21 maart

8 maart

Ergens in Zaanstad en nabij De Zaan had onze tegenstander zich verschanst. Achter fileproblemen en wegwerkzaamheden. Achter de Hornbach en de Showboot (what’s the difference). Achter Suzuki-dealers en de lievelings lens Van Geenen (John’s). De scheur in zijn gezicht (en dan bedoel ik niet zijn mond) is een keer ontstaan toen hij op zijn fiets door het Twiske reed en dacht: “Weet je wat John, laten we hier, met dit zonnetje, gewoon een zelfportret maken, even lekker gek.” Hij zoomde in en stelde scherp. Vlijmscherp. Conclusie: vijf hechtingen in zijn rechterwang. Een sensationeel bedrijfsongeval. Er zit nu een flinke jaap in de baard van John. Het lijkt wel de Grumeti-rivier in Tanzania. Daar waar elk jaar vele gnoe’s en zebra’s oversteken. John vertelt zelf een andere versie van de waarheid. Namelijk dat hij op safari was in Oostzaan en daar een antenne in zijn wang gestoken kreeg door concurrent Tjerk L. De Hyena (om zijn lach) en de wilde hond (om zijn verblijfplaats), John en Tjerk. Wat waren ze graag wildfotograaf geworden. Volleybal komt voor hen nog het dichtst in de buurt. Ook mooi. Net als onze groepsfoto boven het verslag. Hij is in A2 formaat te bestellen en kan alleen op canvas worden geleverd. Of in ingewikkeld kralenwerk. Of zeepsteensnijwerk. Werd er ook nog gevolleybald? Nouja, ja en nee. Klaver op de verdeling. “Ik?” JIJ JA. Tim serveren. “Ik?” JIJ JA. Bas op de diagonaal. “Ik?” JIJ JA. Tim serveert de Zaanse passlijn helemaal kapot. Wat was het, 7-0 ofzo? Ja zoiets. En dus konden we mooi achteroverhangen. En verliezen met 25-20. Zo gaat dat. Erik er in op de spelverdeling. “Eer ik?” JA JIJ. Mike was er al eerder voor Bas ingewisseld. Vanwege darmproblemen. De tweede set gingen we winnen. Marius speelde frivool met de blokkering. Hij scoorde als een buitengewone Grants gazelle die dansend de Grumeti-rivier oversteekt. Bam! Gescoord! Ook Mike deed dit, maar eerder als één van de gigantische krokodillen ín die Grumeti-rivier. Hij pakte de zebra’s en wilde beesten van Zaanstad in zijn bek (ik bedoel blok) en trok ze koppie onder. Totdat ze verdronken. En Tom pakt alle services als een Angolese Colobus. Het ziet er niet uit, maar het is effectief als een malle. Tim en Wouter stonden er naar te kijken. Als Timon en Pumbaa. Het stokstaartje en het knobbelzwijn. Hun tactiek bij het serveren was: Hakuna Matata. 18-25 winst voor Gemini S. Zelfs een inwisselbare Hoonhout van de giraffe-familie is niet altijd een doorslaand succes. Vervolgens kwam de derde set. Beslissend en leuk. Want wat kwam daar het veld in? In de eerste set werd hij al even in het water getakeld. Zo’n bakbeest waar zelfs krokodillen als Mike voor terugdeinzen. Een nijlpaard van 3200 kilogram, genaamd Huinen. Nou, hippopotamus Huinen moest wel alles alleen doen. Maar toch, chapeau, 28-26. Wij verschansten ons vervolgens in het riet. Wouter was in zijn schouder gebeten door een Witruggier van Zaanstad en likte zijn wonden. Bas drinkt nooit meer het water uit de Zaan, want zo veel schone onderbroeken heeft hij niet. Zelfs de scheids veranderde van tacktiek en zag ineens wat punten die voordelig voor Zaanstad waren.  Erik probeerde de Grumeti-rivier over te steken in te kleine sprongetjes, terwijl Klaver na een lang aanloop in één keer de overkant probeerde te bereiken. Een combinatie zou beter zijn. Eriklaverik ofzo. De vierde set lag het momentum bij de zaanstedelingen (25-15). En wat heeft Zutphen met de Grumeti-rivier te maken? Is Zutphen niet in de buurt van Tilburg? Zo’n mannetjes leeuw die de hele dag in de zon zit, terwijl de vrouwtjes jagen en het zware werk doen. Maar hij wel het eerste mag eten. Je ziet de laatste tijd weinig mannetjesleeuwen bij Zaanstad. Wie het weet mag het zeggen. Of zoals die oude Zaanse wijsheid: ‘Als er bier gehaald moet worden, is het tijd om te douchen’. Maargoed, er is dus de Grumeti-rivier als speelveld van de wedstrijd Zaanstad-Gemini S. Er staat een levenslijn of schatkaart op de wang van John. We zitten in een situatie, waarin we onze eigen rivier moeten oversteken en alleen maar tegen onszelf spelen. Soms lijkt een rivier nog zo diep, lijkt een tegenstander nog zo gevaarlijk of lijkt een situatie nog zo benard. Denk er dan aan, om niet na te denken. En niet nadenken doen ze in Zaanstad beter. Eigenlijk altijd. We sturen het veldverslag maar weer op naar onze steun in bange tijden, onze geliefde mandril van Vizier op volleybal. De zomer komt eraan. Hakuna matata en op naar de PD!

14 februari

Waar is Tim? Is hij weg?

Ja, ik denk het wel.

En Erik, is die er ook niet?

Ja.

Ja?

Ja, eeh, nee dan.

Oh. Is die er wel dan?

Nee, die is er niet. Dat zeg ik net.

Je zei toch ‘niet’?

Nouja. Ja dan. Ach laat maar, met jou is er geen normaal gesprek te voeren.

En dan vraagt Mike om een wissel. Van zichzelf. Dat is fijn aan zo’n zelfregulerend team. Ze regelen alles zelf. Mike krijgt gelijk en Farao Bas komt erin. Spaarnestad is stukken beter dan Gemini S. Maar zoals dat in het volleybal gaat: Er is altijd een moment dat, een ogenschijnlijk superieure tegenstander, de touwtjes laat vieren. En dan kom je dichterbij. Vraag dat maar aan Gemini S dames 4. Ze speelden vóór ons en wonnen een set. Van de stand 10-23 werd het 25-23. Wat niet kan, is nog nooit gebeurd. Goed voorbeeld van D4 doet volgen, dus we kwamen van 3-8 terug tot set point 24-23. Helaas Bas en Bram een voetfout en het staat 25-27. Martijn mocht starten in de opstelling waarin de middens en passerlopers stonden omgedraaid. Martijn aan serve: 9-0. Eindstand van set twee: 24-26 Met een betere opstelling en diagonaal Bas nog steeds binnen de lijnen, gingen we de derde set. De Spaarnse spelverdeler kreeg een gele kaart. Voor een grote mond. Het ontsierde zijn chauvinistische spel. Spaarnestad speelt bij vlagen grotesk en laat zich te gewillig verleiden tot druipneuzerij. Daar zit de achilleshiel van vele nog jeugdige volleybal carrières die net zo makkelijk tot grote hoogten kunnen leiden als in grootse frustratie’s kunnen eindigen. Mooie puntjes van Marius, voorspelbare prima setjes uit de keuken van Klaaf en degelijke passjes van stijldansleraar Tom. Zo wonnen we set drie: 25-16. En in de vierde set liep het snel gelijker op. Wouter frommelde een puntje in en Martijn sloeg er eentje binnen. Mede dankzij aanvallen van Marius en Bas en ook de serve series van Klaaf en Martijn, wonnen we set vier: 25-22 De vijfde set kan alle kanten op. Een redelijk getalenteerde passerloper van Haarlems Spaarne paste zijn spel aan. De hele wedstrijd had hij al zeer degelijk staan passen en hij had besloten punten te scoren in plaats van te gaan prikken. Twee klunzige ballen van ons lieten de wedstrijd in mineur eindigen. 13-15 En dat maakte dat de taktiek van coach Tom Vos werkte. Geen fouten maken. Voor ons Gemini S is het afwachten welke teams we in de p/d gaan treffen. Toch heb ik er het volste vertrouwen in met de naderende hereniging. Timenerik, we need you.

31 januari

Wat je er in stopt, komt er later ook weer uit. Het was de laatste januaridag. Gemini S heren 1 was vrijwel compleet om tegen VTC Woerden te volleyballen. Onder fluitcontrole van het erelid van Woerden begonnen we de wedstrijd zonder Bas. Onze Bas is Gemini S’s figuurlijke erelid. Ook Remko was er niet. Al was dat niet een verrassing. Hij kwam voor het laatst in actie op 10 november. In het jaar 2023. Met jolige architect Erik startten er een paar knappe mannen: Wouter met zijn armen breed als een Boeiing 747, Klaver met zijn vlijmscherpe nijdigheid, Tom met zijn grote mond, Marius met zijn jeugdige veerkracht, ondergetekende en natuurlijk Tim met zijn buikspek. Martijn (die altijd op de bank begint) begon op de bank. Naast hem zat Mike. Mike, je kan er een boek over schrijven. Er zijn maar weinig volleyballers zoals Mike. Zo vriendelijk, zo goedaardig, zo onbaatzuchtig, zo behaard en zo Mike. De wedstrijd was een prima pot. Bij Gemini S kon niemand exelleren, maar was er ook niemand slecht. De Woerdse aanval over de buitenkanten werd door Tim’s vleesmassa regelmatig gekeerd. Ook Mike, Erik, Marius en Wouter pakten een aantal  bloks. Toch konden de Woerdse buitenkanten vaak genoeg scoren om de eerste set winnen 19 -25. Met een goede servicebeurt van Tim namen wij een allesbeslissende voorsprong in de 2e set. Een servicebeurt waar je u tegen zegt, aldus de vriendin van Marius. Met tromgeroffel van de familie Schram wonnen wij met 25-23. Mike en Marius. Als deze mannen zulke ongelofelijke ballen kunnen scoren zoals te zien was in set 3 en 4. Waarom winnen wij dan niet? Set drie werd 22-25 en set vier werd 20-25. In set vier dacht ik al dat we met veel achterin stonden,  en ik vroeg me al af wie er serveerde, toen hoorde ik Marius geschrokken roepen: “Bram, wat doe je hier?! Jij moet vóór staan!” Gelukkig sloeg de Woerdse aanvaller in het net terwijl we met 4 man achterin stonden. Het werd een 1-3 verlies, en toch genoten. Na de wedstrijd hebben wij een feestje gebouwd in de kleedkamer. Het valt niet te beschrijven wat daar dan allemaal gebeurt. Na de wedstrijd hebben wij het Gemini hok achtergelaten zoals de foto boven het verslag. Dit betekent min of meer: Het zal mijn tijd wel duren en de rest van de wereld kan de tering krijgen. Misschien dat hier voor ons een diepere betekenis in te vinden is. Qua volleybalniveau, relaties, asielzoekerscentra, clubgevoel/betrokkenheid, CO2 in de bodem, airfryers met twee lades, je eigen navel, de wie-betaalt-wat of het ongeëvenaarde wisselbeleid. Wat je er in stopt, komt er later ook weer uit. En de rest van de wereld kan de tering krijgen.

18 januari

Zaterdagmiddag was de team app van Gemini S heren 1 een drukte van jewelste.  Er werd overlegt hoelaat we naar Edam zouden gaan. De tante van Marius heeft daar een kaaswinkel. Ze is 1 meter 70 lang en zo rond als een tonnetje. Ze is jarig op 1e kerstdag en ze is 55 jaar. Wat weegt tante Annie? Marius: “Kaas natuurlijk!!”  Er stond een wedstrijd tegen Edam op het programma. De volleybalclub in Edam heet Move. Zonder Bas (met z’n familiebrie) en Raclette-Remko vertrokken wij als een gatenkaas in vier auto’s met negen mannen. En die mannen zijn wij zelf. De negen mannen kleedden zich om in één van de vier kleedkamers. Move was het veld aan het opbouwen op het moment dat de negen mannen uit de kleedkamer schuifelden. De scheidsrechters scharrelden rond als oude van dagen en neurieden “er zaten twee twee motten”. Zes van de negen konden dat liedje niet helemaal meezingen. Tim en Wouter wel. Maarja, die liggen als een oude kaas al een flinke tijd te rijpen. En Klaver kan het ook meezingen, al komt dat omdat hij bijna is gepromoveerd. Dus ja. Dat heeft verder geen uitleg nodig. De negen mannen van Gemini S speelden beter volleybal dan Move. Erik pakte bijvoorbeeld een mooi blok, maar daarover later meer. Marius scoorde een paar mooie ballen en dat moest hij later in de Zaanstreek herhalen. De negen mannen van Gemini S lieten zich de eerste set goed smaken: 19-25. In de tweede set leverde de serve serie van Klaver een 1-8 voorsprong op. Tom was even aanwezig als afwezig. Een typische drugsverslaafde zullen we maar zeggen. Al ging alles wat hij deed goed. Een stempel kon hij niet echt drukken. En super sub Wouter serveerde nog een bal in één keer op de grond. Dit resulteerde in winst van de tweede set met 19-25. De helft van Gemini S keek vervolgens toe, hoe de andere helft er niet veel van bakte. Hierin was er een essentiële rol weggelegd voor ondergetekende. Heerlijk, als je een wedstrijd kan omdraaien, al zeg ik het zelf. De set werd dus met 25-18 verloren. En wat is de belangrijkste conclusie in het proefschrift van Klaver: ‘So how do you call a cheese which isn’t yours? Nacho cheese.’ Mike was al een beetje warmgedraaid eind derde set en startte in de vierde met een paar mooie kaasballetjes achter de drie meterlijn. En Emmentaler-Erik pakte alweer een blokje (geen kaas). Hij onderschat zijn eigen blokkeringskwaliteiten als geen ander. Dus werd de laatste set 16-25. Wissels waren er ook nog. Klaver kwam zo vaak hij in een korte periode achter elkaar kan komen. Daar genoten alle negen mannen met volle teugen van. En hij zelf hopelijk ook. Hij serveert als de kaas op een bruine boterham: zout en voedzaam. En Tim? Deed die nog mee? Jazeker. Die deed mee. Tim. Met z’n kaasstengels. En Martijn? Nou, Martijn maakte nog een mooie PR-foto voor boven het wedstrijdverslag. Niks dan lof. En dat was precies de wedstrijd van de negen mannen: Witlof met Bram en Klaaf.

11 januari

Chris de Burgh zong het nog wel het mooist. Soms is een liedtekst heerlijk om te horen. Lady in Red, is dancing with me, cheek to cheek. En Gemini S uit Kerkelanden weet dat dit haar nummer is. Dit liedje past ons ook veel beter dan ‘In a country churchyard’. Spelers als Bas, Mike en Marius hebben het als ringtone ingesteld. Het is niet echt een volleybalnummer, maar brengt ons Gemini S’ welzeker de juiste concentratie. Met het de melodie nog nagalmend in ons hoofd betraden wij het veld van het Amsterdamse US. Ja, en dan is er ook muziek. The village people. Met het nummer wat toepasselijk slaat op de kleur van het shirt van US: ‘In the navy’. Op repeat. De tweede scheids met tattoes op z’n hiele vond het mooi en bewoog zijn vingertje op de maat van het refrein. Gemini S zag dat Ski-loom Klich weer van de partij was. Dus dat wordt oppassen voor zijn pizzapunt. En natuurlijk voor de Kyle-Remco-tandem. Ze hebben elkaar gevonden als een gevallen skiier de rum uit het tonnetje lebbert wat liefdevol wordt aangeboden door de Sint Bernard. In de eerste set liep het op en af, een blauwe piste, dus dat paste Ski-loom en (de) Frankse mannen beter: 25-21. Echter kwam er een snellere piste aan. Een rode. Nou, een spekkie naar het bekkie van Tim en Erik. Erik serveerde de belangrijkste serie en Tim hield zonder muts zijn hoofd koel. Ook Marius gleed als een ware kunstenaar langs de vangnetten van US, vloog door de lucht bij te nemen hobbels en scoorde zo nu en dan een mooi paar schoenen. Ik bedoel punt: 23-25. Tja, en dan hebben we nog een ander soort piste. Vroeger had deze een bepaalde naam. Maar nu mag dat niet meer. De derde set werd een piste voor de gevorderden en experts. De durfallen en de waaghalzen. Deze piste en set was dus een piste van kleur. Bij US was er motorpech. Maar daar stonden ineens Vitali en Verhees. Ze kwamen over de vluchtstrook. Ze stonden te passen als mannen van de wegenwacht. Je ziet ze bijna nooit, maar als je ze nodig hebt zijn ze zo welkom en zo’n fijn gezeldschap. Vitali en Verhees, de pechhulp van US. Zelfs de wegenwacht is blij met ze. Maarja, ze zaten bij US en niet bij Gemini S. Dat verklaarde helaas de eindstand: 25-18. De belangrijkste set zag Wouter aan zijn neus voorbijgaan. Hij zat namelijk op de bank. Klaver kon er niet veel meer aan doen en belandde koppie onder in de tiefschnee. Martijn wilde wel maar hij had zijn skie’s vergeten te slijpen bij Bas’ slijpbedrijf. Bas: ‘Kleurpotloden of samoeraizwaarden, wij slijpen van Nairobi tot in Naarden.’ Tom zag het met lede ogen aan. Je hebt soms van die sets dat alles vanzelf gaat. Net als het skieen van Ski-loom Klich. Ontspanning en plezier zijn alles wat je nodig hebt. En waar het bij US liep als perfecte bocht in de verse sneeuw, kwam Gemini S niet verder dan een ongewenste buckel-piste. En als je niet in de flow komt, dan zit er niks anders op, dan je gewonnen geven: 25-21. De scheidsrechter viel nog bijna met de scheidsrechterstoel op zich maargoed, Gemini S verliest 3-1 van US. We mogen weer van voor af aan beginnen op een groene piste. In een rijtje achter skileraar Wiebe aan. De sneeuw van winst is voor onze ogen verdwenen. De zon scheen voor US. Skieen kunnen ze. En we hebben ook nog de wegenwacht van US in actie gezien. Maar wat betreft de muzieksmaak (In the navy) dan heb ik liever toch ons eigen ‘Lady in red’. Zo. En vanaf nu alleen nog maar 5 setters voor de boeg. Zin in.

13 december

Zaterdag was het weer zo ver: de grote clash tussen Gemini S Heren 1 en de onverschrokken gladiatoren van USV Protos HS 2. De spanning was te snijden, al was het vooral omdat Remco zijn sportdrank had vervangen door een extra grote portie luiheid. Klaaf was druk met werken – of beter gezegd, ‘doen alsof hij druk is’ – en Tom had zich op een zeer romantische manier overgegeven aan zijn eigen buikgriep. Een echte schande, want zelfs een buikgriep kan niet tippen aan de spanning van een volleybalwedstrijd!

Martijn gooide een bal bij het inspelen en deze zorgde voor het gat in de muur van de foto. Een echte beer uit Almere. Met een opstelling die zelfs de meest ambitieuze schaker jaloers zou maken, begon Gemini S aan de strijd. De setstanden waren als de gemoedstoestand van Wouter: wisselend, maar met een positieve uitschieter aan het eind! De eerste set ging met 25-20 naar onze helden, waarbij Marius zijn aanvallen in de lange diagonaal als een kunstenaar op het volleybalveld tentoonstelde. Als hij ooit een schilderij zou maken, zou het ‘De Lange Diagonaal’ heten.

In de tweede set leek het even alsof de jongens een wedstrijd aan het verliezen waren tegen hun eigen concentratievermogen. Protos beet van zich af en won de set met 25-18. Bas, onze service-kampioen, had blijkbaar zijn serveerhand in een andere dimensie achtergelaten, want die ballen vlogen alle kanten op – behalve het veld in. Nouja, viel wel mee hoor Bas.

Gelukkig herpakte Gemini S zich in de derde set. Tim serveerde met de precisie van een chirurg en Martijn liet ons zien dat aanvallen over het midden niet alleen voor de middelbare school zijn. En laten we Erik niet vergeten, die als invaller het veld betrad en meer energie uitstraalde dan een batterij van 9 volt. Hij deed meer dan alleen de boel opvrolijken; hij deed het ook nog eens met stijl!

De vierde set was een waar spektakel, met een eindstand van 26-24. Mike besloot dat het nu of nooit was en scoorde als een dolle. Het was alsof hij de bal had ingesmeerd met een soort ‘schiet-hem-er-in’-olie. Wouter, die het voor het gemak had overgelaten aan zijn teamgenoten, mompelde de onuitgesproken woorden: “Jongens, ik had slechter verwacht.” Zo’n opmerking kan alleen van hem komen – de man is een wandelende paradox!

Al met al won Gemini S Heren 1 de wedstrijd met 3-1. De jongens hebben niet alleen een overwinning behaald, maar ook het vertrouwen dat zelfs de langste diagonaal niet op tegen hun teamgeest kan opwegen. En voor de afwezigen: Remco, Klaaf en Tom, jullie hebben wat gemist! Volgende keer nemen we een buikgriep mee voor de sfeer. Tot de volgende wedstrijd, en vergeet niet: als je de bal niet kunt raken, raak je geen vrouwen! (Of zoiets…)

**Met vriendelijke groet, en ja, met de kerstdagen ben ik alleen/gebruikt niemand mij (snik)**

**ChatGPT – uw digitale verslaggever en onmiskenbare bron van humor**

29 november

Het moet zo’n 400 jaar geleden zijn dat Rembrandt van Rijn leefde. En dat tegelijkertijd de achter, achter, achter, achter, achter, achter, achter, over, over, over, overgroot opa van Olaf in de haven van Amsterdam werkte. Zijn naam was Jan Hoonhout. Er werd destijds grof geld verdiend met de graanhandel vanuit het gebied wat nu Oekraïne (of Rusland zie nu.nl) wordt genoemd. Jan werkte in de haven van Amsterdam. Samen met andere havenarbeiders gooiden zij de pakketten en goederen naar elkaar. Jan probeerde met zijn maten niks te laten vallen. Tussen wal en schip wil niemand zitten. Jan Hoonhout en zijn maten waren sterke bonkige mannen. Maar er zaten ook lenige en snelle jongens tussen. Ze verdienden er niet veel mee. In de Zaanstreek (boven het florerende Amsterdam) kenden zij vele gezinnen die het misschien nog wel minder hadden. Wanneer de nachten langer werden, lieten Jan en zijn kornuiten wel eens een pakketje ‘vallen’ tussen wal en schip. Om dit na het werken dan achter te laten bij het huis van mensen die anders niet zouden overleven. Vaak was dit de regio Baeverwijck, bekend van de steenkool markt. Ofterwijl, de zwarte markt. Het gebeurde in de late uurtjes en de goede mannen waren goor en vies van het zware werk in de haven. Ze waren in het donker onherkenbaar. Door het overspelen en overgooien en doorslaan van de pakketjes werden hier in de loop van generaties de bestaande technieken geperfectioneerd. Maar. Aan alles komt een einde. Dat zou je zeggen. En dus gingen de meeste havenarbeiders na de Gouden eeuw over op vissen in de Zuiderzee. Toch werden de minder bedeelde gezinnen in de periode die wij nu begin december noemen verrast met een pak vis van deze goede lieden. Een pak vis, achter gelaten in het holst van de nacht. Er hing altijd een vleugje mysterie omheen. Naast visgeur dan. Er werd na de gouden eeuw in het weekend een bijzonder spel gespeeld. Een veld met een waterstrook ertussen. Een gracht, een beekje of eventueel een sloot. Helaas verdwenen vele van deze spel-lokatie‘s vanwege de overijverige inpolderdrift der Nederlanden. De Zuiderzeevissers die door dit polderen geen werk meer hadden zaten niet bij de pakken neer. Nee nee. Die hadden ze ‘s nachts in het Bever wijckse afgeleverd. Verder pakten ze hun netten en vervingen hiermee de strook water in het oud Zaanse spel. Een kort verhaal lang. Zo is dus het huidige volleybal ontstaan. En daarom genieten mannen als Marius, Bas en Wouter van het spelletje van nu. Zou Jan Hoonhout er nooit geweest zijn, dan zou volleybal nooit het leven hebben gezien. En na overlevingen van de machtige verhalen over Jan, zou ons dan wel meer leven zijn bespaard. Kijk maar eens goed naar de familie stamboom. Voor Gemini S is een wedstrijd tegen het nageslacht van deze held zonder status een grote eer. Mannen als Klaver, Tim en Tom hadden toch geen genade en maakten in de eerste, derde en vijfde set korte metten met de Zaanse brigade (20-25, 25-18, 15-6). Terwijl Mike, Erik en Martijn genade hadden en zorgden dat set twee en vier vriendschappelijk meegegeven werden (25-22, 18-25). Er vielen tijdens de wedstrijd een paar dingen op. Marius kwam er lekker in, scoorde veel en mocht zijn schoen zetten. Bas verdedigde gretig, passte goed en mocht zijn schoen zetten. Wouter deed mee en mocht zijn schoen zetten. Tim serveerde de wedstrijd voor ons binnen en mocht van zijn vrouw de schoenen in bed aan laten. Martijn was onderhands ongelukkig en geestig om te zien. Mike zorgt zonder zorgen, met versnaperingen. Erik was fanatiek, en weer vroeg op. Tom droeg goed bij. Ze mochten allemaal hun schoen zetten. En Klaver was de Man-of-the-Match en mocht zelfs twee schoenen zetten. Maar waar was Olaf? Waar waren overige spelers uit het Zaanse team? Wat hadden zij te doen in deze laatste dagen waarin er vele schoenen gezet worden? Zijn zij misschien de afstammelingen van een soort onherkenbare vrijmetselaars die in de donkerste nachten hun laatste bezittingen geven aan de armen? We stappen weer even terug in de tijd: Zwarte vegen roet trok Rembrandt over het gezicht van Jan Hoonhout. Het was een donkere nacht in het jaar 1632. De groep waaronder Hoonhout werd geportretteerd door de grote Rembrandt van Rijn. “Waar is de wereld mee geholpen Jan?”, vroeg Rembrandt hem. Jan Hoonhout: “Kapotjes, ik bedoel kadotjes”. En hij en zijn maten gingen te paard naar Beaverwijck om te verdelen. En Rembrandt schilderde er, vol onbegrip, snel even een anatomische les overheen.

23 november

In 1996 hebben de Backstreet Boys in Nederland opgetreden. Ze zouden, naar verluid, ook de bloemstad aan hebben gedaan, beter bekend als Haarlem. VC Spaarnestad is toevallig gehuisvest in Haarlem. Met triple Karmeliet op de tap. Een zaterdagmiddag in november, waar je naar uit kan kijken. Waar je eerst ziet dat jongens B van Spaarne, door Inter Rijswijk jongens B wordt afgedroogd. Maar niet via een videobandje van de coach van de opponent van het Spaarnse vlaggenschip. Nee nee. Heerlijk blijft dat altijd. Na het lunchen. Even lekker lynchen. Of in ieder geval, toepassen van eigenrichting. Eigenrichting, dat is  het (voor) eigen rechter spelen. Dit is het zelf en in eigen naam bestraffen van mensen die als daders van overtredingen of misdrijven worden beschouwd. Zonder tussenkomst van een rechter. Dus bijvoorbeeld; zeehondjes die doodgeknuppeld worden. Dat brengt ons bij het tweede herenteam van VC Spaarnestad. Ze trainen hard en goed. Spelen ook goed. Daardoor kwamen ze goed terug in de eerste set. Gemini S kwam voor. Onder leiding van blokkeringen door Bas en Tom. VC Spaarnestad heren 2, de backstreet boys van de tweede divisie D. En terug kwamen ze. Sterker nog, het werd 25-18. De Backstreet boys van de tweede divisie D speelden: ‘larger than life’, zeg dat wel. Of het nu de setjes van Erik waren of de aanvallen van Klaaf. In de tweede set liep het als een trage nageboorte. Dit is toeval, want ons prille vadertje kwam op dat moment het veld in. Mike pakte een blokje en we wonnen nipt doordat VC Spaarnestad verslapte (22-25). Met genoeg ontsluiting is alles in principe mogelijk. En de Yvonne van Genniphal zou de Yvonne van Genniphal niet zijn zonder ontsluiting. Misschien wel de ‘shape of my heart’. Maar was het de specifieke kant (met het publiek in de rug) waar VC Spaarnestad speelde? Of zat het hem ergens anders in. Iedereen ging vol voor elke bal en pufte bij lange rally’s. Duikende volleyballers door het hele veld van links naar rechts. Een gele kaart voor Erik  die naar de scheids zong: ‘Show me the meaning, of being lonely’. Het maakte Erik niet uit, hij ging verder met ‘As long as you love me’. Feit blijft dat VC Spaarnestad zich niet van de wijs liet brengen door deze zangpartij en met 25-21 won in de derde set. Dit gebeurde onder leiding van een passer loper uit de hoogte en een stoïcijnse libero met de poten in de modder. Marius was er inmiddels ingekomen en ook Wouter was met gezonde tegenzin van de partij. Het leverde de winst op in de vierde set. 22-25. Helaas eindigde de vijfde set niet in Gemini S’ voordeel maar in Gemini S’ nadeel (16-14). Het was dus ‘Quit playing games’. Dat mocht de pret onder de douche niet drukken. Vraag dat maar aan de oud speler van Jonas die toch wel erg verlegen zat om een zeepje. Bij Gemini S kwam het aanbod van: ‘Everybody (backstreets back)’. De waarheid is soms ongeloofwaardiger dan de leugen. Wat hebben we een lol gehad onder de douche. Het is lang geleden dat de echte Backstreet Boys hier waren. De bloemenstad was door de regen niet op haar mooist. Toch won het team met de mooiste Spaarnse bloempjes van Gemini S en zijn herfst. En met of zonder triple karmeliet, de kantine is nog altijd beter dan die van onze eigen piet. Gemini S speelt volgende wedstrijd tegen Zaanstad H2. We hopen op evenveel lol in de wedstrijd alsmede onder de douche. Zachtjes staat ‘I want it that way’ aan in de kleedkamer. Zaanstad heren twee, we zijn klaar voor jullie. We vinden het fijn. Kom maar.

16 november

Aike en Myrte liepen naast elkaar. Het centrum van Hilversum is niet echt goed winkelen. Maarja er moesten bepaalde inkopen gedaan worden. “Ga jij vandaag nog wat doen?” vroeg Myrte. Aike wist het nog niet. Misschien was er voetbal op tv. “Weet je wat het is, “ zei Myrte in de rij voor de kassa, “m’n mannetje vroeg of ik vanavond kwam kijken, maar ja.” “Ik weet het,“ antwoordde Aike, “het doet me veel verdriet. Dit jaar ook weer. Ze spelen dan wel een niveau hoger, maar het wordt alleen maar minder. En het lijkt,” ze pakte haar portemonnee “het lijkt alsof hij het zelf nog niet doorheeft.” “Hahaha” lachte Myrte “die van mij heeft wel meer niet door. Je zult zien dat hij gewoon zijn schoen zet.” glimlachend vervolgden zij hun weg.

Die avond konden ze er helaas niet onderuit. Oppassen waren geregeld door de heren. Althans, dat dachten de heren zelf. Aike en Myrte keken elkaar aan. Daar zaten ze weer. Zo veel uren op die houten bankjes van een tribune. Gemini S heren 1, het vlaggenschip van de vereniging, de heren liepen er krakkemikkig bij. Wel was er een sponsor (JAJIJ.nl). De warming up voor een wedstrijd is als een loopbaan voor het leven. Myrte: “Zie je die ene, die daar die zwarte shirtjes uitdeelt?” Aike keek vragend naar de jongens die allemaal zwarte shirtjes aantrokken. De jongen keek op en zwaaide naar de tribune. “JA JIJ!”riep Myrte. Een zwanger meisje zwaaide ook en keek verschrikt om naar Myrte.

“Die wordt binnenkort vader” vervolgde Myrte ongemakkelijk. Het zwangere meisje lachte schuchter. Ze was net een paar jaar ouder dan de meisjes achter de telling. Aike vertelde dat ze haar vent met de deegroller op zijn vingers had geslagen en dat hij daarom flink ingetaped was. Hij speelde ook niet. Het perfecte plaatje werd geschoten door Gemini S’ Rianne Tabak. Flitsend liep ze tussen de wedstrijden door en maakte ze de teamfoto. Aike: “Myrte, weet jij hoe ze nu allemaal heten? Er zijn weer een paar nieuwe bij gekomen toch?” Myrte: “Eeh, Erik en Sander, en natuurlijk Bas en Tom.” Hun buurvrouw draaide zich om en werd herkend als de partner van Erik. Kim dus, en ze maakte het namenlijstje af: “Erik, Bas, Tom, Mike..” In het veld stak er iemand zijn hand op. “JA JIJ!” Riep Kim naar beneden. En daarna: “Sander is weggestemd bij de eilandraad” “Eikel!” riep er iemand van beneden. De supporters van VV Utrecht mompelden afkeurend. Kim vervolgde de namenlijst: “Tim, Klaver, Martijn, Wouter, Bram en dit jaar heeft de vertrouwenspersoon zijn zoon in heren 1 laten zetten. Marius heet hij.” De eerste set werd er besproken hoe het met Expeditie Robinson ging. De wedstrijd was als vanouds. “Zes natte kranten in het veld. Een bal. Een hoop heisa om niks dus” zei Aike. “Vroeger, toen waren ze beter.” “Ja, klopt”, zei Myrte, “Toen zag ik ‘m wel drie avonden per week richting training vertrekken.” De eerste set eindigde met 23-25 voor VVUtrecht. De tweede kwam Gemini S er niet doorheen. “Kijk”, zei Myrte, “dit wordt een dikke verliespartij. Let op mijn woorden. En dan is Bas dit weekend niet te genieten.” Maar het tegendeel was waar. Bas serveerde Gemini S terug naar een 26-24. Nota bene van 20-24 achter.  “Bas! Wissel.” Bas: “Ik?” JA JIJ! Aike: “Hey, Tom wordt er in gewisseld voor Bas, en Wouter en Klaver voor Tim en Erik. Dat is verassend.” Myrte: “VVUtrecht gooit er een schepje bovenop, kijk maar, ze winnen de derde set dik: 18-25. Dat waren geen goede wissels.” Maar wie had kunnen voorspellen dat ook VVUtrecht verkeerd kon wisselen. Ze haalden goede spelers eruit, zetten matige spelers erin. Aike: “Dit is tot nu toe een gekke wedstrijd.” Het zwangere meisje kwam naast ze zitten. “Pfff,” zei ze, “hebben jullie wijn?” Kim keek Myrte en Aike met verschrikte ogen aan. Kim: “Veerle toch? Vind je het spannend?” Veerle: “Zoals ze in de verloskunde zeggen: de spanning is te snijden. Maar nee hoor, grapje.” “Oh,” riep Myrte, “kijk ze winnen de vierde set met 25-18. Ben benieuwd of ze de laatste set nog wat energie hebben.” Kim: “Eerlijk gezegd hoop ik vooral dat hij in bed nog wat energie over heeft.” De andere dames lachten. Een supporter van VVUtrecht draaide zich om: “Vroeger was alles beter, nu is het twee laffe stootjes, een kordate ‘ja’ en hij valt snurkend op zijn rug in slaap.”. De man naast haar kreeg rode blosjes op de wangen. “JA JIJ, laffe tarrel” viel ze uit tegen haar man. Kim, Veerle en Aike keken elkaar aan. Myrte keek op haar telefoon. Ze zag niet dat Wouter de wedstrijd met 15-10 uitserveerde en inserveerde. “Morgen maar weer winkelen?” “Ja is goed, zelfde tijd?” “Prima, veel succes trouwens hè, dinsdag.” “Wie? Ik?”zei Veerle. “JA JIJ, en je man Mike natuurlijk ook.” “Och,” zei Veerle, “ik moet zelf terugrijden, en drie keer raden wie er op de amberkleurige bijrijdersstoel ligt te snurken.” Mike was naar de tribune gelopen: “Ik?” Veerle: “JA JIJ.

09 november

Wat een week! Een week waarin er al zeven dagen iets leuks stond te gebeuren. Reikhalzend keken we er naar uit. Stan van de evenementen commissie. Hij had bij VTC Woerden iets speciaals in petto voor ons. Althans, de meeste teamgenoten van Gemini S heren 1 keken er naar uit. Tim zat bij zijn schoonmoeder. Ook mooi. Wouter was jaloers op Tim. Wouter was er eveneens niet. Ook mooi. En om Klaaf maar even te quoten tijdens het opereren tegen zijn piepjonge coassistente: “Ken je het het spelletje dokter Bibber? Dat is net als jij. Ook mooi.” Er werd een beroep gedaan op een van Hollands meest aimabele scheidsrechters. Stefan Krul heet hij. Krul is zijn bijnaam en Stefan zijn voornaam. Net zoals Erik als bijnaam Paardewipper heeft, maar vraag me niet waarom. Maargoed. Stefan Krul was erbij, vanaf de derde set. De eerste twee kon ie naar fluiten. HAHA, zucht. Dus hij werd wel opgeroepen door Stan, maar bleef in rookgordijnen verhuld. Knullig fout serverend hobbelden wij als een stelletje dreumesen de eerste set door. Tom Elet nam de honneurs waar als midden. Niet onaardig maar nog niet rijp voor het echte werk. De winst op VTC Woerden kwam toch vrij makkelijk onze kant op. VTC was gespannen als een gezeldschapdame op haar eerste werkdag, dit zat hun volleybalgogme in de weg. Als spelverdeler moet dit toch wel frustrerend zijn. Toch leek de VTC’se vent vrij opgetogen. Gemini S won 23-25. Op naar de tweede set. En daar liet diezelfde spelverdeler toch wel zien dat hij wél een klein verschil kan maken. Op zijn goede serve liep Woerden uit. Gemini S serveerde nog steeds matigjes. Marius Titie serveerde sprong maar landde niet altijd. En Bas Gitaar tokkelde wat in het blok. En zelfs Mike Rofoon haperde en maakte fouten. En Martijn Zelganger is nu ook weer niet het grootste verdedigingswonder boven de kreeftskeerkring. Kortom, 25-22 voor VTC Woerden. Die begonnen de derde set met dubbele wissels en toch konden wij met de impuls van Stefan Krul 25-27 winnen. Eerlijk gezegd zou ik graag zien dat er ook eens een wedstrijdverslag door een scheidsrechter wordt geschreven. Dit lijkt me nu typisch iets voor scheidsrechters. Scheidsrechterverslagen. Dat is toch heerlijk om te lezen? Gedachtenkronkels vanuit de hoogte. Zoiets als: ‘En ik waande me een heuse sheriff, liet ze dansen door mijn revolver helemaal leeg te schieten op de gladde sporthalvloer, BAM BAM BAM, ik weet heus wel, in het echt, zijn het korte fluitjes, maar het effect is niet anders. Ze doen wat ik zeg, en daar gaat het om. BAM BAM BAM. Ik hou er van. Die volleyballers willen net als ik gewoon een leuke middag. Dus dat ze af en toe zeuren als ze een puntje niet krijgen, ach, ik ben wel erger gewend. Ik moet straks ook weer naar huis, en daar staat al een emmer en een dweil klaar. M’n eega ernaast met de dikke armen over elkaar. Wacht even, ik dwaal af, was dat een slechte bovenhandse techniek? Moet ik affluiten? Oei te laat. Nouja, ik zie deze wedstrijd dan wel wat door de vingers. Let them play. Net zoals ik ook soms mijn elektrische modeltrein laat lopen (bam-bam-bam) terwijl ik even naar de wc ga. Wel spannend, maarja, ‘let them play’ is ‘let-them-play’. Oei, was dat een opstellingsfout bij Gemini S? De spelers van VTC en van Gemini S worden steeds opstandiger bij beslissingen. De VTC’ers zijn net iets vinniger, vooral die krullenbol. Die van Gemini S laten het koppie hangen, zo zie ik hier vanaf de bok. Dat neem ik vanavond denk ik ook. Een lekkere herfstbock. Focus, ze gaan weer serveren. Lekker. Oh, nou, dat ging toch vrij vlug. VTC wint nota bene 25-21. Maar even snel van de bok af om met de aanvoerders over de 5e set te praten. Die ene ziet er wel leuk ruw uit. Toch ben ik meer van de vrouwen. Daarom vraag ik me af of ik de 2e scheids mee uit moet vragen. Dat schijnt makkelijker te gaan als je 1e bent dan 2e. Nou goed, ik giet er bij haar eerst wel even een wijntje in. En dan zien we wel wat de parkeerplaats te bieden heeft. Hmm, met die telster is trouwens ook niks mis. BAM BAM BAM, denk ik dit of hoor ik dit? Ohja, de vijfde set. Daar zie ik toch altijd naar uit. Heerlijk, nog even fluiten. Heerlijk. Gemini S verliest. Heerlijk. Gemini S vind ik ook echt een kutteam. VTC wint 15-11. En dat bovenhands, ach, let-them-play. Ik zei dit ook hardop bij meerdere nieuwsberichten deze week. Mijn eega keek me indringend met een mengeling van walging en geilheid aan. Overigens, die stevige jongen bij VTC, waar ken ik die toch van. Volgens mij kwam zijn foto voorbij op de scheidsrechters whatsappgroep. Een prullenbak? Hij doet het toch best leuk? Alleen nog een zonnebrilletje. Thug life. Wat dat betreft is een volleybalwedstrijd net als de mensheid op de planeet. BAM BAM BAM. Of zoals mijn makkertje God zou zeggen: ‘Let them play’

18 oktober

En daar was ie weer. Mike, onze groteman. De man die het meeste input levert aan het team. Vraag dat maar aan ons cholesterol. En in de wedstrijd tegen Move H1 was het hij (of is het ‘was hij het’) die ons aan de hand nam. Zijn services. Zijn aanvallen. Een genot om naar te kijken. En om naast te staan. En wat Mike zo goed kan, dat is iets, wat velen niet kunnen. Grijnzen. Grijnzen na een mooi punt. Grijnzen na een grappige opmerking. Grijnzen als we worden overladen met gezondheidswensen in een krokant jasje. Move H1, we hadden tot onze stomme verbazing het inslaan gewonnen. Euforisch ging het in de eerste set dus ook buitengewoon goed. Wouter droeg de zware lasten van het coachen en aanvoeren. Terwijl hij niet de sterkste schouders heeft. Wat een held! Toen stelde hij Bas en Marius op. Wat een lul! Martijn speelde met zijn broer, en Klaver met zijn fles. Campingvolleybal aan het net, is waar Tim voor gemaakt is. En met zijn vuistje sloeg hij de ene volley terug, na de andere. Prima en nuttig gespeeld hoor jongen! Marius speelde ook een balletje mee, en Erik speelde dat balletje dan weer terug. Zo ging het. 25-13 Passend zakte het de tweede set iets in, tegelijkertijd compenseerden we dat allerminst met extra inzet en kwaliteit op de overige vlakken van het volleybal. En dan kom je tegen een toch wel erg beperkt team als Move (ze waren met 7 man) in de problemen. 20-24 achter en Martijn serveert ons even terug in de set (24-24). Zelfs krijgen wij een setpoint. Maar het kwaad, wat mentaliteit heet, was eerder in de set al geschied. 25-27. Een zwakke set, die wij alsnog voor het grijpen hadden, en dan tóch nog uit onze handen laten glippen. Was de eerste set dan een premature ejaculatie? Waren wij dan echt gesloopt na één lullig setje? Blijkbaar wel ja. De derde set nam iedereen de pillen waar ze behoefte aan hadden. Gelukkig had Martijn nog wel een promo-setje pillen bij zich. Dus gretig werd er aftrek genomen van zijn glanzende knikkers. Zo zijn we ook aan onze bijnamen gekomen: Erik Escitalopram, Basbal Prozac, Martijn Serlain, Tim Fevarin, Schram Sertraline, Klaver voorziene zich van Quetiapine+Olanzapine (want hij is arts en dan werkt het pas bij twee) en ondergetekende Bram Citalopram. De Zoloft was voor Mike, maar die voelde zich eigenlijk nog prima. En Wouter hoefde ‘m ook niet. Kwijlend en met de ogen op half zeven grijnsden wij schaapachtig naar Mike en Wouter. Dat zorgde voor 21-25. De pillen begonnen te werken. Iedereen keek weer omhoog in plaats van naar de grond. Iedereen blokkeerde de bal, in plaats van zich als een goedkope stoephoer te laten naaien. Iedereen serveerde met druk in plaats van Pascal, de druk van de bar. De bar van na de wedstrijd. De associatie van het onbegrip, zullen we maar zeggen. WAAROM lukt het dan ineens wel. Kan iemand ‘momentum’ bepalen of heeft het gewoon met kwaliteit en inzet te maken? Het werd deze set wederom 25-13. Onbegrijpelijk. De set erna gelukkig 15-8. Kwam het dan echt alleen maar door Mike? Ja, hij speelde heerlijk. Maar het is ook een heerlijke vent. En hij tovert heerlijk vlees tevoorschijn in de kleedkamer. Is dat alles? Een gloeiend hete bitterbal in één keer doorslikken. Doe maar. Is dit alles? Misschien even langs de kamer van koophandel: een bittergarnituur met een goulashvulling van antidepressiva. De combi van morgen, maar geen bittere pil.

13 oktober

Een goede warming up is essentieel. Bij training nog meer dan bij een wedstrijd. Bij US werd er wel eens het spelletje ‘faberen’ gedaan. Twee kleine matten tegen de muur. Twee teams. Met hand/voet/lichaam maakt niet uit maar je mag één keer raken. Niks is uit. En een net er tussen omdat daarna direct op volleybal over kan worden gegaan. Een soort combinatie tussen voetbal/volleybal/handbal. Handig bij volleybalteams die de klassieke warming-up saai vinden. Een beetje oppassen voor blessures. Faberen heet het.  Onrustig en bij vlagen chaotisch verliep de wedstrijd tussen Gemini S H1 en US H2. H2 speelde op het naastliggende veld. Tegen de konijnenkolonie, US H3. Met in het achterhoofd de vorige wedstrijd tegen Irene H1, stelde de coach van US zich voor: “Irene, H2”. Error. En waar was Frank? Waar is die schalkse krullenbol met zijn 93 decibellen? Hij was er niet. Bij US was Remco er wel. Het draagt allemaal niet bij aan onze perfecte en ordelijke Hilversumse samenleving. Soms is autisme geen straf. Vele goeie volleyballers hebben autisme. Vele slechte volleyballers hebben geen autisme. Of zoals Marjolein Faber zou zeggen: “Ik ben autisme”. En met die lieve meid in ons achterhoofd blubberden wij de wedstrijd in. Een volleybalwedstrijd tussen Gemini S en US is vaak een goede afspiegeling van het politieke klimaat. Wordt iedereen eerlijk over het veld verdeeld. Of geven spelers asociaal hun plek niet op aan iemand die op de bank zit te huilen? Een hoopvol begin, want er is altijd hoop, werd vervolgd door een teleurstellend einde van de set 21-25. Bij Gemini S werd er in het veld gehusseld. Waar ontvangers stonden op plekken van blokkeerders, stonden vervolgens aanvallers op plekken van verdelers. Politiek is er niks bij. Of zoals Faber zei over haar pak bloemkoolrijst: “Ik ben er niks bij.” De husseling zorgde voor rust bij Gemini S. Rust zorgt voor ontspanning. Ontspanning zorgt voor een bruine onderbroek. Irene rook onraad en Remco van Dongen werd snel gewisseld. 25-22. Het ging best goed in de eerste twee sets. De jeugd hield zich zeer kranig in de vorm van Marius. Passend met zijn mentor Bas controleerden zij de ontvangst op Gemini S’ grondgebied. Erik kon nota bene iets kwijt aan zijn geliefde Wouter en zijn vage bekende Tim. En wat gebeurde er toen? Nou. Vanuit de tribune werd er door een bemoeizuchtige ouder geroepen: ‘Hoe gaat het Marius?’ Afleiding leidt tot  verminderde concentratie. En vervolgens tot teloorgang. Of zoals Faber zou zeggen: ‘Ik lóóp, door de teloorgang.’ Hoe gaat het? Het werd beantwoord met een opgestoken duim. Op dat moment suisde er vanuit het rechterspectrum een bal. Gehavend naar de ziekenboeg, de duim van onze Marius had meer verdiend. Ook met Martijn, Klaver en Bram werd het niks. Soms is verandering stilstand. Het derde kwart werd als taartpunt naar US geschoven met 24-26. Zonde! Aan de hand van Saheritan nam US H2 voorsprong. En met een paar lome ballen van Guillaume (Gui-loom) won US de laatste set ook nog van Gemini S H1. 23-25 De TC heeft plannen om ons naar H3 terug te zetten. ‘Wegens dit publiekelijke gepruts volgt mogelijk een motie van wantrouwen.’ Herman van Veen had een voorspellende blik: Vroeger werd gezongen en gefloten in de straat, had de slagersjongen nog een opera paraat. De metselaar kon zingend op de steiger staan en de melkboer lengde fluitend zijn melk een beetje aan. Hilversum 3 bestond nog niet, maar ieder had zijn eigen stem. Op elke steiger klonk een lied, van Paljas of Jeruzalem. En of het nu een warming up is of een beleid: Faber(en) zorgt voor een verhoogde bloeddruk en voor opwarming. Wat heet.

Louis van Gaal had het kunnen zeggen. Maar het was good old Chistophe George. De ‘goesting’van US. Ontspannen en genietend nadat hij won met dames 1. George legt uit: “If everyone is moving forward together. Then succes takes care of itself.” Een linedance waardige uitspraak van een linedance waardige man. US heren 2 was onze tegenstander, met één van die andere volleybalgrootheden als coach. Frank van Rooijen. Het gogme van de techniek. US heren 2 is een groot team. En wij met Gemini S zijn een klein team. Klein maar fijn, vinden wij. Remko speelt bij ons en bij US heren 2 speelt Remco. Je spreekt het beide hetzelfde uit. En krullen hebben ze ook. Middenmannen, ze blijven een apart soort volleyballers. Maar de samenleving vangt ze goed op. In hoeverre zouden ze betrokken gaan worden? Dat ligt aan Kyle en Erik. De spelverdelers bepalen waar ze de bal heen spelen. Bij US was dit vaak dia Hiele. Dat werkte vrij goed. De eerste set zag Erik aan zijn neus voorbijgaan (25-17). Balen joh!

De tweede set werd Mike (onze eigen dia) wakker. We serveerden vaker goed. We wonnen meer rallys. En US begon aan zijn lange reeks van domme fouten. (SPOILER: Deze duurde tot in de vierde set. ALERT) Bas is de laatste tijden sowieso al ernstig in vorm. En ook deze wedstrijd liet hij geen schrammetje heel van enkele jeugdige US’ers. Met 18-25 was het gedaan.

Erik speelt zich eigenlijk bijna nooit in de picture. Hij blijft altijd de aangever. Dat siert hem, maar is ook wel iets onterecht. Hij blijft namelijk onze belangrijkste speler. Mike en Bas vochten om man of the match via 3 meter aanvallen. Tom was onzichtbaar en stabiel. Als een modern kunstwerk op een rotonde. Gemini Remko wisselde zich er telkens uit met de aanblik van US Remco. Tussen die twee bestaat er spanning, want er is meer tussen hemel en aarde. De derde en belangrijkste set van elke wedstrijd gingen de onrustige foutenlast van US omhoog. Ongelofelijk hoe makkelijk het je dan gemaakt wordt. Al rolden er ook wel erg veel ballen het veld in. Snel was het 17-25.
De laatste set zouden Wouter en Martijn zich willen laten gelden. Wouter deed dit met hotseknots camping volleybal. Martijn met bloks. En US had de grootste moeite met de ralleybal. Puur het aanraken van onderhands gespeelde ballen was al te ingewikkeld. Ze maken het zichzelf vooral moeilijk. En wij staan er lachend bij. Zo veel foutserves. Allemachtig. 18-25 Het is mijn oude club en er is bij US altijd wel een anarchistisch zweempje te vinden. En anarchisme werkt niet in teamverband. Dan kan je nog zulke goede spelers hebben. Misschien heb je gewoon een linedance koning nodig om er echt een team van te maken. Dus hierbij nog maar eens die befaamde linedance uitspraak van Christophe George: ‘If everyone is moving forward together. Then succes takes care of itself.’

Hoe kon het nou zo vreselijk mis gaan? Dat is de vraag die is blijven hangen na de wedstrijd tegen Madjoe. Want dat het mis ging, dat is een ding dat zeker is. Vreselijk. De meestal zo gezellige en vrolijke wijk Kerkelande, leek deze vrijdagavond wel een probleemwijk. Snel werd het duidelijk dat het goed mis was. Teamgenoten als Erik en Klaaf lachten wel. Maar als je ze goed kende dan rook je onraad. Ze lachten als boeren met kiespijn. En dat is niet normaal. De altijd zo gemoedelijke en ontspannen sfeer die we voor een wedstrijd kennen, was er wel, maar net even anders. Anders dan anders. Het was een soort ‘gemaakte’ leuke sfeer die we kennen van Bas die lacht om de zoveelste akelige babygrap. Hij lacht van buiten. Maar van binnen ziet hij zichzelf als Gandalf met een Balrog de diepte in storten. Bas en de Balrog. Precies die sfeer heerste er voor de wedstrijd. Het was ook goed te zien aan Tim. Tim sloeg bij het inslaan nog geen deuk in een pakje boter. Zelfs geen warme boter! Tim die als baken van rust zorgt voor de stille koers van het team was van de leg. Madjoe kanonneerde de ene bal na de andere via de grond de tribune op. Het inslaan werd duidelijk glorieus gewonnen door de mannen uit Den Helder. Terwijl Remko normaal een vaste basis heeft, leek het wel een ratjetoe, tegen Madjoe. Beide passerloper posities werden vervuld door de boys met de gepijnigde zielen: Tom en Bas. Het kon even niet anders. Remko probeerde voor de wedstrijd zijn charmes in de strijd te gooien. Eerste scheidsrechter Stellingwerf onderbrak hem met een kort: “Geen interesse.” En tweede Van Breugel ging met haar mee: “Dan ik ook niet.” Remko keek nog hoopvol naar de beoordelaar zonder naam, maar die haalde zijn schouders op en keek naar de fluit op het andere veld. De fluit die zichtbaar genoot van het kordate gesabbel en geblaas van Koen. Remko probeerde uit alle macht nog een representatief 6-tal in het veld te zetten. Met Wouter had hij wel een verkeersregelaar met overzicht. Maarja, een verkeersregelaar kan het nooit goed doen. In de eerste set kwamen we dik achter. Bas sloeg ons terug in de wedstrijd. Uit pure frustratie van de vorige wedstrijd. We wonnen alsnog 25-19. Dan zou je zeggen: Zo mis ging het ook weer niet. Maarja, de tweede set ging precies hetzelfde. Weer kwamen we achter. En weer moest één van de gepijnigde zielen ons uit de brand helpen. Tom zette zijn opgebouwde Sinterklaasspanning volledig om in aanvalspower. Nu ook set twee met 25-19 uit de tenen komt, lijkt het wederom best goed. Maar het tegendeel is waar: Het. Was. Vreselijk. We praatten niet meer met elkaar. Schouders gingen hangen. En tot overmaat van ramp vertelde Klaaf een anekdote. Dit had hij beter niet kunnen doen. Maar misschien had het niet uitgemaakt. Wie zal het zeggen. Hij zei dat hij Golden Brown zo’n goed nummer vond. Er viel een zoveelste vermoeiende stilte. We gingen snel het veld in toen Van Breugel haar fluit met losse handen gebruikte. Maar ondertussen vroeg iedereen zich af welk muziekinstrument er door de Stranglers wordt gebruikt. De derde set was omgedraaid. Madjoe liep juist aan het einde uit. En dat konden we niet hebben. De derde set verloren wij met 21-25. Zelfs de eeuwige degelijkheid van serviceverlener Martijn bracht ons niet in de winning mood. De pijnlijkheid van deze hele wedstrijd was eigenlijk al voor de wedstrijd begonnen. Het had niks te maken met de aanwezige familie van ‘De Brace'(https://www.youtube.com/watch?v=Fq928LT6cuU). Het had eerder te maken met afwezigheid. Niemand had de kop erbij. Gelukkig wonnen we de laatste set op onze sloffen. Zeker Mike. De laatste set werd 25-21. Maar wat ging er dan mis? Nou, het begon allemaal in de kruidenierswinkel te Soest. Mike zocht zijn schoenen en betrapte een indringer die eroverheen gebukt stond. Verbouwereerd (want ja dat is typisch Mike) realiseerde hij zich dat het de Sint was. Beduusd ging hij naar de hal. En Mike met slechte zin? Nou, dat drukt zwaar op ons gemoed. Gelukkig stormde zijn vriendin halverwege de wedstrijd de zaal in. Ze riep: “Mike! Je was je schoenen vergeten!” En zijn moeder zei: “Ja, dat is typisch mijn knul, die wilde zo nodig op zichzelf wonen! ” De schoenen puilden uit van allemaal zoetigheid en allerlei lekkers. Na de wedstrijd hebben we ons er te goed aan gedaan. Daarmee sloten we deze ellendige dag toch nog af met een positieve pepernoot. Want zeg nou zelf, wat is mooier dan na een blamage te eindigen met een lekkernij uit het vuistje (met de thumbs up voor Tom & Klaaf!).

Goeiemorgen. M’n collega heeft melk in de koffie. En melk…Tja. Dat moet toch wel een belletje doen rinkelen bij Bas. Het komt nu wel erg dichtbij. Zondag 20 november is volgende week alweer. Wat gaat de tijd toch hard. Zo speel je als een klein Basje nog in de jeugd. En korte tijd later speel je met je vriendin, en is er bijna nieuwe jeugd klaargestoomd. De aanwas van Bas. De wedstrijd van gisteren is voor Bas een parabel. Dat is een symbolisch verhaal met een boodschap over de juiste manier van leven.

In de derde divisie A staan we er goed voor. We staan eerste en moesten tegen de laatste. Gemini S

speelde tegen Volleybal Combinatie S.Oftewel: De Spokers tegen Spaarnestad. Want daarstaan S en S voor. In de kleedkamer konden we horen dat Spaarnestad werd gesponsord door The Boom Room. Heel Kerkelanden trilde op z’n grondvesten. Erik en Wouter neurieden rustig Vivaldi (https://www.youtube.com/watch?v=xW19qNYQDXQ). Het bracht Erik kalmte. Het bracht Wouter een pijnlijke kuit. En de Boom-Room-Brigade van Spaarnestad heren 3 spreidde zich uit over de hal. Het was als dunne ontlasting in een rivier met iets te weinig stroomsnelheid. Maar aanvoerder Remko zegt altijd: “Van Ghanges tot aan Eem, niet krabben bij eczeem.” Tactisch speelde Spaarnestad ons helemaal zoek. Ze maakte namelijk meer punten. En dat was tactisch een sterke zet. Wij kwamen pas terug toen Martijn vanaf de tribune bovenstaande foto gemaakt had. In canon van het witte bordje. Het leek wel de melodie van ‘Vader Jakob’. Daardoor wisten we wat ze van plan waren. Namelijk meer punten te maken dan wij. Gelukkig maar dat we er zo spoedig achter kwamen. We hebben geen idee wat er anders gebeurd zou zijn. De eerste set eindigde toen wij meer punten hadden dan zij (25-22).