit via One, Two princes, Three little birds en Four seasons in one day. En als Gemini S dan een paar punten maakte dan was het Punch weer met Take five, Six blade Knife, Seven nation Army en Eight waltzes. Het stond dus al gauw 9 to 5 (Dolly Parton). En voor wij 10 duizend luchtballonnen en Eleven hadden stonden er bij Punch The twelve dancing Princesses die vrolijk doorgingen via Thirteen Days, Fourteen carat mind en Fifteen feet of pure white snow. Waren ze beter? Jawel, iets van Sixteen tons, Seventeen, Eighteen, Hey nineteen en daar was al weer punt Twentysomething voor Punch. In de tussentijd hadden wij Twentyone questions. Maar Punch was onverbidderlijk en maakte resoluut Twentytwo, 23, 24K Magic en tot slot 25 (Savine). Gemini S bleef hangen op 20. Het ging sneller dan gedacht. Het was tam vanuit Gemini S. Helaas. Ons spel was net zo goed te volgen als dit verslag. You can read it on the site Nolittle-S.nl and DirtyIrishmenonvolleyball.nl Maybe you Think (Areatha Franklin), this was a report with a lot of musicaltime. Well, that falls well with. Everything is a relative.
US H2 – Gemini S H1
Dit is een stukje over een stukje. Verslagen zijn bedoeld om eerdere opvallendheden vast te leggen. Echter moeten er soms echte klokken geluid worden (ding dong). “Hoi” zei een man. “Ik ben het, Fank fan Fooijen.” “Wie?” “Fank – Fan – Fooijen, de coassj fan UF! Heb je toefallig een fepafafie kit bij je? Haha.” “Nee, wel een spuit en een tang.” De wedstrijd van US H2 en Gemini S H1 was klaar voor de start. De scheidsrechter floot en iedereen keek naar Frank: “Nee, ik fei nikf!” We hadden de afgelopen tijd vele verhalen over spelers van US2 gehoord. Sommige nog onwaarschijnlijker dan andere. En velen daarvan bleken de waarheid. Anderen bleken een gedeelte van hun huid, ‘om hoger te springen’ zeggen ze er dan trots bij. Ach, de waarheid zal wel in het midden zitten. Ietwat schuchter startten wij zonder onze aanvoerder Remko (zonnebank). De huizenhoog springende krachtpatser van US2 mokerde de een na de andere bal erin. Onze blokkering kon er niets tegen beginnen. En de verdediging had het ook moeilijk. Met Bas en Tom binnen de lijnen kwamen we toch een heel eind. Terwijl Frank zijn tactiek doorgaf met de hand voor zijn mond floot de scheids op 27-25 voor de set. Met vrolijke flierefluiter Vreeke senior erbij liep de tweede set beter. Er werd minder op de vrijer van de tweede scheids, ik bedoel, op de libero van US2 geserveerd. Mooie side-outs vielen onze kant op. Erik keek glunderend en trots naar al dat moois. De brave balkunstenaar van US2 kon zijn door BodyChat GPT opgebouwde middens niet goed bedienen. Gemini S won met 17-25. In de derde set wilde Tim er uit. Erik willigde zijn wens stoïcijns in. De aanblik van één van de wisselspelers van US2 had Tim doen denken aan die gewelddadige overval op de dijk bij Almere. De wissel met Martijn er in veranderde Gemini S. Klaver en Mike liepen elkaar in de weg terwijl Sander niks te doen had. US2 rekende op winst bij 18-11 . De zanger van Chef’ Special kwam er in samen met een louche figuur. Naast Gemini S werd de sfeer op de tribune ook anders. Je hoorde gefluister, maar verstond het niet. We merkten dat er iets was maar wisten niet wat. Zelfs onze Wouter keek even de kat uit de boom. US2 raakte ook van de leg. Niemand wilde te dicht in de buurt van de louche figuur staan. De orang-oetan en de padvinder legden het af in de passing. Klaver deed precies wat hij moest. Bas deed gewoon normaal. Tim hield zich niet meer koest en zong over de verjaardag van Vreeke senior. De louche straatvechter moest eruit en bij het passeren van Frank maakte hij nog een agressieve schijnbeweging naar hem. Daarna duwde hij zich ruw een plek tussen de overige bibberende wissels. Stiekem maar ook dankbaar namen wij alsnog deze set in ontvangst (21-25). Het onschuldige leeuwenwelpje kwam steeds beter in de wedstrijd. Set vier zou voor ons zijn geweest, ware het niet dat Simba met katachtige sprongen alles verdedigde wat er in de buurt van zijn koninkrijk kwam. De scheids zal hem wel over de bloeddoorlopen bol hebben geaaid. Helaas voor ons (28-26). De straatvechter rookte ondertussen een peuk achter de bank en Sander smakte met zijn lippen. Martijn ontweek Simba met de service en we sloegen een gat. Nogmaals pijnlijk voor Frank, maar hiermee was de laatste set en wedstrijd voor ons (10-15). Gelukkig hoeven we niet meer tegen US2 en durven we nu te komen met de ‘Juice’. In het jaar dat de louche straatvechter kwam, is US grof veranderd. In zijn eentje maakt hij van een gezellige blauwe brei een donkere foute nachtclub. Er wordt glas kapot gegooid op de tribune en het veld (set 4). Zeker zes zwangerschappen zijn er nadat deze man kwam. Zijn andere elleboog heeft hij gebruikt om een medespeler een lesje te leren. Diens neus is onherstelbaar gebroken. Geen midden durft meer mee te doen met US2, of ze zijn er voor hun dagbesteding. En tot slot heeft de figuur voor de wedstrijd het smoelwerk van de coach verbouwd, nadat hij hoorde op de bank te beginnen. Een mooie sport, volleybal, maar het moet wel leuk blijven. “Fo if dat.” Aldus Frank.
Gemini S H1 – Irene H1
Tom, Tim, Bas, Bram, Marius, Martijn, Martijn, Sander en Erik. Dat waren de heren die zich meldden
voor de wedstrijd tegen Irene om de wedstrijd tegen Irene te spelen. Gezien de stand in de tweede
divisie C zou het een lastige pot worden. Gezien de uitslag van de heenwedstrijd zou het een nóg
lastigere pot worden. En dan waren tot overmaat van ramp Wouter en Remko er niet bij. Het zou nog
een lastige pot worden dus. Met goede moed en een vrolijk strijdlied vlogen we de wedstrijd aan.
Erik coachte ons en Remko vulde van een afstandje het formulier in. Na wat oponthoud rondom de
het wedstrijdformulier en de tweede scheids konden we dan toch beginnen. Serverend kwam Irene
onder druk. Dit kwam vooral door onze service. Deze was goed en ging nauwelijks fout. In de buurt
van de tien punten begonnen we uit te lopen. Bij de 20 punten werd de voorsprong onoverbrugbaar
en trokken wij door naar 25-15. Dit was een goed begin. In set twee begon Klaver aan serve. En wat
kan die jongen niet! De passlijn van Irene werd alweer herinnerd waarom ze de eerste set hadden
verloren. Ook Tom serveerde zeer netjes een mooie serie. En als we het even niet wisten. Dan was er
altijd wel Mike op wie we de bal kwijt konden. Sander werd als manusje-van-alles ingezet voor kleine
dingen. Maar dat was essentieel. Zonder hem zouden we niet hebben gespeeld zoals we gespeeld
hebben. Ons tc contact Wiebe zou het vast niet toegeven, maar hij mocht trots op ons zijn. We
wonnen de tweede set met 25-16. De derde set zou belangrijk worden. Dat komt omdat als je die
wint. Dan krijg je 2 wedstrijdpunten. Twee voor de prijs van een. Gelukkig wist Martijn een mooie
dubbele serve neer te leggen. Bij hem gaan de laatste tijd veel dingen in tweeën. Bijvoorbeeld als hij
met de afwas bezig is. Bas kwam er halverwege in om het af te maken. En dat deed hij heerlijk. Tim
kon zich niet bedwingen om met een kinderlijke enthousiaste zangpartij ons nog even lekker op te
hitsen. Er waren rally’s bij die je van tevoren niet kon bedenken. En met een tegenpartij die toch ook
wel heel veel onnodige fouten maakte…Dat volleybalt heerlijk. Wij konden niet anders dan de derde
set met 25-14 binnenslepen. De vierde set kwam daarna. Marius was met een voedselvergiftiging
toch inzetbaar. Dapper hield hij zich staande en passte een mooi kort balletje wat Klaver dan weer op
Martijn of Tim kon spelen. Bij 9-9 liep Irene een vijftal punten uit. Precies wat wij in de sets hiervoor
telkens deden. Dat was jammer. De achterstand konden we niet goedmaken. Op 20-25 was het
gedaan maar konden wij terugkijken op een degelijke wedstrijd. We hebben gezongen, we hebben
gelachen, een paar blokpunten zijn er gemaakt en we hebben netjes geserveerd. Uit het boekje.
Gemini S H1 – Protos H2
Heer, God, mijn redder, overdag schreeuw ik het uit, ’s nachts zit ik stil voor u neer. Dit is het begin
van psalm 88 (leuk voor een feestje). Het lijkt wel op het begin van de eerste set. Maar dan zou Heer
vervangen moeten worden voor: dame. Want hoog uittorenend boven al het aardse. Daar was uw
verschijning. Op de scheidsrechterstoel. Het licht waar wij naar opkeken. U die onze wereld schiep
met al haar moois. Geboortes van prachtige kinderen, de mazen van het net, beoordelaar Fransiscus
Jongkoen en de openingstijden van de kantine (n.v.t.). Een schitterende wereld. Dank u, dat u ons
maakte uit uw evenbeeld. Maar lieve almachtige Florentius Rosier. Ons team heeft vragen. Ons
Gemini S heeft klachten. Ons heren 1 heeft twijfels. En zij die op kwamen dagen waren wanhopig.
Tegenslagen in ons leven. Onze lichamelijke en geestelijke fitheid stellen ons geloof op de proef. Ons
geloof in u. Maar ons geloof is al wat wij hebben. Het is alles. Zonder dat, is er niks. 0-0. U, de
almachtige 1 e scheidsrechter Rosier, zorgde dat de mis van Gemini S met USV Protos begon. De
misdinaren Sebastos Markus, Martinus des Bree en Remus Agens Hiemstradamus waren op
kruistocht. Wij hielden ons hoofd nederig gebogen. Eli van Ieper was de voorganger en leidde het
gebed bij het veld: ‘Onze moeder, die op de scheidsrechterstoel zijt, uw naam worde geheiligd, uw
volleybal kome, uw wil geschiedde, gelijk in de blokkering alzo ook tussen de lijnen. Geef ons heden
ons 25 punten; en vergeef ons onze domme fouten, gelijk ook wij vergeven onze teamgenoten; en
leid ons niet in time-outs, maar verlos ons van onze tegenstander. Want van u is het volleybal en de
kracht en de mentaliteit, tot in eeuwigheid. Dame.’
Almachtige deus, eens liet Maris Stradivarius het licht schijnen in een donkere Kerkelandenhal.
Vandaag was het aan ons om te zweven in uw zonnestralen. U bracht ons hoop. Een positieve
fluistering voor de duistere ziel van Gemini S heren 1. Uw heiligheid raakt ons aan. Maar het verzet
van de jonge heren der Protos was fel en rechtdoor. Tot ontsteltenis van deze heidense Protonianen
leidde u ons weg van de zonde. Of zoals Proton’s coach sprak: ‘Zonde’. Winst voor ons met 25-18.
Thomas Markus kon zijn 40-jarige uitzinnigheid nauwelijks bedwingen en hielp ons aan massa’s
punten. Van zijn broertje heeft hij geleerd: Massa is kassa! En daarom zijn alle tankstations leeg.
Gemini S’ parochianen werkten hard en nijver. Als vrome kerkgangers serveerden wij. Doch met
bezinning. De diagonaal en libero van de Protonianen verdwaalden in het vagevuur. Daarom werd de
tweede set beslist in 25-17 voor Gemini S. Wie weet waren zij geschrokken van de relikwieën in de
hal. Onze opgebaarde Koster. We raken nog altijd zijn volleybalschoen aan voor wij de hal betreden.
De derde set moest van ver komen. Bijna werden Mattheüs Klaver, Alaksandus Uytenbosch en
Walter Vredenkus ons afvallig. Geloof is een beproeving. Via een voorsprong van 21-15 ging het gelijk
op bij 23-23. En daar was hij, punt na punt. De verlosser. De heilige sint Mikael Valckenhove. Hij
droeg onze fouten op zijn schouders. Alles nam hij op zich. Zijn bloed vloeide voor ons. Tot
uiteindelijk de 28-26 en daarmee de verlossing geschiedde. Er straalde een ster hoog in de lucht, en
deze ster is onze heilige sint Mikael. Lieve god, lieve Rosier, dacht Timotheus des Bree, laat dit geluk
een voorbode zijn voor mijn kersverse nichtjes. Laat mij daarnaast ook een keer een punt maken. En
niet een matchpunt uitslaan… En zo geschiedde in set vier. Hij droeg ze op als een heuse Almeerder.
Nu had uw heilige geest, de 2 e scheidsrechter Jansink, de gewetensvraag of onze Maris Stradivarius
alleen in zo’n hoog team gezet was vanwege de allesbepalende positie van zijn vader. Tja. Ook is de
vraag of wij volgende week zaterdag (of toch niet?) een kus op de wang krijgen van onze apostelUS
Iskariot. Mikael Valckenhove kwam om 0:07 de tribune op, deelde de teamschotel met zijn discipelen
en zei: 'Neemt en eet, dit is mijn lichaam.’Daarna nam hij de pitcher bier, iedereen keek hoopvol toen
hij de pitcher hooghield. Vervolgens deelde hij niet maar dronk hij deze in een teug leeg en liet tot
slot een keiharde boer. Nadat de galm was uitgestorven, viel er een goddelijke stilte in de
Kerkelanden. En god? God was al met de trein naar huis.
Irene H1 – Gemini S H1
Bilthoven tegen Hilversum. Irene tegen Gemini S. Het vlaggenschip bij de dames van Gemini S nam het op tegen het reserve afvoerputje van Irene (D2). De hamsters van H5 lieten hun loopwiel even voor wat het was. Om lekker te kunnen bewegen tegen de hertjes van het andere H5. Tot slot kwamen de heren, van het eerste van Gemini S, hun degens kruisen met heren 1. Er speelden maar liefst 22 Irene-teams op deze zaterdag in de Kees Boekehal. Misschien is dat niks vergeleken met massavereniging vv Utrecht. En dat doet weer denken aan die weidse… Ik dwaal af. Gemini S heren 1 kon de eer van de club hooghouden nadat dames 1 en heren 5 samen twee sets hadden gewonnen. Er waren een aantal spelers niet bij. Dat waren mannen die bezig waren met hetzelfde, maar dan wel op andere plek en andere manier. Erik, Remko en Bas. Echte familiemannen. Martijn zou in datzelfde rijtje staan. Echter zat zijn vriendin prompt bij ons op de tribune. Dus kon hij niet anders dan schoorvoetend zijn PlayStation laten staan en instappen bij zijn broer. Opgeroepen uit de jeugd was mellow Marius. In wezen is hij zeer rustig maar tegelijkertijd erg melodisch en zweverig. De wedstrijd begon. Drijvend op fouten van Irene en door een enkele goede service bleven we gelijk opgaan. Door de klasse van koning Klaaf wonnen we de eerste set. Na de 18-25 had de broer van Rowan Atkinson wat te wisselen bij Irene. Of dat nu het verschil maakte… misschien wel. Onze militair Mike liet zijn hittezoekende rakketten variërend neerkomen. Evenals de sets van Koning Klaaf waren zijn schoten onvoorspelbaar. Ook voor Irene. En was de tweede set helaas eentje voor de Bilthovers (25-17). Met wonderbaarlijke Wouter en mellow Marius startte Gemini S de derde set. Een cruciale set. Dat is die derde set eigenlijk altijd. 15-20 voor Gemini S. Mede dankzij serve series van marsepeinen Martijn en tomeloze Tom. Ook was er een mooi kill-block van muzikale Marius. Dan zie en hoor je ineens een juichende glimlach die hem past. Dan hoor je ‘Block rocking beats’ van de Chemical Brothers. Maar één zwaluw maakt nog geen zomer. We lieten het 21-21 worden. Waren het eigen fouten? Was het een opleving van Irene? Sander kunnen we het beste omschrijven als sanguinisch. Hij was driftig en vurig na het verlies (25-23). Sanguinische Sander, het blijft een heerlijke stoot. Tibetaanse Tim bleef timide met zijn time-outs. Terwijl er familie in groten getale aan de kant zat, verloren we de laatste set met 25-16. Toeschouwers, van heinde en verre afgereisd, waren teleurgesteld. Sommige hadden al 1,5 week 39 graden koorts en anderen sliepen al weken niet goed. Na afloop was er blijheid bij Irene. De coach ging in de kantine helemaal los op het nummer Situation ’12’ van Yazoo (https://www.youtube.com/
Gemini S H1 – Shot H1
Gemini S H1 – VTC Woerden H1
Axell Claims / Sovoco H1 – Gemini S H1
m staat op. De dag is daar. Tim geeft zijn lief een kus. En zijn kind een glas melk. Tim is blij. Dan doet hij een plas. Op en in de pot. Tim zijn lief wijst. Zij wijst naar een gele drup op de pot. Tim gaat snel door de deur naar zijn werk. Tim werkt op de bank. Tim zit en praat soms ook op zijn werk. Dan is Tim klaar. Hij zwaait. “Dag Tim” hoort hij. “Dag Ab” zegt Tim. Tim gaat naar huis. Thuis wacht zijn lief met een doek. Ze is boos en ze heeft een frons. Tim poetst de pot. Dan eet hij iets warms. Met zijn lief en zijn kind. Het smaakt goed. Het is soep. Hij stapt in bij zijn broer (Mart). Ook Bram stapt in en ze gaan naar Soest. De lucht is zwart. De slee van Bas ook. In het veld loopt Rem heen en weer. Iep speelt met de bal. Iep is niet meer ziek. Wat een fijn nieuws. Wout is er niet. Wout werkt. Bas en Tom en Mike zijn er. San en Klaaf zijn schalks. De scheids fluit. De bal gaat door de lucht. San speelt de bal naar Iep. Iep speelt de bal door naar Mike. En die geeft hem een knal. De bal dus. Zo gaat het maar door en door. Tim ziet de bal op de grond in ons veld. En bij Sov niet. Dat vindt Tim niet fijn. Hij denkt aan thuis. Daar is zijn lief. En de pot is mooi wit en schoon. In de zaal is ook een pot. Om de winst. Op het veld gaat de bal op en neer. En Tim ziet ook dat de bal heen en weer gaat. Bas slaat in het blok. Bas is sip. Maar hij heeft een slee. En die is oud. Net als Wout. En de rest. En Sov is het verst. De set gaat dus naar Sov (25-19). Zo gaat het niet in set twee. Tim ziet dat wij goed zijn in set twee. Mart scoort met een blok. Tom slaat langs het blok van Sov. Mike ook. En Bas. Die ook. Het gaat goed en we zijn mooi. Bij Sov gaat het mis. Wij zijn het eerst bij het eind van set twee (21-25). Tim zijn knie doet pijn. Tim zegt tegen Rem: “Mijn knie doet au”. Dan moet Tim er uit. Tim kijkt niet blij. Hij staat er naast. Dus hij stond er bij en keek er naar. En zijn knie doet au. Sov slaat hard. Set drie en ook vier gaan naar Sov. Dat vindt Tim een sof. (25-13 & 25-15). De douche is warm en fijn. Een drup loopt warm over de huid van Tim. Hij denkt aan thuis. Tim gaat snel bij de put staan. De drup valt van Tim in de put. Het klinkt als ‘Ploink!’ Bij de bar is er geel bier, thee en geel friet. Mike woont in Soest. Hij is op zijn fiets. Tim ziet dat de fiets van Mike mooi rood is. Tim wil dat ook wel. Dan is het klaar in de bar. We gaan naar huis. Bas in zijn slee. San met zijn buik. Die heeft hij er vol van. Tim zwaait: “Dag Iep! Dag Rem!” “Dag Tim.” Zegt Iep en Rem zwaait wild. “Dag de rest” zegt Tim. Hij gaat weer naar huis. Slaap zacht Tim.Merkala Zaanstad H2 – Gemini S H1
ane glorie. Een geelrode en tweedehands caravan. Daarmee omschrijf je het volleybal van Gemini S H1. Vrolijk hobbelen we en golven we mee. Ondertussen staan we telkens achter. Vastgekoppeld zonder enige zelfbeschikking. Daar schiet je niks mee op. Wie zijn er eigenlijk in die caravan gepropt? Twee middens en dia’s, drie passer lopers en tot slot een clown en een acrobaat. Onze middencoach Remko en spelverdeler Erik waren geveld na een geweldig gewelddadig avondje beerpong. Erik had een pingpongbal in zijn linkerlong en Remko moest bijkomen van de rest. Drommels, drommels en nog eens drommels. Koog aan de Zaan was vandaag even fotogeniek als Almere in hartje zomer. Niet zo dus. We speelden tegen vv Zaanstad H2. Het team met goed geklede clubiconen als Marc (met zijn spencer), Rene (met zijn Lacoste krokodilbril), Frank (met zijn uitbundige Govers kleuren), Max (‘de Coco Chanel van de lage landen’ Heymans), Jesse (KAMM: wijde pijpen), Martijn Kleermaker (van dartshop Zaanstad), Rogier (van der Heide van de verlichtende ontwerpen), Ronald (Deurloo van alles en nog wat) en wie is er ook nog by?Timo met zijn vintage. Verder een tv met foto’s waar te smullen is van Erwin, Olaf en onze lievelingsfotografen. Kortom, je voorkomen is echt een ding in de Zaanse omgeving. Dat was het vroeger natuurlijk ook al. De volleyballers van Gemini S H1 konden niet achterblijven en de helft had een nieuw broekie (zie foto). Eens kijken wie de beste en winnaar in de eerste set werd. Zaanstad. Olaf speelde de immer scorende Frank en Timo aan en wij hadden een clown en een acrobaat. Wel leuk om naar te kijken, maar altijd in de problemen. Op 25-17 was het voorbij. Maar wat zeggen onze clown en acrobaat dan: ‘altijd blijven lachen’. Er werd verdedigd door Gemini S H1. Martijn deed dit (mooi!), Tim deed dit (best ok!), Wouter ging als een bezeten sneeuwploeg door het veld en Tom verdedigde (normaal!) ook. Het was niet genoeg en we bleven steken op 25-20. Zij hebben Frank. Met zijn knalpijpavontuur uit Zutphen. Opdat wij niet vergeten. Dat hij zo hard kan knallen. De volgende set. Nummer drie van de vier (spoiler haha!). Ongeluk of ongeloof. Waar zit de waarheid. ‘Erik de Viking’ is niet voor niets ons strijdlied. In deze derde set gebeurde er iets opvallends. Er kwam een kinderdrinkbeker het veld in rollen. Was het van mijn koter of van eentje van Zaanstad? Welnu. Mijn kind duwde een Nuk onder de reling door. Maar viel deze toen in het veld? Er zit toch nog een gangpad en twee rijen tribune tussen? Precies. Er volgde echter een één-tweetje (geen socialmedia bericht) tussen een Zaans kind en een Zaanse geheim agent met een antenne uit zijn jas. De beker werd door het kind teruggegooid omhoog. Vervolgens werd er nogal klungelig geprobeerd de beker te vangen. Het leek alleen meer op een drukduel boven het net. Met deze Nuk. En dan te bedenken dat er juist bij ons een clown en een acrobaat spelen. Nou die Zaanders kunnen er ook wat van. De man mompelde: “Ik heb ook altijd pech, ze moeten ook altijd mij hebben”. De eerste scheidsrechter kon zich niet inhouden en schreeuwde wars: Stommeling! Uilskuiken! Frikandel! Bal gehakt! En 40 minuten later kon hij het ophalen bij de bar. Wij waren in deze derde set nog niet bekomen van de schrik. Je bent door zo’n voorval toch bang dat je voorwerpen in je nek kan krijgen. We verloren deze set met 25-22. De vierde set ging het beter bij Gemini S H1. Dit was nog niet direct vanaf het begin. Bas kon zich in de time out’s niet meer inhouden: “allememachies” sprak hij fel. En toen…wuifde Sander naar de ballen en zijn broeder. Martijn en Klaaf deden steen-papier-schaar voor wie er moeilijk mocht serveren. De vierde set bekroop zich een unheimisch gevoel bij de Zaanders. Misschien konden zij ook zo’n harde Nuk in de nek krijgen. Martijn begon te serveren bij 12-18. Hij is een geweldenaar en serveerde maar liefst tot 22-18. Het is niet te veel gezegd dat juist dit ons de laatste set opleverde, met 24-26. Ondanks of mede dankzij die clown en die acrobaat. Dag vriendjes….!Gemini S H1 – Spaarnestad H2
vemberVVA H1 – Gemini S H1
Wat een spannende tijd. En nee, dit gaat niet over de goede sint. Nee, dit gaat ook niet over de verkiezingen. En nee, dit gaat ook niet over de wedstrijd vvAmsterdam – Gemini S. Dit gaat over rennen naar de wc. Heerlijk om op tijd te zijn. Fijn om op het juiste moment op de juiste plaats te zijn. Timing is alles. En alles is timing. Sander was te laat. Klaaf was nog aan het pompen. Een volgepropte vierwieler uit Hilversum hobbelde naar Amsterdam west. Remko was de stemwijzer aan het invullen dus kon niet mee. Tom, de man van meerdere laagjes kleding, had zijn jas uit en keek gepijnigd naar het limoengroen. De volleybalhal van vvAmsterdam ademde een kleur van optimistisch D66, vergane glorie CDA, vleugjes blij DENK en een sikkeneurig nieuw BBB. Groen zie je niet/nauwelijks bij volleybalclubs. Vooral rood en blauw. De wedstrijd vvAmsterdam en Gemini S was spannend in de eerste sets. Een ‘good-old’ wedstrijdje foutserveren. vvAmsterdam serveerde er 10 fout in de eerste set en met nog een paar foutjes hebben wij van onze 24 punten er maar 10 zelf gemaakt. En nog verloren met 26-24. Wat een drama. De tweede set ging niet beter. 2e klasse of 1e klasse niveauvlagen wisselden af met heel soms een sprankje hoop dat er wel iets van normaal volleybal op de open vlakte werd gelegd. Het veld was echt een open vlakte, daar lag het niet aan. De tweede set verloren we met 25-23. Ook jammer. Maar ook bar en bar slecht. En dan te bedenken dat onze ondergrens in set drie en het begin van set vier pas echt werd opgezocht. Tjonge jonge. Setstanden 25-16 en 25-17 waren duidelijk voor vvAmsterdam. Martijn kon met zijn serve niet genoeg forceren. Klaver sloeg niet hard genoeg. Erik speelde de ballen op midden te laag en buiten te ver van het net. Sander passte middelmatig. Bas kwam er niet aan te pas. Ho ho, niet rijmen. Bas kwam niet. Tom miste vorm. Wouter spreidde te veel, zonder op één ding te focussen. Tim kon niet over het net scoren. Bram bleef maar in het blok slaan. Remko werd gemist en Mike had gewoon honger. Al met al was Gemini S een gefrustreerde groep die z’n verlies moeilijk erkennen kon. Allemaal hebben we een grote mond. We zitten in onze eigen donkerrode Hilversumse bubbel en we houden er ook allerlei rare theorieën op na. We zijn een soort Forum voor Democratie. Wat dat betreft was vvAmsterdam veel meer een bolwerk van harde werkers, sociaal maar niet meedoen om de knikkers. En rood. Heel rood. SP dus. De competitie en de verkiezingen gaan hand in hand. De zetels zijn in een verdeelsleutel om te zetten naar het aantal punten aan het einde van de tweede divisie C. Dan weten jullie dat alvast. Want vorig seizoen won Woerden de competitie. Net als die blauwe VVD vorige keer. ZVH heeft het meeste van de PvdA met haar rood. Een geschiedenis van landskampioenschappen maar nu nog zoekend naar vorm en samenwerkingen. De wit en blauw van US missen alleen nog het rood om de Nederlandse vlag af te maken. Een multiculturele stad als Amsterdam terwijl 98% van de club wit is. Eigen volk eerst. Dat is typisch PVV. Dan zijn er nog de burgerlijke gezinnen die hun afvaardiging bij de Christen Unie kennen. Irene is blauw, in de competitie is ze een combinatie van vooruitgang en behoudendheid. Onze Europees gezinde en Engels sprekende Punch kan niet anders dan paarsgekleurd Volt zijn. En als het Culenborgse Shot geen excuses gaat aanbieden voor fouten uit het verleden van Culenborg, vinden we bij hen vooral donkerblauw Ja21 overeenkomsten. Welkom in de hel van Protos. Welkom bij de SGP. Dan zijn er ook nog mannen die de 50 al zijn gepasseerd. Henk Krol is van een andere club. Maar 50plus is netzo als Zaanstad. Nu heb je nog een ratjetoe van verenigingen dat Bij1 is gevoegd. In Haarlem zijn geen zwarte pieten. Alleen Spaarnestad haar tenue is grotendeels zwart. En last but nog least, SoVoCo. Sociaal volleybal contact, eerlijk overspelen zonder winnaarsmentaliteit. Donkerblauw met één belangrijke man, NSC. Woensdag is duidelijk wie kampioen 2e divisie C wordt. De competitie is alleen nog niet over. Het spel om de knikkers is wel begonnen. Gemini S heeft een slag verloren. Maar alles hangt samen met wat je doel is en hoe je daarmee omgaat. Of zoals gelegenheidscoach Bas zei na afloop: ‘We speelden net als de bitterballen na afloop: zacht van buiten en bevroren vanbinnen.’ Gelukkig had onze meest brave burger Mike nog honger en sloten wij de dag af bij Boes&Beis. Met uitzicht op een donkere wereld die regelmatig verlicht werd door zwaaiend blauw. Zo keken we vanuit een goed verwarmd veilig restaurant naar andermans leed. En zo vergaten we even hoe slecht we zelf zijn. Gemini S H1 – Punch H1
Gemini S H1 – US H2
03 november 2023
Wat is er nu precies gebeurt in de wedstrijd Gemini S tegen US? Feitelijk is het simpel. Je moet het alleen zien. Het zijn niet alleen de vragen die je kan stellen. Het zijn ook de vraagtekens die je kan plaatsen. En dan zie je het. Het zijn twee verschillende dingen die naadloos in elkaar passen. Naadloos, net als een volleybalnet. En dit kan zomaar gebruikt worden om van alles op te vangen. Signalen, ballen met geheime boodschappen uit het plafond en onzichtbare straling. En ontvangen is ook zenden. Via de palen, want daar zit het systeem in. Wie heeft er namelijk ooit de binnenkant van een volleybalpaal gezien? En toevallig of niet, deze palen moesten onlangs per se vervangen worden. Wiebe (zijn echte naam is Wieb) zit hier achter. En achter de knoppen. Maar daarover later meer. De wedstrijd tussen Gemini S en US zou beginnen. Een toneelstuk. Op het eerste gezicht waren het gewoon twee middelmatige teams. In een middelmatige competitie. Met middelmatige middens. Middens als Remko, Martijn en Tim bij Gemini S. En middens als Casper en Remco bij US. Tot zover valt dus niet echt iets op. Of toch? Als je goed leest, dan lijken twee namen wel erg veel op elkaar. En toeval bestaat niet in de moderne tijd. Remko en Remco? Geloof je het zelf?! Via een achterstand, aan het begin, won Gemini S de eerste set met 25-22. De gelaagdheid zit niet in de mooie setups van Erik (Gemini S) en Kyle (US). De gelaagdheid zit hem in de gelatenheid bij vele spelers. En bij de eerste scheidsrechter. Vóór de wedstrijd moest het net nog net even iets aangepast worden. Dat was TE toevallig. De tweede scheids was zich van geen kwaad bewust. Dat bleek wel in de tweede set toen hij de eerste overrulede. Een door US uitgeslagen bal wilde de eerste niet aan Gemini S geven. Maar ‘zij van hogerhand’ hadden besloten dat de tweede set naar US moest. Dat ging met horten en stoten. Sommige van ons merkten in de buurt van het net dat we niet meer soepel bewogen. Wouter zag dat de eerste scheids iets bij de paal deed, maar kon het niet goed zien. Rommelen aan de paal zal het wel weer zijn. Setpoint na setpoint maakten we niet, en vervolgens ging US er met de set (30-32) vandoor. Spelers van Gemini S voelden zich ‘wakker worden’ als ze mochten serveren. En afstand tot het net hadden. Dit kan niet anders dan een bepaalde straling zijn die in het driemeter gebied hing. De meeste spelers van Gemini S hadden een flinke dosis gehad. In de derde set waren Bas, Mike en Tom nog steeds slap en suf. De enige die in het oog sprong was libero Sander. Verdedigde bal na bal. De een nog harder dan de ander. Maarja, die staat in het achterveld: ‘Soms is het net niet, en soms is het het net wel’. De derde set walste US door en won met 15-25. Gelukkig waren we iets bijgekomen van de netstraling en wonnen met Gemini S de vierde set. Maar tegen een grote machtige instantie die via de volleybalnetten invloed uitoefent kan zelfs een stoïcijns team als Gemini S niet op. Waarom ging het licht eigenlijk uit in de laatste set? Waarom worden er illegale straatraces gehouden achter de sporthal? Waarom bestaan er zebrapaden? Je kan er niks tegen doen. Machteloos ben je er tegen. Eindstand 10-15 was dus voor de winnende coach Frank van US. Maar wat er aan hem opvalt. Hij lijkt geen dag ouder te worden. Terwijl hij toch al heel wat jaren in het volleybal rondloopt. Wat zeg ik, hij moet de 70 toch al zijn gepasseerd? Hetzelfde geldt voor Wiebe (zijn echte naam is Wieb). Die moet nu toch ook al over de 100 zijn. Het kan haast niet anders dan dat Frank en Wiebe (zijn echte naam is Wieb) één en dezelfde persoon zijn. En Klaver kon er niet bij zijn, omdat hij een ziekmakend onderdeel van het net onder zijn kussen heeft liggen (zie foto). En dan is er nog Koen met zijn instantie die ‘bruggen slaat’. Jaja. ‘Ze’ bespelen gewoon de hele bevolking. Het volleybal is één van de laatste nog ‘vrije’ bezigheden. En dat dit nu ook ten prooi valt aan de overheersers is afschuwelijk. Zij die alles hebben. En wat hebben wij? De kennis over wat waar is en wat niet? Heeft er iemand overigens bewijs van het uitsterven van de dinosauriërs? Daar waren ze namelijk ineens. Vermomd. Na de wedstrijd. Aan de bar. De ogen op ons gericht. En ons als hersenloze marionetten laten zingen bij een karaoke. Alstublieft, als u dit leest en uw net (en palen) zijn nog niet vervangen? Het gaat gebeuren. En juist diegene die je het meeste vertrouwt. Zij willen je onderwerpen. En als dit nog niet genoeg bewijs is aangaande deze 2-3 schertsvertoning. Gemini S (ofterwijl G S) en US. Dat maakt samen GSUS. Jesus in de Big Lebowski dus. En wie lijkt er wel heel veel op de teamgenoot van de Jesus? Juist, de 1e scheidsrechter Peter. Kijk naar de volgende filmscene en trek uw eigen conclusie. www.youtube.com/
Protos H2 – Gemini S H1
28 oktober 2023
De competitie staat op het punt november in te duiken. Van november is het een kleine stap naar december. Dan vallen er traditiegetrouw vaak een hoop wedstrijden weg door de feestdagen. En daarna is het een kleine stap naar een half gespeelde competitie. Wat gaat de tijd toch snel. Al die kinderen. Zeker in zo’n weekend dat de wintertijd ingaat. Babyboom over negen maanden. Of gaat de tijd nu net zo snel als altijd. Voor USV Protos H2 gaat de tijd niet snel genoeg. Ook tijdens de wedstrijd waarin ze van Gemini S H1 klop kregen. Met in het voorprogramma het tijdloze Gemini S D1 (Dat verloor van Protos overigens). USV Protos is sowieso een van, al dan niet dé, slechtste teams van de tweede divisie C. Een team wat in de promotieklasse een leuke middenmoter kan zijn. Enfin. Het is te makkelijk om een minimaal team te kleineren. Maargoed, USV Protos, er moet één team het slechtste team van de tweede divisie C zijn. Die kan je in je zak steken. En minder vaak fout serveren, dan kan je ook een keer een setje winnen. De competitie duurt nog heel lang jongens. Heel lang. Zaterdagochtend vroeg was onze tegenstander al fanatiek aan het warmspelen. Qua lengte was het niet veel soeps, maar ze waren bezig als een ambitieus B-league team. Ook het aantal wissels waren er veel meer dan bij Gemini S. Wij misten twee middens, bij hen was het net een gekrieoel in een mierenhoop. Sommige gezegden kent de jeugd niet. Mike, een knoestige ouwe reus, weet: ‘een goed begin is het halve werk’. En de studenten van Protos kenden dit gezegde niet. Ze kwamen direct een fors aantal punten achter tegen ons Gemini S. Hadden ze de klok maar een uur terug kunnen zetten en opnieuw kunnen beginnen. Jammer jongens! Via 4-8 kreeg de grimassende Bas toch een glimlach op zijn gelaat. Hij was slachtoffer van een complottheorie, ofterwijl een griepgolf. Net als velen onder ons Gemini S. Maar och och och wat een hotseknots volleybal bij Protos. Martijn, een pientere ouwe reus en diagnoaal, weet: ‘het gaat om passen en serveren’. En de studenten van Protos passten fout op zijn serve en serveerden fout na fout. Het duurde dus ook niet lang tot 16-25 op de borden stond. Ook in de tweede set werden wij gesterkt door onze aanhang. En onze jeugdige onderdanen. De gezapige Protossuport was er nog bij set twee. En drie ook, maar ik zal niet op de feiten vooruit lopen. Tom, een sierlijke ouwe reus, weet: ‘makkelijke ballen moeten goed’. Daar ging het bij ons een klein beetje fout in set twee en drie. Gelukkig heb je dan een tegenstander als Protos, want daar worden op alle vlakken klunzige fouten gemaakt, ook bij de makkelijke ballen. Dat gaf een eindstand van 19-25 in set twee. De studenten zaten in een tentamen week ofzo? Sjonge jonge zeg! Wouter, een rustige ouwe reus, weet: ‘Je hebt altijd een paar sterkhouders’. En de studenten van Protos, die misten de sterkhouders van voorheen. Een aai over de bol. Een opbeurend woordje van een ervaren medespeler. Even een balletje scoren. Het miste allemaal bij de broekies die zich nog niet hoeven te scheren. Het is het lot van een studentenvereniging naast een allesverslindende en monsterlijk grote buurvereniging (vv Utrecht). Beter een goede buur dan een verre vriend. Nou niet dus! Wat een pech! Sander, een onafhankelijke ouwe reus, weet: ‘Met kleine veranderingen, verkrijg je soms grote resultaten’. Net even een mannetje uit de pass. Net even een balletje inbrengen. Doen de studenten van Protos dit? Nee hoor, laat de ketsers lekker staan. Sla lekker onbesuisd ballen boven de 20 uit (zie foto). Gottegod, je krijgt met ze te doen. Want het zijn zulke fijne knullen. Stuk voor stuk. Rond de 20 met nog een heel leven voor zich. En kinderen. Erik, een jolige ouwe reus, weet: ‘Speelt het ene team sterker, of het andere team zwakker? Wat telt is de punten.’ En zo is dat in set drie met alle ballen op Martijn 23-25. De winst was binnen. De vermoeide Protossuport liep de zaal uit. En dan ook echt 80% van alle supporters…Dat doen ze bij Ajax niet eens. Tim, een geestige ouwe reus, weet: ‘je moet terug kunnen vallen op je basisniveau’. Dat is er bij de studenten van Protos dus in feite niet echt. Wat zeg ik? Dat is er totaal niet. En vandaar stonden ze in de vierde set snel met 1-5 achter. Via 5-10 liepen de Gemini S flink uit en met 19-25 was het gedaan. Het hoofdprogramme met de tanige biefstukken van Gemini S H4 kon beginnen (mooie pot en 2-3 winst!). Wie waren er niet bij Gemini S H1? Remko, een goedlachse ouwe reus, weet: ‘soms moet je kiezen wat belangrijk is’. De studenten van Protos waren blij dat ze niet nog harder werden afgestraft voor hun abominabele niveau. En tot slot weet Martijn, een ontspannen ouwe reus en midden, dat wat er ook gebeurt, je moet altijd gaan, altijd volle bak, een punt is pas klaar als de scheidsrechter heeft gefloten’. Dus was hij er niet. Volgende week staan semi-studenten van US op de slachtbank van Gemini S.
Shot H1 – Gemini S H1
07 oktober 2023
Niet le
zen! Doe het nou niet! Stop! Alsjeblieft, het kan nu nog. Het is, het is wat zeg, dat het wat is,dat wat, wat dat is. Wat is het dan? Moe, vermoeid, uitgewoond, uitgeblust, futloos en een energie van lik m’n vestje. Dat is het. De een geeft het ruiterlijk toe, maar de ander heeft er de kracht niet meer voor. Onwillekeurige samentrekkingen van gezichtsspieren waarvan je niet eens wist dat je ze had. Prikkende ogen. Een stijve. Rug. Stramme mannen, die volleyballers van Gemini S. Die ooit zo geroemde en aanbeden aambeelden van Gemini Bad S H1. Wat is daar in de huidige lamlendige situatie nog van over. Welnu, dat zal ik schrijven. Wat er van Bad S H1 over is? Nog precies bijna iedereen. Alleen een grotere mond en een kleinere kunde. Minder conditie, minder spierenefficiëntie, minder techniek en meer visceraal buikvet. Het klinkt nu alsof de wedstrijd tegen Shot door een stel zeurdende, dikke oude macho’s gespeeld werd. Dat klopt vrijwel helemaal. Alleen Remko is niet dik, want die heeft krullen en bepaalt de opstelling. Gezapig gingen we richting Voorburg. En blijkbaar ligt Shot in Culenborg. De verwachting over Shot H1 was een zwak en middelmatig team. Zonder setter en libero zou het niet veel soeps zijn. En compleet niet veel beter. Nou. Wat een vergissing! Kunnen een setter en libero verschil maken? Ja! En hoe! Dat lieten de buitenkanonnen van vesting Culenborg ons beleven. We wisten niet wat ons overkwam. Alsof we door een kudde neushoorns verkracht werden, bij wijze van spreke. En nee, dat hadden we van tevoren niet verwacht. De Shotse populier van een setter smeet ballen alle kanten op alsof het de reincarnatie was van Babe Ruth met een honkbal in zijn knuisten (de beste pitcher aller tijden heette geen Hertog Jan). Onze meegereisde madammen hielden de handen voor de ogen van onze DNA-trots in kindervorm. En niet eens vanwege dat gedoe met die neushoorns met een shotje wit. Maar vanwege de eindstand van set 1: 25-22. Nu hebben wij zelf drie giraffes in ons team: Martijn, Wouter en Sander. En nu is het geval dat deze niet onaardig uit de verf kwamen. Het is ook wel logisch als je er over nadenkt. Neushoorns die ‘aan’ zijn pakken graag een uitgerangeerde oerang-oetan als Mike, Remko of Erik. Ze pakken nog veel liever een Artisleeuw met overgewicht en aambeien zoals Bas, Bram en Martijn. En halen al helemaal hun neus niet op voor een gewillig hangbuikzwijntje zoals Tim of Tom. Een op stelten lopende Giraffe is een heel ander verhaal. Vooral in het volleybal van het rallypoint. Vandaar dat de gezichten van Martijn, Sander en Wouter heel wat minder pijnlijk en beschaamd stonden dan die van de rest van Bad S H1. Gemini Bad S H1, nu weten we waar die naam vandaan komt. Een pijnlijk uiteinde. Giraffen Martijn en Sander bleven in het veld. De derde (Wouter) ging er in en uit. Met de binnenverblijven achter de bank flink gevuld en ons speelveld beter bezet richtten wij ons op. Een giraffe steekt zijn kop al snel boven het maaiveld uit. Vraag dat maar aan Sander. Hij zag Martijn en knipoogde naar hem als hij een mooie pass had geleverd. Deze kon dan via Erik door Martijn worden afgemaakt. Tim deed dit met minder bravoure (vandaar een Oerang-Oetan) maar ook hij kon punten maken over het midden. De eindstand 22-25 waren we niet vies van. Daarna liep het nog iets beter in de derde set. Deze werd met 16-25 afgerond. Is het de gevangenschap van een wild dier of is het de broer van Gordon die ons van te veel psychische druk voorzag. Of was het gewoon de kwaliteit van de neushoorns van Shot met hun fier overeind staande, vochtige, glanzende, witte kromme hoorns (ouch). Het werd 25-23 en een vijfde set moest uitkomst bieden. Een paar mooie services en een blok en een aanvalspunt (zit ik al op 15?) van Martijn en het verschil was gemaakt. Doe daarbij een loeiharde klap van Bas de leeuw. En daarbij een Shaquile O’neill actie van oerang-oetan Mike (‘Wat jullie spellie kan, dat kan ik ook!’). Hij drukte/blokte een freebal direct terug. Daarna is de 9-15 en de 2-3 winst binnen. De kassa van circus Gemini Bad S rinkelt nog. Nu de wonden likken, Arnica op de kneuzingen, de schouders van Sander er onder zetten en met slaappillen dromen over droog hooi en rood vlees.
Gemini S H1 – Sovoco H1
29 september 2023
Gemini S H1 – Switch Hooglanderveen H1
14 april 2023
Tjonge! Wat zat de tribune afgeladen vol. Allemaal volleyballers die ergens moesten wachten, omdat ze de dichte kantine nog niet in konden. En daartussen zat een dochtertje met een spandoek. Het was met afstand het mooiste spandoek dat wij ooit op de tribune hebben gehad. Sander stopte zijn rood-wit-gevingerverfde exemplaar beschaamd terug in zijn suède heuptas toen hij het zag. Tegen zoveel liefde kan zelfs schoenmaker Sander niet op. Gemini S heren 1 (dat zijn wij) kon kampioen worden door één set te winnen. Onze branderige rode uitslag was op het moment van schrijven nog niet in de nevobo doorgevoerd. Helaas verloor Jonas met 4-0, dus achteraf gezien sta je voor de kat z’n viool te spelen. Of heeft de kater een poes? Tom poes stond in elk geval te springen om zijn sprongen te laten zien. En hoe! Sierlijk, stijlvol en gracieus. Tekenaar Tom heeft een techniek om je vingers bij af te likken. Editor Erik daarentegen, die doet alles in zijn leven puur op inzet. Onze lieve doorzetter was een beetje ziek. Zijn snottebelletje schommelde mee met het puntje van zijn neus. Mike werd afgefloten omdat hij een derde bal over het net zou hebben geslagen. Over het net. Geslagen. Wij begrepen er ook niet veel van. Wij, Gemini S; een intercity die doorraast bij station Switch. Een niet te stoppen voortdenderende bokshandschoen van meer dan duizend kilo. Vandaar dus ook de eindstand: 25-19. Daarna volgde een aanfluiting. Typisch derde divisie dus. De tweede set begon met mijnwerker Mike. Sprongserve na sprongserve liet hij zien wat hij allemaal in huis heeft. En hij verbouwde de volledige passlijn van Switch. Echter waren er aan het einde van de set vijf mensen die fout serveerden. Waaronder enkele op een gelijke stand van 24-24 en 25-25. Helaas, Switch won de set voordat we van kant wisselden (27-29). Niet onvermeld mag blijven dat de vader van de spandoekprinses, onze bloedeigen tegelzetter Tim, een service opgooide om in sprong over het net te brengen. Hij gooide deze bal op. En dacht: “Oei.” De bal gooide hij een beetje laag op. Maar een midden is geen midden als hij niet een snelle bal naar de grond weet te blaffen. En laat dat maar aan onze beer uit Almere over. Tim vertelde naderhand dat hij in een split second besloot om volle bak te gaan. En dat deed hij. En er zit nog een deuk in de vloer. Echter wel binnen ons eigen driemeter gebied. De hele sporthal was stil. “BINGO!” riep Tim. Hij heeft dit die avond nog goed gemaakt met het zingen van een liedje. Daarna coachte makelaar Martijn kalm, hield onze ADHD’ers rustig, overlegde de opstelling met reisleider Remko en keek naar een mooie serveserie van machinist Martijn. Ook badmeester Bas en Tom hielden het droog. En begonnen de kelen te schrapen. En ook iets te kuchen terwijl wij de derde set wonnen met weet ik veel hoeveel tegen hoeveel. En ze bleven maar geluiden maken. Gortdroge geluiden. Martijn wist wat hem te doen stond. Hij pakte nog even snel de boot naar Texel. Weerman Wouter mocht zijn veelzijdigheid en multitool kwaliteiten nog laten zien. Wat dat betreft is het ook net een pak dubbelvla. De vierde set stond Remko op als een echte aanvoerder. En Erik, die stoelendans speelde, ging snel zitten. Erik de filosoof uit het schrijverskwartier en Remko de roze koek. Martijn was gelukkig net zo belangrijk als hij stil was. We hopen dat hij snel zijn stemrecht terugkrijgt. Hij is trouwens geen gevangene, buitenlander of gewoon totaal mentaal onbekwaam. Verre van! We wonnen de laatste set met 25-23. De dames met een hart voor de club hadden een leuke karaoke avond georganiseerd. Hulde! Het werd een einde van een mooie avond. Het werd een einde van een mooi seizoen. Buiten bij de uitgang stond nog een erehaag van blaffende scooters uit de buurt met daaromheen een zwerm uitgehongerde zwerfkatten. Eentje had een grote mond en ik dacht: ‘Wat ben jij ongelofelijk arrogant, dat je denkt, dat je serieus denkt dat je op mij lijkt…’ Achja, of je nu kampioen wordt in de derdedivisie A of draaideur in de Bijlmer bajes: bij nacht zijn alle katjes grauw en alle mondjes even nauw.
Zaanstad H2 – Gemini S H1
1 april 2023
Personele problemen aan het einde van de rit. Het is een veel voorkomend ding bij volleybalteams. Wie houdt het vol tot het einde? Ben je een speedboot of toch een Duitse luxe sportauto? Competities worden beslist op de schaal van BB vs. BB (blessures basis vs. breedte bank). Of zoals Willy Steenbakkers (Inter Rijswijk) zou zeggen: Buigzaam en onBreekbaar als BamBoe. Heren 1 van Zaanstad speelde in de sfeer van Apres ski en het liedje uit Frozen: ‘Laat het los, laat het gaan.’ Tilburg was kortstondig Trilburg. Olaf speelde in het voorprogramma samen met Frank en Erwin (ofterwijl Manfred, Sid en Diego uit Ice Age). Het onoverwinnerlijke kampioensteam van Zaanstad heren 3 (3e div.) kent verder vooral allemaal personages als Scrat. Veel moeite voor een kleine eikel waarbij nevenschade niet is te overzien. Gemini S heren 1 speelde het hoofdprogramma tegen Zaanstad heren 2 (3e div.). Daar waren het vooral spelers die een karikatuur van zichzelf speelden. Op de bank waren mitella Martijn en mitella Martijn te onderscheiden met een duim en een vinger. De schaatsende Bambi en de sprakeloze Wall-E dachten onze tactiek uit tot een opstelling. Rafiki Remko was de leeuwenkoning raad aan het geven. En prins Erik gleed prinsheerlijk over de laatste vlokjes sneeuw van zijn gele halve liter. Benjamin Stefan werd opgetrommeld uit de reddertjes van Gemini S heren 2. De belangrijkste positie in het veld is de spelverdeler. Dat is altijd zo in het volleybalspel en zal ook altijd zo blijven. En daar hebben we de alleskunner. Je hoeft zijn lamp alleen een beetje op te poetsen. En vervolgens wens je dat hij niet afgefloten wordt, als hij doortikt. Of bovenhands speelt. Onzichtbaar voor de scheidsrechters is onze geest: Wouter. Als een heuse redder in nood begon Stefan met de beslissende serveserie (2-7). Op het einde nog een misser van een eerste bal zo fout als de racistische kraaiengrappen uit Dombo. Maar wat maakte hij het goed op het einde! Als muizenredder wist hij een reuzenbelangrijk blok te pakken. De 18-25 was als een avontuur dat begon als een sprookje. Om het verhaal en de competitie spannend te houden kwam de tweede set. Naast onze Stefan hadden we nog een dwerg. Sleepy, ofterwijl Tom. Vanuit het achterveld werd hij af en toe wakker geschud door een venijnige middenaanval van Zaanstad heren 2. Hercules Mike heeft ons al door vele beproevingen geholpen. Ook nu moest hij krachten aanboren die hij eigenlijk al weken ontbeert. De handige knullen (frank en frey) van Zaanstad op de buitenkant maakten één onnodige fout minder en het was met ons gedaan. Een duisternis van pure kwaadaardigheid verstikte ons kinderlijke volleybalgeluk. 26-24 verlies is geen happy end. Daarvoor zijn we toch niet helemaal naar de Beemster gekomen? Daar waar ik mijn mosterd haal. Meneer aardappelhoofd, onze eigen Toy-story-Tim, ging ballen terugslaan. In de derde set (22-25) en ook zeker in de laatste set. Hij serveerde met Almeerse bedoelingen, want ja, als het in Almere kan… Dan kan het ook in de Beemster. Wat zou Sytze Eriksen (de beste speler van Gemini S aller tijden) van onze invalspelverdeler hebben gevonden? Winst is winst. Hoe meer verlies bij concurrenten, hoe hoger de winst. Dus ja, Wouter had er de geest in. Spannende ballen afgewisseld met ruime hoge parabolen. Bij hem was de geest gewoonweg uit de fles. Zorgde dit voor de winst? Hoe groter de geest, hoe groter het beest. Deze volleybalwedstrijd speelden wij atypisch met onze blauwe reus. En die andere (Koen) die imiteert op de foto James P. “Sulley” Sullivan. De enige die dus onze gedachten rust kan geven is de onvolprezen onconventionele maar bescheiden Gerard Heerdink. Hij is Gepetto, een slanke oudere man met wit haar, een dikke bijpassende snor, dikke grijze wenkbrauwen, blauwe ogen, een roze kersenneus en een bleke huid. Vrolijk bezig met z…
Huizen H3 – Gemini S H1
24 maart 2023
Mij werd gevraagd wat ik leuk vond. In de rij bij de Kruijmer bakkerij, tussen de popelende hongerlappen uit Huizen’s huizen. Voor de bakker! Dat was leuk. Al dat lekkers. De Kruijmer bakkerij is net een snoepwinkel voor volwassenen. Zo voelde het althans tussen de ontspannen dorpsgenoten in de krentenbollenhoek. Ook wist ik dat ik aanspraak kon maken op een gratis speculaasje. Die avond zat er dus niks anders op, dan even mijn gezicht laten zien in de goudgele arena. En dan kan je maar beter op tijd vertrekken. Want de stedenbouwkundige die deze wijk heeft aangelegd… daarvan is het duidelijk dat die met twee Huizermaten meet. Wat een doolhof! De andere helft van het publiek was de bankzitters aan het overtuigen dat zij toch echt een scheidsrechtersbeoordeelster was. “Scheids-rech-ters-be-oor-deel-ster.” Zei de scheidsrechtersbeoordeelster. En dat zij niet voor de gratis speculaas kwam. Ze werd knipogend toegelachen door bruine Bram en magneta Martijn. Ik zag het allemaal voor mijn neus gebeuren. En zei dat ik een vleugje speculaas begon te ruiken. Één van de bankzitters vlak voor mij begon ongemakkelijk heen en weer te schuiven. En het schuiven werd glibberig glijden. De mannen die verspreid stonden in het veld begonnen allemaal als bij toverslag te bewegen. De aanstootgevende loopjes van Taupe Tim brachten mij terug naar mijn jeugd. En het volleybal van vroeger. Die oude puntentelling waarin de beste altijd won. Ik heb mijn gedachten maar genegeerd. Tot een fluit de aandacht riep. En Huizen heren 3 stopte met volleyballen. Daardoor kreeg Gemini S heren een een punt. De eerste set serveerden wij nog geen koekjes van eigen deeg. De deegballen werden ingebracht, voorzichtig zonder de randen aan te raken. Daar heb je met blauwe Bas en blauwe bes twee goeien in. Maargoed, ouwe jongens krentenbrood zeggen ze wel eens. De eerste set eindigde als een verse wisselkoek 19-25. Huizen heren 3 liet zich de kaas niet van het brood eten. Daar zijn het immers Prima donna’s voor. De tweede set sloegen de aanvallers van Huizen zo hard als doorbakken stokbroden en prikten zo zacht als kadetjes. De punten gingen met grote aantallen naar Huizen. Via 20-20 liep Huizen uit naar setwinst met 24-20. Of was dit gebakken lucht? De broodmagere en turkooise Tom was al met set drie bezig toen Martin van Huizen de bal niet kon passen. Dat was dus de gebakken lucht. Valse bedorven lucht. Gemini S is een team wat van brood poep kan maken. Martin zat met de gebakken peren, want de services van ecru Erik gingen als warme broodjes over de toonbank. Het werd 24-26. De één zijn dood is de ander zijn brood (aldus de catering op een crematie). Ik zat daar nog steeds op de tribune. Soms moet je bakkerskinderen brood geven. Hoe onzichtbaar mijn lievelingsjongen Mauve Mike ook was. Hij is eigenlijk altijd wel dik, voldoende. Ik vond het leuk om hem in zijn team bezig te zien. Hij zat met zijn hoofd al bij het speculaas. De derde set en vierde set eindigden identiek. Gemini S speelde ze in totaal andere opstellingen. Want ja, zelfs in de lekkerste appeltaart zit wel een pit. Rode Remko pakte nog een blokje. En Wouter was wit maar nu wasgeel. Zeker na vijf servefouten op rij. Gelukkig werden het er geen zes, zo bruin bakten ze ze niet. Terra Tamelijk als ik ben, genoot ik Tamelink van de 23-25. En de laatste 23-25, en daarmee de nul vier was een kers op de taart. Iedereen uit de zaal spoedde zich naar de kantine. En ik zag zoals op de foto dat daar waar de brouwer zit, de bakker niet kan zitten. Daar waar veel gedronken wordt, krijgt het eten minder aandacht. Terwijl Lucas Kruijmer nog zo zijn best doet met overheerlijke speculaasjes.
Gemini S H1 – US H2
17 maart 2023
“Weet je wie ik zag?!” Zei Erik met een guitige glimlach. “Sander!” Het was vóór aanvang van de wedstrijd tegen US H2.De wedstrijd was al snel begonnen. We zagen Sander tijdens de eerste set nog niet op de tribune. Deze stroomde wel aardig vol. Er waren een x-aantal familieleden afgereisd naar de Kerkenlanden. En ook van onze tegenstander. Midden in een roerige tijd, waarin de ene epidemie net klaar is en de volgende C alweer voor de deur staat. Maar dan wel vermomd in drie andere letters. Sander: “Mijn guilty plessure is nootmuskaat. Ja, Sander zegt een heleboel. Wij wisten ook niet helemaal wat hij hiermee bedoelde. Behalve de specerij dan. Hij (Sander) zei dat hij de eerste set had gemist, hierin speelden Mike, Erik, Remko, Bas, Bram, Tim en Tom. Sander zei wie onze stille kracht was: “Klaaf de geduldige octopus” De duim was weer aangegroeid dus Klaaf was weer inzetbaar. Sander zag dat Mike de eerste set goed speelde. US, zo vervolgde Sander, had één super talent. Was het één van de middens met krullen? Zo werd er door ene Jane (vriendin van een van deze middens) gevraagd die naast Sander zat. Sander: “Nee nee nee.” Jane: “Rustig maar, de boodschap is duidelijk.” Sander vervolgde: “Die lange passerloper. Die komt er wel.” Sander zei dat hij de stand in de eerste set wel spannend vond. Vooral op 23-23. Het werd beslist via 23-25 voor US, mompelde Sander. Maar, zo gaf hij tegelijkertijd aan, de tweede set was er wederom een kantelpunt. Dit was op 20-20. Daarvoor zag hij zijn favoriete B-league brace serveren. Sander: “Daarmee bedoel ik dus octopus Klaaf.” Sander zei dat hij er eens even lekker voor ging zitten. Sander ziet Klaaf altijd graag in actie. De voorpret, zei Sander, die was groter dan het resultaat. De serve miste zijn uitwerking. Het volleybalnet was een onoverkomelijke hindernis. Jammer. Sander zag het daarna vrij snel 20-25 worden. Die Sander heeft wel meer gezien. In zijn leven. In zijn volleybalcarrière. Maar ook wanneer hij de toekomst van Dennis las in zijn handpalm. Sander: “De eeltige knuisten van Dennis, ze geven mij altijd een sloot met kennis.” Sander zag ook zeker veel tijdens deze vrijdagavond. Hij zag Wouter er stabiel inkomen. Sander zag Tom een hele goede wedstrijd spelen. Sander zag Erik proberen de randjes van het speelveld op te zoeken. En van de zelfbeheersing van de eerste scheidsrechter. De gele kaart die Bas daarna kreeg, onder goedkeurend gemompel van tellers Koen en Igor, vond Sander terecht. Wel zei Sander dat hij de libero van US meer onder druk had gezet. Dan hadden we de derde set misschien niet zo dik verloren (17-25). Wel kon er ook bij Sander nog een glimlach af nadat Gemini S de laatste set wist te winnen. Dit lukte volgens Sander middels middens Tim en Martijn, maar ook zeker dankzij Wouter, en natuurlijk ook dankzij Tom en Erik, en Bas niet te vergeten(25-23). En ondanks Klaver, Remko en Bram. Om later op de typische Sander manier een relaas te houden over of hij een keer zou coachen bij de club die deels zijn naam heeft (Gemini S). Hij bleef een beetje vaag. Sander zei: “Samen zal zonder zaterdag zat zijn.” “Typisch een Sander oneliner.” Zei Sander zelf.
Madjoe H2 – Gemini S H1
10 maart 2023
De parel van West-Friesland. De haringstad, met z’n Hoerejachtsteeg, ‘t Kra
bbersgat en de Drecht. Daar waar volleybalvereniging Madjoe zijn thuiswedstrijden speelt. Een ijskoude hal, een goed verwarmde douche en een gezellige kantine. Wat heeft een volleybalclub nog meer nodig naast een degelijke sponsoring, genoeg leden en wortels tot ver in de omgeving. Waarschijnlijk een tegenstander. Een tegenstander die zich voordoet alsof het internationaal georiënteerd is. Vandaar dat ieder voor zichzelf een Engelstalige naam mocht bedenken op de app. Het was niet mijn idee, maar dat is dus de reden dat u niet de gebruikelijke namen langs ziet komen. Gemini S bestond deze vrijdagavond uit: Copper Peacey, Breaky a Lotlane, Lowmalevoice Butkiss, Froth Butkiss, Butastroid the Wide, Squad the Wide, Mowkey Falconscourt, Honerme by Pears en Dewpoint Cabbidgelane. De heren Butastroid Klubb, Valiant by the Crown en Pinealcove Perch waren er niet bij. Nou, als u nu nog niet af bent gehaakt op deze stortvloed aan Engelse woorden mag u zichzelf een complimentje geven. U hoort bij een select groepje lezers van 6,7%. Mensen met een wens tot geleidelijke zelfvernietiging of met een sluimerende doodswens. Gefeliciteerd! U bent er bijna. Geef me nog een paar minuten en het komt helemaal in orde. Nog even volhouden. Hier komt ie dan: Regurgitate.
Dan vervolg ik hieronder het verslag voor mijn moeder. Lieve mama, we hebben tegen de nummer twee gespeeld. Het was leuk. We speelden best goed. De tegenstander (Madjoe) was ook best goed. Het was een leuke wedstrijd. Erik was er weer bij en scoorde heel veel punten. Tim speelde goed en scoorde met goede hoekjes. Ze lieten met z’n tweeën zien dat we niet voor niets op de eerste plek staan. Remko behield het overzicht. Hij sloeg een snoeiharde bal. Deze werd alsnog verdedigd. Haha. De eerste set wonnen we. Dat was eigenlijk best wel goed. Het werd zelfs 15-25. Dat vonden we allemaal heel leuk. Nu weet ik dat je Tom altijd zo’n rustige sympathieke speler vindt. En dat was hij nu weer! Super sympathiek. De scheidsrechter gaf hem daarom bijna een punt nadat hij als libero binnen de drie meter een bal had gespeeld en Mike hem er in sloeg. Dragosj kon er niet om lachen. De tweede set werd heel spannend. Tot het laatste punt wisten we niet of we zouden winnen. Mike scoorde aan de lopende band. Ook Wouter kwam er een paar keer in om te blokkeren. Wouter deed dat ook hartstikke goed. Maar Mike ook hoor! Echt leuk om in zo’n goed spelend team te zitten zeg! Deze set wonnen we met 24-26. De tegenstander Madjoe wisselde heel vaak, maar we konden iedere nieuwe speler aan. Met Bas in het veld speelden we in koelen bloede. Hahaha, wat ik me dus nu bedenk is dat hij wel echt in koelen bloede speelde. Letterlijk en figuurlijk. Haha. Hij had een bloedneus. En nee hoor, niet heel erg, het viel best wel mee. De derde set wonnen we met een groot verschil in punten: 14-25. Wow, we stonden fier met onze borst vooruit. Weet je nog dat ik vertelde over die oud teamgenoot van mij? Daar ik 13 jaar geleden mee in een team zat? Nou die Jorne, die zat dus te kijken naar deze wedstrijd. Hij zag een super hard killblock van Mike. Dat was het beste punt van de avond. En grappige punten waren er ook volop! Bijvoorbeeld een powertip van Wouter. En een korte serve op de libero van Madjoe. Hij speelde de bal en stapte weg. Precies onder de bal waardoor zijn teamgenoten er niet bij konden. Hij kreeg de bal pardoes op zijn kop. Het was echt lachen geblazen. Hij zei dat hij libero spelen niet leuk vond. Toen moest de hele sporthal lachen. Met Jorne erbij. Die zat nog te kijken. Je weet wel, Jorne, uit dat team van dat filmpje dat ik je doorstuurde: https://www.youtube.com/watch?v=Zpb65J_ih0E Dat was ook een leuk team waarin we veel gelachen hebben. Jorne is later nog omhoog getrouwd met de crème de la crème van adellijke families in Enkhuizen (de familienaam heb ik er uitgeknipt). En als we het over crème hebben. Dan hebben we het over Martijn. Jammer dat hij last had van zijn rug. Jammer dat de andere Martijn moest werken. En ook jammer dat Dennis zo weinig reageert in de app groep (dat is iets met de telefoontjes). De laatste set wonnen we met 17-25 en de wedstrijd met 0-4. Heerlijk. We hebben veel gelachen en veel plezier gehad. Ik kijk er naar uit om je weer te zien. Liefs, je zoon.
Gemini S H1 – NVC H1
17 februari 2023
Spaarnestad H3 – Gemini S H1
11 februari 2023
was geen straf. Zo zonder Remko, Klaaf, Mike en Bram. De wedstrijd tegen Spaarnestad heren 3 met Matthew erbij viel eigenlijk wel in de smaak. Eindelijk is de ban gebroken. Onze uitslagen waren vooralsnog namelijk precies het tegenovergestelde van de eerste competitiehelft. Maar nu niet meer. De vloek van Tuitjenhorn is van tafel. Dat bleek door de winst in set één en twee. Orgaandonor Tom offerde zijn beide knieen op. Bas motiveerde met zijn zoveelste betoog over iets financieels. Deze M&M tandem is wederom oh zo belangrijk gebleken. Set één wonnen we dik met 13-25. De tweede set ging een stuk moeizamer en werd 13-25. Vervolgens probeerde Erik zijn inspanning en ontspanning als inwisselbaar te taxeren. De M&M tandem hield zijn adem in. Maar wie is de rode M&M en wie is de gele? De set was met 27-25 verloren voor we erachter kwamen dat Tom toch echt de rode is. Wouter maakte er een woordgrap van. Hij had er met een brede glimlach van genoten. Dit was allemaal erg gezapig. Tot Matthew zei: “Get in de ball.” En Bas reageerde: “Ga jij er dan maar in. Voor Tom dan he.” En prompt wonnen we de laatste set. Onze enige stem die in de buurt komt van de bas van de reclame-M&M’s is natuurlijk die van Martijn. Een echte barriton. Zo laag dat kalkoenen vaak verschrikt om zich heen kijken. Zijn vogelgriepbroer Tim kwettert er steevast opgetogen op los. Mede dankzij de combi van deze lage stevige bodem en hoge dartelende pieken wonnen we de wedstrijd. De 18-25 was welkom als melkchocoladesnoepjes met een gekleurd, krokant suikerlaagje als buitenlaag. Onze teamgenoten zouden onze teamgenoten niet zijn als ze geen ode brachten aan de grootste liefhebber van M&M’s. Matthijs van Nieuwkerk. Of in ieder geval aan zijn geesteskind: The Connection. Op het internet wordt het omschreven als het volgende: alle juiste antwoorden staan in verband met elkaar én leiden naar één allesomvattend antwoord. Alles heeft een link met elkaar. Degene die de ultieme connectie weet te vinden, is de winnaar. Bas kwam met Martijn,vino en blond. De connectie is: BierGemini S H1 – Utrecht H3
2 februari 2023
vv Jonas H1 – Gemini S H1
27 januari 2023
In 1962 werden er wereldwijd meer dan 80.000 walvissen gedood. Het hoogste aantal walvissen ooit. Helaas was de blauwe vinvis al zo goed als uitgeroeid. Daarom ging het dus voornamelijk om de Noorse vinvis (sei whale) en de potvis (sperm whale). Het duurde uiteindelijk tot 1986 voor de walvisjacht illegaal werd. De bodem was ook wel ongeveer bereikt. In de tussentijd werd de sporthal in Beverwijk gebouwd. Toevallig of niet, maar de sporthal in Beverwijk heet dus ook ‘de Walvis’. En afgelopen vrijdagavond was deze nog steeds niet afgebroken. Gelukkig maar, want hoeveel prima sporthallen zijn er de afgelopen jaren in Nederland wel niet gesloopt? Opvallend hoe vaak centraal gelegen hallen met roemruchte geschiedenis de strijd verliezen van projectontwikkelaars met dollartekens in de ogen. En niet te vergeten de flexibele bestuurders. Zonder ruggengraat. De Walvis in Beverwijk is voorlopig nog niet door de Noren of Japanners geharpoeneerd. Al heeft Mike er wel nummer twee achtergelaten. Klaaf heeft er voor wetenschappelijk onderzoek een artikel over geschreven. Dat dan weer wel. Martijn had die week per ongeluk een verkeerde oproep gedaan. Met koude wintersportvingers, en vraag me niet hoe het kan, tikte hij A12 en A9 op zijn mobieltje. Voor je het weet was hij van zijn bed gelicht en had hij een gebiedsverbod. In de Walvis speelden wij tegen Jonas. Jonas, onze broeder in de strijd om de 2e divisie te kunnen spelen op vrijdagen. Jonas heeft een paar mannen die wel wat gelijkenissen hebben met walvissen. Zo heb je de jeugdige ronddartelende beluga’s. De reusachtige blauwe vinvis. En enkele gladhuidige zwaardwalvissen die in het water geen of minimale weerstand hebben. Onze situatie-bootsman Mike had wel zin om Jonas te harpoeneren en de winst binnen te hengelen. Hij schreeuwde ons van alles toe met zijn krokodillenglimlach. Plezier wilde hij terugzien. Dus stond Wouter op de diagonale positie. Tegenover het grootste schepsel op aarde bij de tegenstander. Twee meter zes (2.06m) tegen twee meter elf (2.11 m). De eerste set ging voorbij als plankton tijdens het snorkelen: Alleen walvissen kunnen het belangrijkste eruit filteren. Wij met Gemini S wonnen dan wel met 18-25, Jonas had veel beter opgelet, stond vervolgens beter gepositioneerd en pakte set twee en drie met 25-20 en 28-26. Tom, Bas en Bram wisselden door als een stelletje dek schrobbers. Op walvisjacht. Dat wel. Remko en Tim hielden als twee oude kraaien het grotere plaatje in het oog. Vanuit het kraaiennest zagen zij veel, maar zonder ballen konden zij weinig. Wouter was belangrijk. Hij schoot geregeld het harpoen af richting de naakte huid van een der Jonassers. De levertranen sprongen hen meermaals in de ogen. En ja, we wonnen de vierde set dik (13-25). Maar deze hele wedstrijd draaide om één speler. We kennen hem als ‘de nijvere mier uit het Schrijverskwartier’. We kennen hem van de paars blauwe doppen op zijn borstkas. Maar bovenal kennen we hem van zijn onvermoeibare ochtend opstand. Nee Kim, niet zijn boegspriet in de vroege morgen. Nee, het gaat om wat je erin stopt. In ons team, Gemini S, is het misschien wel deze man die er het meeste aan toevoegt. Als er iemand meters maakt, als er iemand vasthoudend is, dan is het wel onze eigenzinnige Erik. Tijdens elke time-out fluisterden bootsman Mike en stuurman Erik wel weer over tactiek. En hoe we onbruikbare walvissen overboord konden jonassen. Ook minder florissante bewoordingen kwamen langs. Spelverdelend bevergeil, vruchtbare walvispoep en buren uit Volendam. In Volendam hebben ze allemaal jaloerzieën. Want er is niet een paling zo klein, dat hij niet een walvis hoopt te zijn. De vierde set wonnen wij zo dik als een bultrug. Heerlijk. Tom genoot ervan. Remko hield zijn hoofd koel. Bas wilde weer aanvallen. Erik glunderde. Wouter lachte breed. Mike lachte nog breder. En Tim dacht aan zijn broertje, en dat het leven soms zo oneerlijk kan zijn. Een gebiedsverbod staat typerend symbool voor de oneerlijkheid van het leven. Dat moet de jonge hoofdaanvallende beloega ook gedacht hebben toen hij voor Jonas een ace maakte in de vijfde set. Helaas was het geen ace. Want dat bepaalt de scheidsrechter (11-13). En wegens pure uitputting en ademnood gaven de walvissen van Jonas zich gewonnen (11-14). Draaiden zich op hun rug. Lieten zich op hun buik kietelen (12-15). En genoten van het Texelse geluk wat deze avond verdovend in een nacht veranderde.
Gemini S H1 – AVV Keistad H2
20 januari 2023
Jongstleden vrijdag speelden wij een balletje met het Keistalletje. De sfeer was moeilijk te beschrijven. Noem maar eens een sfeer die makkelijk is te beschrijven. Precies. Dat dacht ik ook. Het was een avond als alle avonden. Keistad kwam met een volledig eskadron de hal binnen. Het deed Klaaf (die op de tribune zat) denken aan alles wat hij had meegemaakt in Peru. De mensen. De protesten. De doden tijdens de protesten. En het lekkere eten. Carapulca nam hij, voor hij terugvloog, op de vlucht voor de ordetroepen. Hij had ervan genoten. Klaaf verslikt zich altijd eerst in zijn eten, maar de Carapulca was veel te pittig voor zijn stembanden. Klaaf had ook de longen uit zijn lijf geprotesteerd. Die stem was hij dus voorlopig kwijt. Klaaf keek dus als een stille Willy naar ons geravot met de Amersfoorters. Want onder de warme leiding van Koen de RVD-man stond Gemini S – Keistad 2 op het punt te beginnen. Die was met de auto gekomen. De tweede scheidstefan hield zich op de achtergrond. We hadden ook niks anders verwacht van Stefan de IND-stagair. De wedstrijd ging als een Nederlandse film. Met keelpijn-Klaaf en de geüniformeerde Koen en Stefan (van de RDW) kwam het neer op: te veel hoofdrollen, te weinig sfeer en een onbevredigend slot voor iedereen. Klaaf zat te kijken hoe Remko een drukserve inbracht. Hoe Tim een tweeslag sloeg. Hoe Wouter niet zei dat hij slechter had verwacht. Klaaf zag het allemaal. En de algoritmen van de LBIO hield ook alles in de gaten. Vooral Mike, met zijn dure service. Dat krijg je als je de leiding laat bij twee van de hardnekkigste leden van diezelfde LBIO. Contactgeld-Koen en Incasso-Stefan. Die letten niet alleen op in of uit. Nee. Die kijken ook naar het grotere plaatje. Is het wel verdiend? Algoritmen die ons moeten helpen de eerste plek te ontlopen. Gepersonificeerd door de mannen in het donkerblauw. Koen en Stefan. De eerste twee kwarten waren snel beslecht. 20-25 en 20-25 voor Keistad en Gemini S stond met lege handen. Erik bleef het maar relativeren. Tot vermoeienis toe. Erik: “Op het strand van Lampedusa dit, en in de hoorn van Afrika dat, in Afghanistan daar is het ook niet altijd feest. En Klaaf is zijn stem kwijt.” Nou we wisten wat we moesten doen. De derde set nog dikker verliezen. En ik zou willen kunnen schrijven dat het aan de 1e of de 2e man langs het vangnet lag. Maar die stonden erbij en keken ernaar. Of ze een vorm van genot ervoeren was niet aan hun houding of postuur af te lezen. Anders had Tom ze mogelijk wel gelyncht. Maar niet heus, die had veels te moeie benen. De jeugdige buitenaanvaller, de blokkerende gorilla en de kracht van het collectief. Daarmee won Keistad de derde set (en de wedstrijd) met 17-25. Dik aan de broek. Bas maakt zich grote zorgen over zijn sociale omgeving in een vrije val. Bas maakt zich eigenlijk helemaal geen zorgen en wil gewoon in zijn bed liggen. Het gevolg dat zien we later wel. Naderende rampen zijn altijd makkelijker te accepteren als ze onafwendbaar zijn. Maandag zullen we wel horen bij wie er allemaal gesneden gaat worden in zijn PGB. In ieder geval bij PGBas en PGBram. De begeleiders op de bok en paal hielden zich verdacht koest. En Klaaf ook. Maar Klaaf is hees.
De Boemel H1 – Gemini S H1
14 januari 2023
Wat misschien niet iedereen weet is dat de ouders hem hebben vernoemd naar een bekende Mike. Bekend van het bekende liedje: ‘Over my shoulder’. En laat dat nou hetg
een zijn wat er in de kantine te lezen was naast de uitspraak van Wayne Gretzky. De kantine in Tuitj
enhorn had in de voormalige DDR kunnen liggen. Al ademde het van binnen wel gezellige gemoedelijkheid. De reis er naartoe was ernstig vervuild met dikke regendruppels. Mike keek over zijn schouder en voelde aan zijn bilspier. En vervolgens aan de andere. En zo ging hij door tot kersverse aanvoerder Tim hem ging assisteren. Erik keek over zijn schouder of er niet toch een ontdeugend gezicht van Sander de hal binnenkwam. Of eventueel een andere koene scheidsrechter. Wouter dacht aan die tijd dat hij nog een andere positie had. Zou hij deze wedstrijd veel moeten passen? Terugkijkend over zijn schouder had Martijn spijt dat hij de ballen nog zo mooi had klaarstaan in de hal. Hij kreeg er rode oren van tijdens de wedstrijd. Een eenzijdige tactiek van Arie Hollenbergs’ heren zorgde bij ons voor moeilijkheden. De eerste set liepen we zo veel we konden. Maar we liepen ergens achteraan. Waar achteraan? De feiten, 25-20. Mijmerend over de eerste set konden we een voorsprong van 1-7 noteren. Dat bleek niet voldoende. Alhoewel Arie Hollenberg er ook wat van kon hebben wij ze vrijwel niet laten passen. Er werd zo ongeveer 10x fout geserveerd bij onze kant. En Wouter 2 keer. Achter elkaar. Dat is uitzonderlijk. Het verlies met 26-24 volgde niet veel later. En toch. Tijd voor bezinning was er nauwelijks. De vorige seizoenshelft ging goed. Waarom zouden we nu in de 3e set niet gewoon 1-10 voor kunnen komen? En zo geschiedde. Vervolgens gingen wij ten onder door een buitensporige onstabiliteit. Deze riante startpositie was wederom bij lange na niet genoeg. Arie Hollenberg likte zijn vingers er bij af en maakte de’ figuurlijke kitlijn’ zo glad als zijn eelt hem toeliet. 25-21 Zonder medisch wonder Klaaf, bekroonde regisseur Remko en de gebroeders Bever zouden wij die laatste set toch nog moeten kunnen winnen? Ja toch? De laatste set winnen voor de eer. En de benzinekosten. We keken of het ging lukken. Wouter wierp een korte blik. Erik spiedde snel. Martijn zag het aan. Tim was aan het koekeloeren. En Mike zag dat zelfs die laatste set er niet in zat. 28-26 We keken maar weer over onze schouder. Peinzend over voorheen. Dat waren betere tijden. Zo gaat dat met legendes. Desalniettemin werd een paar uren later in de auto naar de franse bergen het nummer ‘Over my shoulder’ volle bak meegezongen door Mike & the Mechanics.
Gemini S H1 – Prima Donna Kaas Huizen H3
19 december 2022
Wat heerlijk dat we een thuiswedstrijd op maandagavond speelden. We misten hierdoor het oliebollentoernooi. Dat was jammer. Maar gelukkig kon de wedstrijd onder leiding van Jonk en Bouwman ook doorgaan voor een oliebollentoernooi. Er was je
ugd (bij Huizen h3) er waren oude rotten (Tim en Bas) en tot slot was er in de kantine een doodse stilte en bleek het een maandagavond als vele andere.
Oliebollen zijn vettig. Mike verslikte zich enkele keren in de heren diagonaal en buitenaanval van Huizen. Hij kuchte vervolgens kleine stukjes rozijn naar boven. Erik doopte zijn vingers in de poedersuiker en zoetjes aan, ontstond er een brede glimlach. Tegelijkertijd wisselde Bas er op los alsof hij nog snel een paar cadeaubonnen moest opmaken in de adoptiewinkel (houdbaarheidsdatum december 2022). Elke set was het wel weer raak. Raak kunnen de ballen zijn die de grond van het perceel (9×9) van Huizen raken, maar het kunnen ook de rake opmerkingen van Wouter zijn. Deze goedlachse goeroe had het over zijn verrassende verwachting. En of die uitkwam of niet. De eerste set wonnen we 25-22. Bas wisselde zichzelf er uit, als een pater familias, de enige echte reïncarnatie van Ghandi of gewoon onder druk van zijn grote broer. Bas wisselde zichzelf er uit. Dat is en feit. En we wonnen de tweede set. Het scheelde niet veel. Namelijk twee punten. En dat is niet veel in een set. 28-26 werd de eindstand.
Geen vuiltje aan de lucht en Erik zou er uit gaan als we 3-0 voor stonden. Helaas kwam er toen wel een vuiltje aan de lucht. Huizenblok heren 3 werd ondanks de stikstofproblematiek een niet te omzeilen vesting. In Naarden en omstreken zijn we gewend om rondjes te roeien. Maar bij Huizen niet hoor. Geen soepel rondje. Alleen maar droge sterretjes. De blokjes kaas hielden hun kop erbij. Voor dit een iets te romig en sauzig verhaal wordt, gaan we terug naar de derde set. Martijn probeerde het nog met serveren. Tim probeerde het nog met, tja, wat Tim dan zeg maar doet. Zich gedragen als Tim, de vuurwerkverkoper die ook aan fietsenreparaties doet. Tom was weer onzichtbaar maar niet ongelukkig. Als het vierde neefje welke uit de Donald Duck is geschreven. Kwik, kwek, kwak en tom. Zonder Tom dus. Terwijl hij er wel bij was. Remko was er niet. Hij was wel bezig met huizen. Martijn was er niet. Hij was bezig met het wedstrijdverslag analyseren en vergelijken met de whatsappjes. De derde set werd 21-25 voor Huizen.
Wouter ging diagonaal en bleef op zijn benen staan. Huizen maakte het spannend. Telkens maakten ze een punt. En daarna weer een fout. We voelden ons een speelbal. Maar daar was Bas, of was het Mike, en de set werd vakkundig weggegeven (28-30). 2-2 en vergelijkingen met futielere sporten vlogen over en weer. De laatste set was zo gedaan. Bij Huizen moesten er een aantal naar hun bed. En twee middens werkten als matrozen op de Spakenburgse vloot. Tom ging er met de staart tussen de benen en met de winst van de laatste brokjes kaas vandoor (15-10). Dat is wel knap als je de stratenkaart van Huizen analyseert. Het is net een doolhof. Gelukkig hoeven we er niet nog een thuiswedstrijd te spelen. Volleybal in 2022 zit er op. Kaas uit het vuistje. Een schrale troost. Maar lekker is anders.
Gemini S H1 – Zaanstad H2
16 december 2022
Voor de wedstrijd baalde Wouter ervan dat hij niet mee kon doen. Hij wenste de mannen van Gemini S heren 1 echter wel succes. Dit was een van de schonere dingen die er de laatste dagen uit Wouter zijn mond kwam. Terwijl Klaaf niet gebruik kan maken van zijn duim lukte het hem wel berichten te typen. Hierbij dus een verslag van het verslag van Klaaf. Eerste bericht van Martijn: 1-0. Hiermee bedoelde hij de set. Niet een eerste punt. Ik ben het er helemaal mee eens dat we niet te ver moeten inzoomen op dingen die er in de eerste set gebeurden. “Als een niet geweldig bevroren water waar wij als middelbare scholieren overheen renden scheelde het weinig. We waren er bijna ingetuind. Of zoals Klaaf berichtte: “Hakken over de sloot.” Wouter las dit en dacht: “Oei” vervolgens antwoorde hij op Klaaf met: “Oei”. Wat een positieveling isKlaaf ook. Hij antwoordde dat het precies voldoende was. Wouter vond iets lekker. Dat de tweede set beter begon was mooi, Klaaf noemde het een goede vibe. Wouter vergeleek dit met het rijgedrag van Al (Albert?), dat kent namelijk altijd een goede vibe. Vervolgens zette Klaaf verschillende personen in het zonnetje. De situatie deed zich voor dat bekrulde Remko een driemeter aanval erin sloeg als een nieuwe warmtepomp. Tegelijkertijd snoeit hovenier Tim een tweeslag. Zijn tweede bal van de wedstrijd. Al vond Mike dat hij ook weinig kreeg van Erik’s voedselbank. Klaaf vertelde dat Bram’s oor er weer aan zat en zijn blik leeg was. Bas heeft een bal en kijkt rond als padvinder tussen de kampvuren. De correctie kwam erna, want de ballen aanraken doet niemand bij Bas. Wouter vindt het wel lekker als Klaaf onze Bas beoordeelt en doktertje speelt. Klaaf ziet dit als bijscholing maar mist een deel en ziet dat de S achter Gemini staat en dat de stand 18-20 is. Wouter was al die tijd in de veronderstelling dat de wedstrijd al was begonnen. Dus niet. De time-out wordt beschreven als matig, het punt erna wordt niet beoordeeld. Bram schreeuwt. Iets. Vervolgens wordt de 21-20 beoordeeld met solide, degelijk en een beetje lelijk. En Zaanstad probeert ons met een time-out te kopiëren. Wouter vindt dit wel humor (“Haha”). Zaanstad maakt 21-21 en dat komt volgens Klaaf door de time-out. Terwijl Wouter een spreekkoor inzet (Huphup) via de app, scoort Bas met gevoel en handen. “Ik had het slechter verwacht.” is ondertussen Wouters’ fameuze uitspraak. Klaaf heeft het over een rare hobby van hem om te gooien met kinderen. En via een dunkpunt van Bram wordt het 23-21. Er wordt door Wouter nog geïnformeerd of er werd afgefloten. Waarop Klaaf antwoordt dat hij dacht dat het anders zou gaan. Zo wordt dit verslag steeds ingewikkelder. Vervolgens werd Wouter even op het verkeerde been gezet omdat Klaaf zei dat Zaanstad punten maakte en pas erna aangaf dat ze voor ons waren. Wouter reageerde met een sarcastisch: “Ha ha.” Die Wouter is en blijft een lachebekkie. De tweede set was dus beter qua eindstand (25-22). Wouter beoordeelde Erik en Tom met: ‘lekkere jongens’. De whatsapp verslaafden Klaaf en Wouter gaan vervolgens flink door met berichten sturen. Dat het boven de 20 pas leuk wordt. Dat we beter moeten aanvallen. Harder moeten slaan. Maar het belangrijkste qua slaan, stuurt Wouter, het moet altijd goed. Dan worden de berichten van Klaaf onduidelijker, het gaat over Tom die stikt in een Dextro. En iets over een speelse vaak van Bram (geen idee wat dat betekent), Remko die niet met de vuist maar met de moker op tafel sloeg. De Nopperts uit Zaanstad H2 zitten overal aan. Maar dan komt de ‘Boem!’ waar Mike laat zien hoe je een rally eindigt en een betonblok breekt. Klaaf blijft stug berichten sturen. Dat we even moeten bijkomen, Mike een bal niet omhoog maar naar beneden tipt. Dat er energie aanwezig is door Bram over zijn favoriete actionfigure wordt georeerd en het 7-2 is. Magic Mike blijft de sterkhouder van het team met eindigen van langere rally’s. Bijvoorbeeld de diagonaal die openlag en hij ook diagonaal sloeg. En de rally eindigde. Zonder punt voor ons. Klaaf wordt hiermee niet verrast. De omloopbal van Tim wordt door Klaaf gebagatelliseerd tot een veulen met een ‘galopje’. En dan zegt Klaaf: “Niet gek.” Niemand reageert dus hij stuurt nog maar een keer: “Niet gek.” Martijn zou geketst hebben maar ik kan me herinneren dat de omloop van Tim gevolgd werd door een ketser van Tim. Klaaf zal het wel goed gezien hebben. Dus heeft Martijn geketst. Maar Martijn heeft wel eens eerder geketst. Almere he. Daar kan het. Maar toen ik de berichten nog eens goed las, ging het over een goede service die Martijn verleende, daarna werd er geketst en verscheen er een gelukzalige glimlach op het gezicht van Bas. Terwijl Remko zich als een monster gedroeg en Zaanstad geen ruimte gaf met zijn blok. Zijn bloks zijn vaak als de Hollandse waterlinie. Niemand weet hoe je erlangs komt. En het duurt tijden voor de situtaie weer normaal is. Mannen van Zaanstad zijn verkouden en krijgen zakdoekjes. Maar ze beginnen naar de coach te zwaaien met de witte doekjes. Het klinkt allemaal goed, en Klaaf begint zijn algebrakwaliteiten te etaleren. De normaal dartelende (B)reetjes Tim en Martijn poseerden naast onze blogger Klaaf. Tim blokt met Mike tot de zon op komt. Jongens van de basisschool kwamen er bij Zaanstad in om te serveren. Dat mogen ze bij de training nog wel wat vaker oefenen. Klaaf is ineens geïnteresseerd in de ontlasting van Wouter. Dit is wel een beetje een hele rare wending tussen de droge berichten. Klaaf vindt het lekker. Wouter lacht ongemakkelijk. Deze set is wel erg uitvoerig beschreven want via vele wissels bij Zaanstad staat het nog maar 21-13. Jeetje, zegt Wouter. Vervolgens heeft Martijn veel berichten nodig om te zeggen dat Erik een geweldige sprongserve erin gooide. De scheids floot, het was een ace en legendarisch en ongekend. 25-13. Waarschijnlijk hoopt Klaaf bij terugkomst op net zo veel ballen als Mike toegespeeld krijgt. Erik wil alleen nog maar sprongservices doen. Maar hij valt terwijl zijn moed hoog en te prijzen was. Dat er geen focus was en we met 0-veel achter stonden wordt veranderd in Remko’s focus, Tim’s timmeringen, Mike’s smashes, Bas’ ballen, Tom’s toverpassing, Erik’s eerlijkhied en Martijn’s bloks. Zaanstad heeft meer moeite als we hoog en hard slaan. Ze hebben liever dat we fout, laag of zacht slaan. Dit maakt Wouter wel benieuwd naar de stand in de 4e set. Via 8-3 is er een sprongserve van Mike. Die vindt Wouter lekker en Klaaf denkt dat Wouter wel kan raden. Wouter: “Wat?” Klaaf berichtte via 9-3 dat het dus een goede serve van Mike was. Wouter gelooft niet wat hij ziet en de combinatie van ‘huppel’ en ‘Mike’ vindt hij toch lekker hoor. Wouter: “Lekker hoor”. De eerst nog hoog/hard gestreepte bal die Mike in serveerde kent geen lang vervolg omdat Bram de serie jammergenoeg verneukt. Allemaal om de bank niet te jaloers te maken. Bas oefent voor Huizen met het blok vinden en zich als een plofkip laten afblokken. Wouter weet ineens weer wie Bas is. Klaaf vergelijkt Tim met iets uit de eredivisie, Francien (Huurman?). Via de handen tikt Bram de bal uit. Martijn blokt keihard, zijn broer bedreigt iedereen in de hal aanwezig door een sprongserve te overwegen. Tim en die bedreigingen van hem, ook dat kan in Almere. Klaaf typt wel erg snel en haalt de woorden doe en door, doe elkaar heen, pardon, nu door ik het ook. Hij haalt ze door elkaar heen bedoel ik. En….hij doet het ook. Martijn ziet dat het verzet van Zaanstad weg is. Tim heeft een geweldig brein. En kan goed autorijden. Het filmpje wat rondging van de service van Tim vindt Wouter lekker. (4-0) Wouter geeft met zijn ondertussen vierkante oogjes aan dat hij onder de wol kruipt. Martijn heeft het over een teamschotel en dat er twee mannetjes bier klaarstaan. Iedereen verbaasde zich naderhand over alle berichten in de app. En ik verbaas mij over hoe anoniem Tom in dit verslag is. Tom, die lieve rustige Tom. Met de bouw van een Keniaanse marathonloper. Met knieën waar hij een forse hoeveelheid waterschapsbelasting over moet betalen. En een energierekening lager dan een patatje in de kantine. Het koste Bas, Erik en Tom een hoop moeite om de twee tot de nok gevulde pitchers soldaat te maken. Ik kreeg in de ochtend spontaan een epileptische aanval na het zien van de prijslijst in de kantine. Enfin. Maandag mogen we weer. Als winterkampioen een thuiswedstrijd in Huizen. Wie weet hebben ze daar wel een prijsplafond.
US H2 – Gemini S H1
26 november 2022
Louis van Gaal had het kunnen zeggen. Maar het was good old Chistophe George. De ‘goesting’van US. Ontspannen en genietend nadat hij won met dames 1. George legt uit: “If everyone is moving forward together. Then succes takes care of itself.” Een linedance waardige uitspraak van een linedance waardige man. US heren 2 was onze tegenstander, met één van die andere volleybalgrootheden als coach. Frank van Rooijen. Het gogme van de techniek. US heren 2 is een groot team. En wij met Gemini S zijn een klein team. Klein maar fijn, vinden wij. Remko speelt bij ons en bij US heren 2 speelt Remco. Je spreekt het beide hetzelfde uit. En krullen hebben ze ook. Middenmannen, ze blijven een apart soort volleyballers. Maar de samenleving vangt ze goed op. In hoeverre zouden ze betrokken gaan worden? Dat ligt aan Kyle en Erik. De spelverdelers bepalen waar ze de bal heen spelen. Bij US was dit vaak dia Hiele. Dat werkte vrij goed. De eerste set zag Erik aan zijn neus voorbijgaan (25-17). Balen joh!
De tweede set werd Mike (onze eigen dia) wakker. We serveerden vaker goed. We wonnen meer rallys. En US begon aan zijn lange reeks van domme fouten. (SPOILER: Deze duurde tot in de vierde set. ALERT) Bas is de laatste tijden sowieso al ernstig in vorm. En ook deze wedstrijd liet hij geen schrammetje heel van enkele jeugdige US’ers. Met 18-25 was het gedaan.
Erik speelt zich eigenlijk bijna nooit in de picture. Hij blijft altijd de aangever. Dat siert hem, maar is ook wel iets onterecht. Hij blijft namelijk onze belangrijkste speler. Mike en Bas vochten om man of the match via 3 meter aanvallen. Tom was onzichtbaar en stabiel. Als een modern kunstwerk op een rotonde. Gemini Remko wisselde zich er telkens uit met de aanblik van US Remco. Tussen die twee bestaat er spanning, want er is meer tussen hemel en aarde. De derde en belangrijkste set van elke wedstrijd gingen de onrustige foutenlast van US omhoog. Ongelofelijk hoe makkelijk het je dan gemaakt wordt. Al rolden er ook wel erg veel ballen het veld in. Snel was het 17-25.
De laatste set zouden Wouter en Martijn zich willen laten gelden. Wouter deed dit met hotseknots camping volleybal. Martijn met bloks. En US had de grootste moeite met de ralleybal. Puur het aanraken van onderhands gespeelde ballen was al te ingewikkeld. Ze maken het zichzelf vooral moeilijk. En wij staan er lachend bij. Zo veel foutserves. Allemachtig. 18-25 Het is mijn oude club en er is bij US altijd wel een anarchistisch zweempje te vinden. En anarchisme werkt niet in teamverband. Dan kan je nog zulke goede spelers hebben. Misschien heb je gewoon een linedance koning nodig om er echt een team van te maken. Dus hierbij nog maar eens die befaamde linedance uitspraak van Christophe George: ‘If everyone is moving forward together. Then succes takes care of itself.’
Gemini S H1 – Madjoe HS2
18 november 2022
Hoe kon het nou zo vreselijk mis gaan? Dat is de vraag die is blijven hangen na de wedstrijd tegen Madjoe. Want dat het mis ging, dat is een ding dat zeker is. Vreselijk. De meestal zo gezellige en vrolijke wijk Kerkelande, leek deze vrijdagavond wel een probleemwijk. Snel werd het duidelijk dat het goed mis was. Teamgenoten als Erik en Klaaf lachten wel. Maar als je ze goed kende dan rook je onraad. Ze lachten als boeren met kiespijn. En dat is niet normaal. De altijd zo gemoedelijke en ontspannen sfeer die we voor een wedstrijd kennen, was er wel, maar net even anders. Anders dan anders. Het was een soort ‘gemaakte’ leuke sfeer die we kennen van Bas die lacht om de zoveelste akelige babygrap. Hij lacht van buiten. Maar van binnen ziet hij zichzelf als Gandalf met een Balrog de diepte in storten. Bas en de Balrog. Precies die sfeer heerste er voor de wedstrijd. Het was ook goed te zien aan Tim. Tim sloeg bij het inslaan nog geen deuk in een pakje boter. Zelfs geen warme boter! Tim die als baken van rust zorgt voor de stille koers van het team was van de leg. Madjoe kanonneerde de ene bal na de andere via de grond de tribune op. Het inslaan werd duidelijk glorieus gewonnen door de mannen uit Den Helder. Terwijl Remko normaal een vaste basis heeft, leek het wel een ratjetoe, tegen Madjoe. Beide passerloper posities werden vervuld door de boys met de gepijnigde zielen: Tom en Bas. Het kon even niet anders. Remko probeerde voor de wedstrijd zijn charmes in de strijd te gooien. Eerste scheidsrechter Stellingwerf onderbrak hem met een kort: “Geen interesse.” En tweede Van Breugel ging met haar mee: “Dan ik ook niet.” Remko keek nog hoopvol naar de beoordelaar zonder naam, maar die haalde zijn schouders op en keek naar de fluit op het andere veld. De fluit die zichtbaar genoot van het kordate gesabbel en geblaas van Koen. Remko probeerde uit alle macht nog een representatief 6-tal in het veld te zetten. Met Wouter had hij wel een verkeersregelaar met overzicht. Maarja, een verkeersregelaar kan het nooit goed doen. In de eerste set kwamen we dik achter. Bas sloeg ons terug in de wedstrijd. Uit pure frustratie van de vorige wedstrijd. We wonnen alsnog 25-19. Dan zou je zeggen: Zo mis ging het ook weer niet. Maarja, de tweede set ging precies hetzelfde. Weer kwamen we achter. En weer moest één van de gepijnigde zielen ons uit de brand helpen. Tom zette zijn opgebouwde Sinterklaasspanning volledig om in aanvalspower. Nu ook set twee met 25-19 uit de tenen komt, lijkt het wederom best goed. Maar het tegendeel is waar: Het. Was. Vreselijk. We praatten niet meer met elkaar. Schouders gingen hangen. En tot overmaat van ramp vertelde Klaaf een anekdote. Dit had hij beter niet kunnen doen. Maar misschien had het niet uitgemaakt. Wie zal het zeggen. Hij zei dat hij Golden Brown zo’n goed nummer vond. Er viel een zoveelste vermoeiende stilte. We gingen snel het veld in toen Van Breugel haar fluit met losse handen gebruikte. Maar ondertussen vroeg iedereen zich af welk muziekinstrument er door de Stranglers wordt gebruikt. De derde set was omgedraaid. Madjoe liep juist aan het einde uit. En dat konden we niet hebben. De derde set verloren wij met 21-25. Zelfs de eeuwige degelijkheid van serviceverlener Martijn bracht ons niet in de winning mood. De pijnlijkheid van deze hele wedstrijd was eigenlijk al voor de wedstrijd begonnen. Het had niks te maken met de aanwezige familie van ‘De Brace'(https://www.youtube.com/watch?v=Fq928LT6cuU). Het had eerder te maken met afwezigheid. Niemand had de kop erbij. Gelukkig wonnen we de laatste set op onze sloffen. Zeker Mike. De laatste set werd 25-21. Maar wat ging er dan mis? Nou, het begon allemaal in de kruidenierswinkel te Soest. Mike zocht zijn schoenen en betrapte een indringer die eroverheen gebukt stond. Verbouwereerd (want ja dat is typisch Mike) realiseerde hij zich dat het de Sint was. Beduusd ging hij naar de hal. En Mike met slechte zin? Nou, dat drukt zwaar op ons gemoed. Gelukkig stormde zijn vriendin halverwege de wedstrijd de zaal in. Ze riep: “Mike! Je was je schoenen vergeten!” En zijn moeder zei: “Ja, dat is typisch mijn knul, die wilde zo nodig op zichzelf wonen! ” De schoenen puilden uit van allemaal zoetigheid en allerlei lekkers. Na de wedstrijd hebben we ons er te goed aan gedaan. Daarmee sloten we deze ellendige dag toch nog af met een positieve pepernoot. Want zeg nou zelf, wat is mooier dan na een blamage te eindigen met een lekkernij uit het vuistje (met de thumbs up voor Tom & Klaaf!).
NVC H1 – Gemini S H1
10 november 2022
Goeiemorgen. M’n collega heeft melk in de koffie. En melk…Tja. Dat moet toch wel een belletje doen rinkelen bij Bas. Het komt nu wel erg dichtbij. Zondag 20 november is volgende week alweer. Wat gaat de tijd toch hard. Zo speel je als een klein Basje nog in de jeugd. En korte tijd later speel je met je vriendin, en is er bijna nieuwe jeugd klaargestoomd. De aanwas van Bas. De wedstrijd van gisteren is voor Bas een parabel. Dat is een symbolisch verhaal met een boodschap over de juiste manier van leven.
Door NVC werd Bas niet verrast. Zoals verwacht sprongen en doken ze naar elke bal. Als een meute jonge geitjes met een paar oude papagaaien. Gelukkig kreeg Bas steun van zijn naaste. Remko wist een lange serve serie neer te zetten (2-7). En het leek koek en ei te zijn. Maar het was Mike’s gezicht, nadat er een bal op ontplofte. Hij was gelukkig niet uitgescheurd maar de rally was een hele bevalling. En dan slaat de stemming om. Tim deed wat hij kon. Erik deed wat hij kon. Maar wie hadden we nodig? Hij leek op Bas. Maar het was Tom. Een lange rally, en Tom die ‘m afmaakt. En stoïcijns juicht. Zoals alleen hij dat kan. Als een net geparkeerde Opel. Netjes binnen de lijntjes. Maar wel met flair. Bas kijkt dit soort dingen af bij zijn broer. Al zal hij dat nooit toegeven. Hij kijkt enorm tegen hem op. Ook in de komende periode zal hij nog wel om menig advies vragen. En dingen lenen. Het werd 23-25.
Belangrijk is dat Bas deze wedstrijd gezond is. Vervolgens is het cruciaal om goed te drinken. Later, na de wedstrijd, is een goede nachtrust essentieel. Je moet slapen als anderen slapen. (‘En hou nu maar je teringmuil, met je kutadvies.’) Gezondheid. Goed drinken. Goed slapen. Eenvoudig te herinneren aan de letters G-G-D-G-S. En die kan je weer onthouden met: Gang-God-Dog-Guts-Stug. Mike ging als een stoomtrein. Erik kon hem goed vinden. Daarnaast gaf Erik ook aan Remko de bal. De tweede set kon Bas lekker luieren. Hij mag zijn krachten nog even sparen. Voor hem speciaal een raadsel: Wat is rood en wordt steeds kleiner? Het werd 21-25 en het antwoord is een baby met een kaasschaaf.
De derde set kwamen er nog wel wat opvallende refluxboertjes omhoog bij de kraamkamer van NVC. Aanvallend op het midden en met een strakke harde service. Maar een enkele oprisping brengt Bas niet van zijn stuk. NVC speelt prettiger met de tribune in de rug. Het publiek ondersteunt de rug waar nodig. Ze motiveert zacht en vriendelijk richting de fontanellen van de thuisploeg. De vloer werd geregeld bevochtigd door een duikelend en glibberig manspersoon. Maar daar kwam dan al gauw de hydrofiele doek! Is niet erg. En anders hebben we ook nog wel billendoekjes van de telster.
De wedstrijd tegen NVC was op donderdagavond. Mike had voor de wedstrijd goed gegeten. Daarom kon hij een hele wedstrijd prima volhouden. Martijn en Klaaf waren er niet bij. Die eerste reageerde op onze uitslag met een duimpje omhoog. Die tweede kon er niet om lachen. Wel konden wij lachen om de vele foutservices van NVC. Ze compenseerden de arbitrage. We kwamen in veiligheid rond 23-25 (foutserve NVC).
De warmte welke Wouter ons gaf (“Ik dacht dat het veel slechter zou gaan!”) liet ons ontspannend de wedstrijd uitspelen. Hij elleboogde de ballen erin. En Erik glunderde. Met z’n guitige kop. Na de 17-25 voelden wij allen een deken van geborgenheid. Wat zeg ik? Als je 4-0 wint van een verdedigende middenmoter? Snel inpakken en wegwezen voordat ze die kerstboom in IJsselstein aansteken. Verwachtingsmanagement van een nageboorte, zullen we maar zeggen.
Tot slot: als je niet weet waar je aan begint, dan zou ik zeggen dat je een wedstrijdverslag aan het schrijven bent. Maar het kan ook Bas zijn. Daar zit ie, op een figuurlijk drijvend terras. Hij duwt zich af van de kant. En dobbert. Kijkt naar zijn telefoon. En dobbert zonder houvast. Hij ziet een boei met de M van Myrthe. Het dobberen lijkt meer op golven. En plots zit hij in een denkbeeldig discozwembad vol zweterige studenten. Beter dat je dan maar snel even wat energie afkolft. Klop klop. Zo, en daarna met een voldane glimlach aan de hand van Tom naar de auto kan. Op de achterbank viel Bas al duimend in slaap. Dromend over vroeger. Toen hadden ze geen drijvende terrassen. Alleen zinkende.
Gemini S H1 – Spaarnestad H3
04 november 2022
In de derde divisie A staan we er goed voor. We staan eerste en moesten tegen de laatste. Gemini S
speelde tegen Volleybal Combinatie S.Oftewel: De Spokers tegen Spaarnestad. Want daarstaan S en S voor. In de kleedkamer konden we horen dat Spaarnestad werd gesponsord door The Boom Room. Heel Kerkelanden trilde op z’n grondvesten. Erik en Wouter neurieden rustig Vivaldi (https://www.youtube.com/watch?v=xW19qNYQDXQ). Het bracht Erik kalmte. Het bracht Wouter een pijnlijke kuit. En de Boom-Room-Brigade van Spaarnestad heren 3 spreidde zich uit over de hal. Het was als dunne ontlasting in een rivier met iets te weinig stroomsnelheid. Maar aanvoerder Remko zegt altijd: “Van Ghanges tot aan Eem, niet krabben bij eczeem.” Tactisch speelde Spaarnestad ons helemaal zoek. Ze maakte namelijk meer punten. En dat was tactisch een sterke zet. Wij kwamen pas terug toen Martijn vanaf de tribune bovenstaande foto gemaakt had. In canon van het witte bordje. Het leek wel de melodie van ‘Vader Jakob’. Daardoor wisten we wat ze van plan waren. Namelijk meer punten te maken dan wij. Gelukkig maar dat we er zo spoedig achter kwamen. We hebben geen idee wat er anders gebeurd zou zijn. De eerste set eindigde toen wij meer punten hadden dan zij (25-22).
De power diagonaal (van Assema?) werd eruit gehaald en door zijn team gemist. Al pakte de nieuwe diagonaal Hautemann het stokje goed op. Van der Kuip gooide de ballen snel achterover. Hautemann werd meermaals vrij gespeeld. Voornamelijk achter de 3 meterlijn. Ook vanaf de 5 aanval sloeg aanvoerder Beentjes de … Ken de de film: ‘de Beentjes van Sint Hildegard?’ https://www.imdb.com/title/tt9911196/ Enfin, Beentjes sloeg de hut van aanstaande oom Tom hard omver. Tom wist niet waar hij het zoeken moest. Wat voor hut? Nee. De bal. Klaaf op de dia draaide nog eens de duimschroeven aan. Hij was vanavond de personificatie van onze wedstrijdvorm. Getergd en gekwetst. Maar wel onverslaanbaar. Zelfs met de vele bloks op onze Bas. Maar misschien was dit ook, omdat Bas de hele tijd dacht: ‘Niet vergeten m’n telefoon op te laden als ik thuis ben.’ Het eerste deel van de set was voor de tiktakkende Boom Roomers van Spaarnestad. En werd ons aan het einde als kinderpostzegel aangeboden. 25-20 Dank!
En bij ons speelt Mike. En waar Mike is, daar is grof geweld. En waar gehakt wordt, vallen spaanders. Bij heren 3 ook. Het midden was te bedeesd met Van Viersen ‘de stille’, De Graaff als muurdecoratie en Jaspers met zijn Nintendo verhalen. Hendriks werd gebracht voor Van der Kuip. Een iets mondiger spelverdeler is het. Maar als spelverdeler kan je het niet alleen. Behalve als je Erik heet. Onze Erik tikt in één wedstrijd meer door, dan een middenvelder van Barcelona in een half seizoen. Tsjonge jonge. Terug naar de Haarl-emmers. Wie weet was het Van Assema, wie weet was het Abbink. Één van de twee stond er met Beentjes in. In ieder geval had hij zijn Tinder nog aan staan. Hij zal het wel ontkennen, maar wat een stiekemerd. Alles naar de goede kant swipen. Toch was het vooral Beentjes die indruk bleef maken. Als die nu een paar decimeter erbij krijgt, dan zit er nog wel wat groei in. Maar dat is logisch. Deze set konden we ons spel samenvatten met: serveren. Spaarnestad passte stabiel onder leiding van berkenblad Olivier Gijze. Spaarnestad verdeelde netjes. En Spaarnestad in de aanval. Dat ging niet altijd goed. 25-16
De laatste set werden de emmers van de meegekomen harde haarlse kern onrustig. “Nu gaat het echt beginnen” en onbeduidendere leuzen werden gescandeerd. En ja. Er zat in de laatste set toch nog wat vuur in de ploeg, waarvan een aantal krap 15 jaar geleden hun eerste stapjes zetten. En er in de komende 15 jaar een hoop staat te gebeuren. Als je maar de kansen pakt wanneer die zich voordoen. Coach Jeroen Syrier weet als geen ander hoe het is om uit een uitzichtloze situatie te ontsnappen. Je moet lang buffelen. Alsmaar doorgaan. Goede dingen doen. Herhalen. Met moed, beleid, trouw, eer en trots. En dan zie je helemaal aan het einde van de tunnel het licht. Aldus Syrier terugkijkend op de reis van zijn leven. Ter appèl werd Bas nog een gele kaart door zijn iets te nauwe keel geduwd. Maar Tim hoor je niet klagen. Tim: “Bas geniet zelf ook met volle teugen.” 25-22. The Boom Room ging na de wedstrijd weer op maximaal. Onder de douche neuriede Erik stoïcijns en zong Wouter staccato https://www.youtube.com/watch?v=zhhYIZJj6rk.
Switch Hooglanderveen H1 – Gemini S H1
28 oktober 2022
“Zo, op naar de B-league.” Sprak een voldane
Mike na de wedstrijd tegen Switch. We speelden de wedstrijd uit, in oost Amersfoort. En iedereen was mee behalve Dennis. Dus konden we mooi even een groepsfoto maken van de equipe. De start was goed. We kwamen via een paar mooie ballen van Mike op een voorsprong. Het middenstuk van de set liet Wouter zich niet van de wijs brengen en passte ballen mooi aan het net. Erik kon er voldoende mee. Hij speelde meerdere malen de middens in de hand. Remko en Tim lieten vervolgens flarden van hun oude klasse zien. Eigenlijk heeft de ene vooral klasse. En de andere kent Jimmy Carter nog. Via 22-25 wonnen wij de eerste set.
We wisselden van helft en iedereen bleef staan. Spelers van Switch dachten terug aan andere verloren wedstrijden. Het geloof droop van de gezichten als een eetlepel bloemenhoning in de zomer. Erik manifesteerde zich als een scorende spelverdeler. Het leek wel of hij zich op een schoolfeest begaf. Het stoerste jongentje van de klas, waar iedereen tegenop keek. En alle meisjes verliefd op waren. Wouter bleef maar passen. Hij deed dit in eerdere wedstrijden als een soort bulldozer (extra info voor Mike: lees bij bulldozer: KOMATSU D61PXI-24EO). Maar bij deze wedstrijd was het een heuse stylist. 16-25
De bruine derrie kwam in het veld. Martijn, Bas en Martijn trokken zich los van elkaar en schuifelden het plakkerige veld in. En ja, een dikke JA. Wat pakken deze heren het goed op. Ongelofelijk. Maar tegelijkertijd juist helemaal niet ongelofelijk. De perfectionist Martijn neemt niet genoegen met een 6. Hij moet en zal een 10 scoren. Dat motiveert de andere Martijn om op het midden te heersen. Lekker pakt hij samen met Wouter een blok. Dit is dan ook een prima blok. Wederom werd het 16-25. Het kon ook niet anders. Jammer voor Switch. Maar leuk voor ons.
De vele wissels maakten een hoop duidelijk over Switch. Tim knikte begrijpend. Hij verklaarde: “Ik begrijp het.” Bas begreep op zijn beurt dat hij het aanvallend moest doen. En, nadat hij in Zeeland een nieuw stukje terrein boven N.A.P. had voorgestreken, deed hij dit met verve. Bas komt soms misschien een beetje brutaal over. Maar diep van binnen is hij enorm bescheiden en beschaafd. Opgevoed door zijn ouders. Nee hoor, grapje, opgevoed door zijn broers. Nee hoor, opgevoed door de wolven. En na lang wandelen met panter Remko en beer Erik opgenomen in een dorp. Zie de volgende link voor de geanimeerde beelden: https://www.youtube.com/watch?v=Qfhxb70UHKU Die Bas liep er vroeger gewoon alleen in een onderbroekie bij. Kun je na gaan!
Deze laatste set hebben wij te danken aan het punt van Martijn. Hij beseft het niet, maar hij is het schoteltje voor de kop koffie. Het klinkt ondankbaar maar is oh zo belangrijk. Daarom werd het 23-25. En Tom? Hebben we die gezien? Gehoord misschien? Tom is de rust zelve. Je hoort hem niet. Je ziet hem niet. Hij kibbelt wat met zijn geadopteerde broer. Hij doet zijn ding. En in de nacht kruipt hij tegen zijn warme liefde aan. Op de dikke mat. Met zijn rekstok in de ringen. En hij hoorde Mike in zijn oor fluisteren: “Op naar de B-league.”
VV UtrechtH3 – Gemini S H1
22 oktober 2022
Vlees. Vlees was hetgeen waar het vandaag omdraaide. Althans, er draait wel meer: Het plafond in de slaapkamer van Bas, de wereld, de spelers van Gemini S in het volleybalveld en de sinterklaasfilm ‘Gespuis in de speelgoedkluis’ met prinses Laurentien en Martien Meiland (IMDb 3.1). Qua vlees was het overduidelijk. Bas heeft een gefermenteerde vleesbal in zijn maag. De wereld heeft een vleeswond. Gemini S (dat zijn wij) maakt gehakt van vv Utrecht. En tot slot acteren Martien en Laurentien voor kanonnenvlees.
Eerst stond vv Utrecht heren 3 op het menu. Daarna mochten wij onze met leverworst ingesmeerde herenlichamen, op een maaltijd met vlees storten. De eerste set werd vv Utrecht een rollade. Zo makkelijk rolden wij de eerste 0-7 eruit. Medium/well done met passing van ‘Bas Baklap’, ‘Tom Tartaar’ en ‘Bram Beenham’. Al snel hadden wij vv Utrecht met 21-25 verorberd.
‘Mike Maiskip’ was bezig zijn directe tegenstander aan zijn spies te prikken. Met een klein druppeltje Dreft. Ze waren elkaar aan het uitdagen en afblokken. De scheidsrechter riep de mannen bij de bok en sprak: “Een druppeltje Dreft tussen piemel en pruim, garandeert vlottere liefde en een bakkes vol met schuim.” De heren dropen af. Stomverbaast. Vervolgens sloegen ‘Mike Maiskip’ en ‘Bas Baklap’ meer ballen langs het blok dan er af en toe in. Ook ‘T-Bone Tim’ pakte voor ons een blokje van de schaal vettigheid. Het was dus niet verwonderlijk dat we deze set wonnen met 18-25. ‘T-Bone Tim’ wist immers wat voor vlees we in de kuip hadden, in de Galgenwaard.
‘Rib eye Remko’ stond zijn plaats af aan ‘Marrowbone Martijn’ om zijn toch al wat zoute lippen op de bank te betten. ‘T-Bone Tim’ sloeg nog een met-één-been-afzet-aanval. Best effectief. Een beetje het tegenovergestelde van de rij bij Mojo. Enfin. Dan komen we bij het wild dat Wouter heet. ‘Wouter Wild’ wilt (of is het wil?)… Hij wilde man tegen man boven het net. Handen als patrijzen zo ver mogelijk over het net steken. En daarmee set drie binnenslepen. En dat ging goed. Vv Utrecht werd gebraden via 22-25. Hoppa!
Passend is ‘Wouter Wild’ net een buldozer. Maar aanvallend wilde ‘Wouter Wild’ op de diagonaal shinen. Hij sloeg een bal op de achterover. Zo hard als hij kon. Een beetje wild. De geest is gewillig maar het vlees is zwak. En de bal was uit. Wel hard. Krokant.
De hele Tartaren familie (van Tom Tartaar) en familie Baklap (van Bas Baklap) was aanwezig. Ze juichten op momenten dat er wat leuks geserveerd werd. Vooral door ‘Marrowbone Martijn’. Hij serveerde een hele hoop. Het ging door merg en been. Of door merg en de Bree. Het laatste punt is niet altijd het mooiste. Maar wij hebben ‘Erik Eendebout’. En jahoor. Daar was ‘Erik Eendebout’. Met een bloedroodblokje reeg hij vv Utrecht aan het spit (21-25). ‘Klaaf Kalfshaas’ kon er helaas niet bij zijn. Hij stelde zijn lichaam ter beschikking aan de wetenschap. Vraag er maar niet naar.
Al met al hebben wij met deze dag ons steentje bijgedragen aan de competitie. En aan het milieu. En onze eigen kans op darmkanker. En hart & vaatziekten. Maar we hebben ook 4-0 gewonnen. Bas Baklap: “Omdat we naar de zon toe groeien!”
Gemini S H1 – vv Jonas H1
14 oktober 2022
Gemini S speelde haar derde wedstrijd in de derde divisie. Slager Martijn, van Slagerij Martijn, moesten we helaas missen. Hij had slachtdienst bij de kippenslacht. Bas was bij een trouwerij. Of hij ging trouwen? Dat was niet helemaal duidelijk. Wel was de blonde vrijer eerder teruggekomen met zijn zwangere levensgezel. Al met al bleef er dus niet veel over van het team. Zeker omdat Remko enkel op de grond bleef. Remko bekijkt het volleybalspelletje graag van onderen. Dan kan hij de eendjes en nulletjes onderscheiden. De wedstrijd. Daar waren ze. Uit de buurt van Zaanstad. Daar ze deze winter op een houtje bijten. Een verraderlijke klap op het water en op de bal konden we verwachten. Toch werden we overrompeld. Via een achterstand aan het begin, kwam het niet meer goed. Mike werd warm en begon ballen in te slaan. Meer dan 21-25 kon hij er niet van maken. Bas hielp hem hierbij naar hartenlust. Maar, Tom. Tja, Tom. Tom was deze wedstrijd als een kandelaar zonder kaarsen.
De tweede set konden Tim en zijn broer middendoor. Jonas (de tegenstander) gooide steeds minder de bal er in. Vaker in het net. Tim zijn broer maakte voor de wedstrijd een extreme opmerking. Het maakt eigenlijk niet uit waar het over ging. De opmerking zelf, zegt al genoeg. Wat hij namelijk zei. Voordat een trillende korte stilte volgde in de kleedkamer. Wat de broer zei was: “Het kan altijd viezer.” Hij heeft dit thuis op een tegeltje staan, maar dat is helaas niet meer te lezen. Het tegeltje hangt ook niet ergens, maar ligt in de zwanehals. Onder water. Bah.
Wij kregen hoop, door de winst met 25-20 in de tweede set. En daarna werd die hoop weer doorgeprikt als een ballon (23-25). Zelfs opbeurende opmerkingen van Wouter (“Koppies omhoog.”). Konden ons spel niet in goede banen leiden. Het talent bij Jonas hield zich staande. Pakte de ballen hoog en maakte een essentieel prikballetje.
De gereserveerde ballen die componist Erik scherp bij het net wegkaapte, mochten niet baten. Erik die letterlijk bij de scheidsrechter achterlangs ging, mocht niet baten. Scheidsrechter Hesselink reageerde namelijk afkeurend: “Dit keur ik af.” Waarop de broer reageerde: “Het kan altijd viezer.” Mogelijk doelde hij op de bal die hij in de bank van de tegenstander wilde slaan. Om angst in te boezemen? We zullen het nooit weten. Mike begon, na verlies met 19-25, over de modder die ontstond in zijn straat met al die regen de laatste week. En de broer reageerde hierop met zijn befaamde opmerking: “Ik ben Martijn, ik heb nog een broer, maar Koen is hij niet. Het kan altijd viezer.”